Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Και αυτοί… ψωνίζονται!

Στις 27 Φεβρουαρίου εν μέσω καρναβαλιού, θα διοργανωθεί σε μια πόλη μια νύχτα όπου θα ονομαστεί κόκκινη και όλα θα είναι χαρούμενα και ξέγνοιαστα. Τα μαγαζιά θα είναι ανοιχτά μέχρι τα ξημερώματα. Ο κόσμος θα μπορεί να ψωνίσει εκείνη την νύχτα σε καλύτερες τιμές μέσα σε ένα γιορταστικό περιβάλλον. Τα πολυκαταστήματα θα στέλνουν sms, μέσα στην άγρια νύχτα στα κινητά των κατοίκων της πόλης για να ενημερώσουν ότι κάποια τηλεόραση πλάσμα ή κάποιο μίξερ θα είναι σε προσφορά για μισή ώρα μεταξύ 2.00 και 2.30 την νύχτα. Πλήθος πυτζαμοφόρων θα κατακλείσουν το κατάστημα, που δεν θα ξέρεις αν θα είναι καρναβαλιστές ή υπνοβάτες. Συγχρόνως στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης θα υπάρχουν μουσικά συγκροτήματα που θα διασκεδάζουν τους ταλαιπωρημένους καταναλωτές. Επίσης, στην κεντρική πλατεία της πόλης θα βρίσκονται χιλιάδες χορευτές από πολλές ελληνικές πόλεις. Εκείνο το βράδυ θα προσπαθήσουν να μπουν στο βιβλίο γκίνες χορεύοντας τον λατινοαμερικάνικο χορό Bachata.

Αυτή η χαρούμενη πόλη δεν είναι το Ρίο Ντε Τζανέιρο εν καιρώ καρναβαλιού, αλλά η Καλαμάτα. Όλα βαίνουν καλώς στη χώρα των λωτοφάγων… αλλά δυστυχώς η βία είναι παντού… όσο και αν κάποιοι θέλουν να κλείνουν τα μάτια. Οι φιέστες δεν μπορούν να κρύψουν την βία. Οι λωτοφάγοι αργά ή γρήγορα θα ξυπνήσουν.

Ελευθερόκοκκος
Πηγή: Anarchy Press

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

Ανακοίνωση Νεδουσαίων για την μη συμμετοχή τους στο καρναβάλι της Καλαμάτας


Το Δρώμενο Ευετηρίας της Νέδουσας ΔΕΝ έχει ανάγκη από διαφήμιση. Επειδή έχει συζητηθεί και ζητηθεί αρκετά η συμμετοχή του Δρωμένου του χωριού μας της Νέδουσας στο νεοαστικό καρναβάλι της Καλαμάτας σας αναφέρουμε: Θεωρούμε ότι είναι απαράδεκτο έως ανεπίτρεπτο να συμμετέχουμε εμείς σε τέτοιου είδους καρναβαλικές εκδηλώσεις που καμία σχέση με την Ελλαδική παράδοση της Αποκριάς δεν έχουν …

Το Δρώμενο μας και η ύπαρξη του χάνεται στα βάθη των αιώνων και παραδόθηκε ως πολιτιστική και αγνή κληρονομιά σε εμάς τους Νεδουσαίους τους νεότερους και οφείλουμε να το παραδώσουμε στους απόγονους μας αναλλοίωτο, αγνό, και αυθεντικό για το "καλό του χωριού μας"! Το δρώμενο της Νέδουσας δεν έχει καμία σχέση με αστικά καρναβάλια … Διοργάνωση είναι όλοι οι κάτοικοι της Νέδουσας και όλοι οι Νεδουσαίοι οφείλουμε να διαφυλάξουμε την προγονική κληρονομιά μας... Μόνο στη Νέδουσα την Καθαρή Δευτέρα μπορεί να δει όποιος επιθυμεί και να συνεορτάσει μαζί μας, μα με τους όρους των κατοίκων, το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΔΡΩΜΕΝΟ ΤΗΣ ΝΕΔΟΥΣΑΣ... κανένας αμουτζούρωτος, ντόπια τραγούδια, όχι μάσκες και καρναβαλικές στολές! Ενδυμασία χωριάτικη... Πάντα θα προσπαθούμε να το κρατήσουμε ΑΓΝΟ ΚΑΙ ΑΝΟΘΕΥΤΟ.

