Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Τα ρολόγια τύραννοι

Σκηνή με το σπασμένο ρολόι από την ταινία ''Μεγαλέξαντρος'' 
Οι αναρχικοί στην ταινία ''Μεγαλέξαντρος'' του Θ. Αγγελόπουλου παραπέμπουν σε μια χαμένη ομορφιά που θάφτηκε με το πέρασμα του χρόνου. Εγκλωβισμένοι στο ασφυκτικό παρών δεν έχουν άλλο δρόμο από το να πεθάνουν γι αυτό που η ανθρωπότητα λησμόνησε. Παρόλλα αυτά η επιλογή του θανάτου δεν τους βρίσκει απροετοίμαστους..
Τα ρολόγια που μετρούν το χρόνο γι αυτούς είναι δυνάστες. Η εξουσία που ασκούν είναι τέτοια ώστε μπορούν να ορίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Κανείς δεν είναι ελεύθερος όταν υπάρχουν τα ρολόγια που έχουν υποτάξει τον χρόνο, κανείς δεν έχει την ελευθερία να πορεύεται άναρχα και ανεξούσια στο πλαίσιο που ορίζουν αυτά.
Τι ώρα είναι; Σε πέντε λεπτά αρχίζω. Άντε να περάσει η ώρα να σχολάσω. Πως πέρασε έτσι η ώρα. Δεν περνάει με τίποτα σήμερα η ώρα.
Μα πως γίνεται ο χρόνος να έχει ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα; Το θηρίο που λέγεται χρόνος πιάστηκε στο δόκανο του ανθρώπου που θέλει να ορίζει άλλους ανθρώπους και πλέον καρατομήθηκε από το μηδέν έως το εικοσιτρία και από το μηδέν έως το πενήντα εννέα. Όποιος είναι έξω από αυτούς τους αριθμούς βαφτίζεται με υποκοριστικά όπως: απροσάρμοστος, τρελός, φαντασμένος, περιθωριακός, τεμπέλης...άνθρωποι που δεν χωράνε στην έννοια της κοινωνίας, εχθροί της φερέφωνης κανονικότητας
Έτσι λοιπόν οι αναρχικοί που κατέφυγαν στο χωριό που δυνάστευε ο Μεγαλέξαντρος ήταν εκεί γιατί το ρολόι του χωριού οι άνθρωποι το είχαν σταματήσει ,δεν το χρειάζονταν πλέον.
Μέχρι που ήρθε ο Μεγαλέξαντρος όπου το ξανάβαλε σε λειτουργία παρά τις αντιδράσεις των κατοίκων. Στον τόπο αυτό πλέον οι αναρχικοί ένιωθαν ξένοι, το ρολόι ξαναλειτουργούσε δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα στην κανονικότητα που όριζε ο δυνάστης Μεγαλεξαντρος.

Την νύχτα οι αναρχικοί εγκαταλείπουν το χωριό και στο διάβα τους σπάνε το ρολόι, μια πράξη με χαρακτήρα προκήρυξης που εξηγεί τους λόγους του φευγιού τους. Ο δυνάστης τους καταδιώκει για την πράξη τους και τους σκοτώνει, θεωρώντας έτσι ότι προστατεύει την τυραννία του. Οι ιδέες όμως δεν πεθαίνουν και ούτε φυλακίζονται. Ο σπόρος είχε πεταχτεί απλώς δεν βλάστησε αμέσως... 

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Παρίσι

''Το να πηγαίνει κάποιος στο Παρίσι για να κάνει τέχνη είναι σαν να περιμένει να ακούσει μια πεταλούδα να κλάνει...'' Τσαρλς Μπουκόφσκι



Φιλιατρά

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Πρέβεζα



Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια «ελλιπή» μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
«Υπάρχω;» λες, κ' ύστερα «δεν υπάρχεις!»
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.