Αριστείδης Βαρελάς - πρόεδρος Νέδουσας

Μπατσικούρας Παναγιώτης

Βεργινάδης Βασίλης

Φωτάκης Επαμεινώνδας

Λαδάς Νικήτας

Βεργινάδης Παναγιώτης

Πράττης Γεώργιος

"Φωνή κατοίκων της Νέδουσας"

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Η κουλτούρα και το θρηνόμετρο

Ένα σχόλιο για τον θάνατο του Παντελίδη

Η κουλτούρα και η υψηλή διανόηση ξεσπάθωσε. Με αφορμή τον θάνατο του γνωστού δημοφιλής τραγουδιστή, Παντελή Παντελίδη ξέσπασε ένας διαδικτυακός πόλεμος. Κάποιοι ακόμα, θυμήθηκαν τον πόλεμο στην Συρία και τον κόσμο που θαλασσοπνίγεται στο Αιγαίο, για να θυμίσουν, σε αυτούς που η απώλεια του Παντελίδη λέει κάτι, ότι τέτοιο θρήνο δεν ρίχνουν για του νεκρούς σύριους.
Η υποκρισία και η μαλακία στο αποκορύφωμα! Λες και κάποιοι έχουν βγει με το θρηνόμετρο και ζυγίζουν, ενώ οι ίδιοι δεν μπορούν να κοιμηθούν εξαιτίας του δράματος της Συρίας.
Εγώ από την μεριά μου είχα ακούσει τα τραγούδια του Παντελίδη ξώφαλτσα. Το ύφος του και η μουσική του δεν μου άρεσε (όχι ότι ενδιαφέρει κάποιον αυτό), αλλά παρόλα αυτά γνωρίζω ανθρώπους, πολύ κοντινούς μου που η μουσική του, και ίσως ο τρόπος που ο ίδιος εμφανίστηκε στον αφρό του συστήματος τους λέει κάτι και τους αγγίζει. Αυτοί δεν μπορούν να νιώσουν ότι κάτι έχασαν; 'Η μήπως ο θάνατος του Bowie ή του Lenny από τους Motorhead αξίζει παραπάνω θρήνο γιατί είχαν μια ποιότητα; Και τι έκαναν αυτοί που θρήνησαν για τον πόλεμο στην Συρία; Μην τρελαθούμε και μην μπλέκουμε την ... με την βούρτσα.
Ο Παντελίδης σκοτώθηκε σε τροχαίο παίρνοντας μια στροφή με πάνω από 100χιλ!  Στο αυτοκίνητο επέβαιναν δύο κοπέλες όπου τραυματίστηκαν σοβαρά Αυτό πρέπει να μας μείνει. Η σκατά οδήγηση σκοτώνει και μπορεί να σκοτώσει και άλλους που δεν φταίνε σε τίποτα! Ήταν μόνο 32 χρονών και είχε όλη την ζωή μπροστά του. Στον κόσμο που τον θαύμαζε, φαινόταν πως είχε κατακτήσει πολλά και κάποιοι τον είχαν ίνδαλμα, για τον τρόπο που ανέβηκε και τα τραγούδια που έλεγε. Μακάρι και μετά τον θάνατο του ο Παντελίδης να συνεχίζει να είναι ίνδαλμα. Όχι μόνο μέσα από τα τραγούδια του (άσχετα αν μας αρέσουν ή όχι) και την ζωή του, αλλά πιο πολύ μέσα  από τον τρόπο που έφυγε και που φεύγουν εκατοντάδες άνθρωποι τον χρόνο. Ο θάνατος του να γίνει σε όλους που τον αγάπησαν για την ζωή και τα τραγούδια του, αλλά και σε όσους δεν τον γνώριζαν, ότι  η οδήγηση είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την πάρεις για πλάκα.

Το αποτύπωμα της κυριαρχίας στην κουλτούρα

Από τα πρώτα βήματα του ανθρώπου στον πλανήτη Γη και στην συγκρότησή του σε ομάδες, η κουλτούρα αποτέλεσε ένα βασικό στοιχείο συνεννόησης, ταυτότητας αλλά και έκφρασης της διαφορετικότητας σε σχέση με κάποια άλλη ομάδα. Ένα σήμα κατατεθέν, σημαίνον και σημαινόμενο, ενταγμένο και αφομοιωμένο πλήρες στις ανάγκες και στα χαρακτηριστικά κάθε ομάδας. Η κουλτούρα δεν ήταν ποτέ γέννημα της ομάδας, αλλά το άυλο σώμα της. Στον όρο κουλτούρα μπορούμε να προσδώσουμε μια άυλη υπόσταση που περιλαμβάνει την καλλιέργεια του πνεύματος, την πνευματική παράδοση και γενικά την δημιουργία που γίνεται στο χώρο μιας ομάδας. Έτσι, λόγου χάρη, στην ανασκαφή ενός προϊστορικού ή ιστορικού αρχαιολογικού χώρου, τα υλικά ευρήματα μπορούν να μας κατατοπίσουν για την σκηνογραφία, που περιελάμβανε την κουλτούρα μιας ομάδας· αλλά τα έργα που παιζόντουσαν τότε κρατούνται επτασφράγιστο μυστικό, υπό την επίβλεψη του χρόνου. Έτσι, λοιπόν, η εύρεση μίας εστίας σε ένα χώρο, μας υποδεικνύει την ύπαρξη φωτιάς, αλλά ο λόγος ύπαρξης της φωτιάς δεν μπορεί να διευκρινιστεί απόλυτα. Ακόμα πιο δύσκολη είναι η εύρεση της άυλης συνθήκης που την συνόδευε, όπως μια τελετουργία ή αυτά που λέγονταν και διαδραματίζονταν γύρω της. Ίσως μπορούμε να ακούσουμε ακόμα λίγους ψιθύρους, ώστε να πάρουμε μια ιδέα για το τί γινόταν στο παρελθόν, εάν δώσουμε λίγο παραπάνω προσοχή στο τώρα, σε κάποιες κουλτούρες-παραδόσεις του σήμερα.

Η παραπάνω υπόθεση καθίσταται τρομερά δύσκολη για πολλούς λόγους. Η τεράστια χρονική απόσταση είναι ένας προφανής λόγος, ενώ ένας δεύτερος, όχι τόσο ευδιάκριτος, είναι αυτός της ευαισθησίας των παραδόσεων στις κοινωνικές αλλαγές. Πολλές παραδόσεις προσαρμόζονται, άλλες καταστρέφονται και άλλες μένουν ως έχουν ανάλογα με το τι ρόλο καλούνται να παίξουν στα νέα δεδομένα που παρουσιάζονται. Όταν, πλέον, δεν υπάρχει λόγος συνέχισης μιας παράδοσης, γιατί η ομάδα-κοινότητα δεν εκφράζεται ή της επιβάλλεται να μην εκφράζεται μ’ αυτήν, εφευρίσκεται μια άλλη ή παραλλάσσεται. Συνήθως οι αλλαγές που μπορεί να υποστεί μια παράδοση αντικατοπτρίζουν κοινωνικές αλλαγές (εξ αιτίας μαζικών θανάτων από αρρώστια ή πόλεμο που μπορεί να φέρει αλλαγή στην διακυβέρνηση μιας κοινότητας ή επαναστάσεων και εξεγέρσεων όπου οι άνθρωποι ξεκόβουν από κάποιες παραδόσεις και δημιουργούν νέες). Από τα παραπάνω γίνεται εμφανές ότι οι παραδόσεις είναι ιδιαίτερα ευαίσθητες και άμεσα συνυφασμένες με την εκάστοτε πραγματικότητα των ανθρωπίνων συνόλων.

Το χαρακτηριστικό της ευαισθησίας, που αναφέρθηκε προηγουμένως, μας είναι χρήσιμο ώστε να δούμε και να κατανοήσουμε καλύτερα, τους τρόπους που επιλέγει κάθε φορά η κυριαρχία να επιβληθεί, ώστε να διαιωνίσει την τάξη της. Κάθε φορά που η κυριαρχία αναδιαρθρώνεται αλλάζοντας το μοντέλο και τον τρόπο που χρησιμοποιεί, ώστε να επιβληθεί, αφήνει ένα αποτύπωμα στις παραδόσεις κάθε τόπου που άγγιξε. Έτσι, λοιπόν, όπως ένας αρχαιολόγος εξετάζει την σειρά των κύκλων ενός κορμού δέντρου για να βγάλει περιβαλλοντολογικά συμπεράσματα της αρχαιότητας, έτσι και εμείς με κορμό την λαϊκή παράδοση του ελλαδικού χώρου θα προσπαθήσουμε να δούμε, έστω γενικά, την πορεία της κυριαρχίας.

Η γέννηση του όρου «παράδοση»

Αυτό που έφτασε σήμερα να ονομάζεται «παράδοση» κάποτε δεν ήταν σηματοδοτημένο και ξεχωριστό. Υπήρχε όπου ζούσαν οι άνθρωποι, εξελισσόταν ή χανόταν μαζί τους. Αυτή ή άυλη συνθήκη, αλλά και η υλική πραγματικότητα, έφτασε στο σημείο να σηματοδοτηθεί και να ξεχωρίσει την στιγμή της δημιουργίας της πόλης, όπως την γνωρίζουμε σήμερα, και πιο συγκεκριμένα με την διαδικασία της λεγόμενης αστικοποίησης. Η μετακίνηση μεγάλου ανθρωπίνου πληθυσμού από την ύπαιθρο στην πόλη, συντέλεσε στην οριοθέτηση των άυλων πρακτικών καθώς και διαφόρων αντικειμένων της υπαίθρου, που μέχρι τότε δεν ήταν και δεν χρειάζονταν να ήταν παραδοσιακά. Ουσιαστικά πρόκειται για την ανάγκη της σύνδεσης του ξενιτεμένου της πόλης, με τις πρότερες συνθήκες βίου της υπαίθρου και κατά επέκταση την αναπόληση της κοινοτικής ζωής μέσα στην μη κοινοτική συνθήκη της πόλης. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται ο όρος «παράδοση» και «παραδοσιακό».

Στον ελλαδικό χώρο αυτή η διαδικασία άρχισε δειλά-δειλά με την δημιουργία του ελλαδικού κράτους, παρουσίασε μεγάλη ανάπτυξη στα τέλη του 19ου αιώνα και κορυφώθηκε στα μέσα του 20ου. Από το 1880 και μετά η οικονομική δραστηριότητα στον ελλαδικό χώρο, αρχίζει να αποκτά έναν προσανατολισμό σε αστικά επαγγέλματα. Σε αυτή την αλλαγή έπαιξε σημαντικό ρόλο και το ζήτημα των «εθνικών γαιών». Πολλοί από τους αγρότες ήταν ακτήμονες, πλήρωναν αρκετούς φόρους και κατέβαλαν ένα μέρος από τη σοδειά τους. Κάποιοι άλλοι ήταν ιδιοκτήτες μικρών εκτάσεων γης και με δυσκολία μπορούσαν να αντεπεξέλθουν. Οπότε, αρκετοί από αυτούς τους ακτήμονες και μικροϊδιοκτήτες γης, προτίμησαν το γρήγορο και εύκαιρο κέρδος που προσφέρονταν σε πολλά αστικά κέντρα του ελλαδικού χώρου, αντί της οικονομικής ανασφάλειας του αγροτικού τομέα. Στο σημείο αυτό μπορούμε να διαπιστώσουμε την στιγμή δημιουργίας του όρου της «παράδοσης» και την αποκρυστάλλωσής του λίγα χρόνια αργότερα (1909) από το Νικόλαο Πολίτη. Από εκεί και μετά οι πρακτικές, οι συνήθειες και οι εκφράσεις του πρότερου κοινοτικού βίου γίνονται αντικείμενο μελέτης από τους «λόγιους» λαογράφους. Τα επεξηγούν, τα αναβαπτίζουν, τα στυλιζάρουν ή τα αφήνουν ως έχουν ανάλογα με την εθνική συμβατότητα.

Το μοντέλο διακυβέρνησης στην παραπάνω περίοδο στηρίζεται πάνω στα εθνικά κράτη. Γέννημα του συγκεκριμένο κυριαρχικού μοντέλου ήταν και η λαογραφία, η οποία επιφορτίζεται στην ανάδειξη του ιδιαίτερου απέναντι στο γενικό. Με το ξεκίνημα της αστικοποίησης και την αποκοπή του ανθρώπου από την κοινότητα, εμφανίζεται η ταμπέλα τής παράδοσης, με την οποία οι «διαβασμένοι» λαογράφοι επεξηγούν –εθνικά πάντα– την κάθε λαϊκή έκφανση τής υπαίθρου σε αυτούς που ήταν καθ’ εαυτό σώμα της, στους «αδιάβαστους». Το ενδιαφέρον της λαογραφίας, σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο, στράφηκε σε κάθε έθνος ξεχωριστά, αναζητώντας –και πολλές φορές εφευρίσκοντας– τις «ρίζες» του και ερευνώντας την ιδιομορφία του σε σχέση με τα άλλα έθνη, στην βάση της διάκρισης «εμείς και οι ξένοι». Δεν είναι τυχαίο που το λαογραφικό ενδιαφέρον εμφανίζεται στον γερμανικό χώρο την περίοδο των Ναπολεόντειων πολέμων, την στιγμή, δηλαδή, που ο Ναπολέων τον έθετε υπό αμφισβήτηση.

Φολκλόρ και εθνικό κράτος

Με την συγκέντρωση πληθυσμών στις πόλεις και την σχεδόν ταυτόχρονη έναρξη της αναζήτησης και της μελέτης για κάθε τι «παραδοσιακό», έρχεται το φολκλόρ και η αναπαράσταση. Το φολκλόρ αποτελεί τέκνο της αστικοποίησης και υπηρέτη του εθνικού μοντέλου δια­κυ­βέρνησης. Εκφάνσεις του λαϊκού υπαίθριου-κοινοτικού βίου αποκόπτονται από τον τόπο, τον χρόνο και πολλές φορές από τους ανθρώπους, που τους δίνουν υπόσταση και παρουσιάζονται με την μορφή αναπαράστασης, διαχωρισμένες από το σημείο αναφοράς τους και παρουσιαζόμενες σαν μουσειακά είδη. Η φολκλοροποίηση, αναγκαστικά, στυλιζάρει την παρουσιαζόμενη έκφανση, αφού την μετατρέπει σε προϊόν προς κατανάλωση. Ουσιαστικά, απορροφά και εξαϋλώνει την ουσία αφήνοντας από αυτήν μόνο το κουφάρι. Ο χορός, η μουσική και διάφορα δρώμενα μετατρέπονται σε «καθαρά» εθνικά προϊόντα, με ρίζες πάντα από την αρχαία Ελλάδα. Εφ’ όσον μιλάμε για προϊόντα θα μπορούσαμε να πούμε ότι και στον τομέα του φολκλόρ υπάρχουν «αξιόλογα» και «σκάρτα» προϊόντα. Με τον όρο «αξιόλογα προϊόντα» εννοούμε την κάθε μελετημένη παράσταση που μπορεί να γίνει αφορμή για περαιτέρω εντρύφηση. Παρ’ όλα αυτά, δεν παύουμε να μιλάμε για προϊόντα, για κάτι που ποτέ δεν ήταν έτσι, με αποτέλεσμα η κάθε λογής έκφανση του λαϊκού κοινοτικού βίου, να μοιάζει με αρκούδα που χορεύει αλυσοδεμένη στο ρυθμό του αρκουδιάρη, υπό το βλέμμα των θεατών.

Η κατανάλωση και το χρήμα είναι άμεσα συνυφασμένα με αυτές τις παραστάσεις, όπως και η δεδομένη εξάρτηση από το κράτος. Διάφοροι φορείς, κρατικοί και μη, αναλαμβάνουν την χρηματοδότηση των παραστάσεων, σε κάτι που στον κοινοτικό του χαρακτήρα ήταν εντελώς αποκομμένο από τέτοιες λογικές λειτουργώντας ομαδικά, με κοινό πνεύμα και αλληλέγγυα, για την πραγμάτωσή του. Κάτι τέτοιο συνέβη και αμέσως μετά την μεταπολίτευση με το νεκρανάστημα της παράδοσης του ρεμπέτικου. Το εθνικό προφίλ την περίοδο εκείνη στυλίζαρε την παράδοση του ρεμπέτικου και το υποδέχτηκε ως είδος με μπόλικη κακογουστιά και κιτς παραστάσεις, που ουδεμίαν σχέση είχαν με αυτό. Πολλοί αριστεροί φοιτητές και μετέπειτα κυβερνώντες με το Πασοκ έψαξαν και βρήκαν, τους γερασμένους και πτυσμένους από τους ίδιους, εκφραστές τους ρεμπέτικου και τους περιέφεραν από εδώ και από εκεί, προσπαθώντας να κερδίσουν πολιτική υπεραξία από κάτι, που από την γέννησή του ως είδος, είχε γραμμένη την πολιτική στα παλιά του τα παπούτσια. Μέχρι τότε το είδος ήταν παραγκωνισμένο, με καμμία αξία μελέτης, λόγω του περιθωριακού του χαρακτήρα και κατακριτέο από όλο το πολιτικό σύστημα της αριστεράς και της δεξιάς. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι σαφώς και δεν αναζητούμε το «αυθεντικό», δεδομένου ότι αυτό δεν υπάρχει, καθώς συναλλάσσεται συνέχεια με την εκάστοτε κοινωνική ή κοινοτική πραγματικότητα, αλλά καταδεικνύουμε την παρέμβαση της κρατικής εξουσίας, που απογυμνώνει και παραλλάσσει τον ρόλο κάθε έκφανσης και την κάνει άμεσα εξαρτώμενη της.

Το έθνικ και η παγκοσμιοποίηση

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 στον ελλαδικό χώρο αρχίζει να χρησιμοποιείται, στον χώρο της μουσικής κυρίως, ο όρος έθνικ. Το έθνικ παρουσιάζει μεγάλη ανάπτυξη κυρίως την δεκαετία του ’90 και κρατεί μέχρι και σήμερα. Ο όρος χρησιμοποιείται σε μουσικές που εντάσσουν στοιχεία από διαφορετικές μουσικές εκφάνσεις του κόσμου. Η βασική διαφορά του φολκλόρ με το έθνικ είναι, ότι το πρώτο χρησιμοποιεί το υλικό του αυτούσιο κόβοντας το από το δέντρο, ενώ το δεύτερο το κόβει κομμάτια φτιάχνοντας μια ομοιογενή σούπα ή (στην χειρότερη περίπτωση) δημιουργεί μια σαλάτα με εμφανή όλα τα κομμένα κομμάτια.

Ήδη από την δεκαετία του ’80 το μοντέλο κυριαρχίας στον ελλαδικό χώρο τείνει να αλλάξει, αφήνοντας στο περιθώριο το κλειστό κυριαρχικό μοντέλο του έθνους-κράτους, προσανατολιζόμενο σε κάτι πιο ευρύτερο (ΕΟΚ). Στην δεκαετία του ’90 αυτό πλέον γίνεται καταφανέστατο με την λεγόμενη «νέα τάξη πραγμάτων» και την επιτάχυνση των διαδικασιών ενοποίησης της κυριαρχίας που εμφανίζεται με την αμφιλεγόμενη και παραπλανητική πινακίδα της «παγκοσμιοποίησης». Η παραπάνω αλλαγή στο κυριαρχικό μοντέλο, αναπόφευκτα επηρεάζει και την μουσική κουλτούρα των λαών, που με έναν ορισμένο τρόπο διευρύνεται και «παγκοσμιοποιείται».

Η είσοδος και η ανάπτυξη του έθνικ στον ελλαδικό χώρο παρουσιάζει χρονολογική συνάφεια με τους σχεδιασμούς και τα βήματα της κυριαρχίας. Είναι συνδεδεμένο με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση όχι μόνο γιατί είναι δημιουργημένο από αυτή, αλλά και επειδή ακολουθεί όλα τα χαρακτηριστικά της. Το έθνικ είναι τέκνο μεγάλων πολυεθνικών δισκογραφικών εταιρειών, που μέσα από συγκεκριμένους κανόνες μάρκετινγκ μεταπλάθουν ένα πρωτογενές μουσικό υλικό δημιουργώντας ένα υβρίδιο. Ο μουσικός φορέας της πρωτογενούς κουλτούρας έχει παύσει να έρχεται σε διάδραση με την κοινότητά του, η διαλεκτική έδωσε την θέση της στην εφαρμογή καταναλωτικών κανόνων δισκογραφικών εταιριών. Οι καλλιτέχνες πλέον κρίνονται από κανόνες, που τις περισσότερες φορές ουδεμία σχέση έχουν με την τέχνη τους. Αποκομμένοι, λοιπόν, από την διαρκή κοινοτική διάδραση, κρίνονται επιτυχείς ή αποτυχημένοι ανάλογα με το πόσο καλό μάνατζερ έχουν προσλάβει. Σαν προϊόν μάρκετινγκ το έθνικ είναι ενταγμένο στα πλαίσια της μόδας και της κατανάλωσης, δημιουργώντας την ψευδή συναίσθηση ότι ο ακροατής ανήκει σε κάτι μεγαλύτερο και παγκόσμιο, ενώ ουσιαστικά είναι υποχείριο και το μόνο που τον σπρώχνουν να κατανοήσει είναι το ποιος είναι το αφεντικό. Ένας οργανοπαίχτης που έχει γαλουχηθεί μέσα στα πανηγύρια του χωριού του, μαθαίνοντας από τους μεγαλύτερους οργανοπαίχτες και εξελίσσοντας αυτά που πήρε, βάζοντας την δικιά του πινελιά σε αυτή την διαδικασία της παράδοσης, κρίνεται από τον χορευτή και τον ακροατή με βάση τοπικά στοιχεία συμπεριφοράς στην κοινότητα και μουσικά ιδιώματα που συνθέτουν τον τόπο. Ο ίδιος οργανοπαίχτης ως έθνικ εκθέτει τον εαυτό του στο κέρδος και η αποτυχία ή επιτυχία του κρίνεται από τελείως διαφορετικούς και απρόσωπους παράγοντες, που δεν έχουν να κάνουν με την μουσική και την αλληλεπίδρασή της με τους ανθρώπους. Βέβαια, στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθεί ότι στο έθνικ σίγουρα υπάρχουν και αισθητικά αποτελέσματα που συνηγορούν στο ότι οι καλλιτέχνες είναι βαθιά γνώστες της σύντηξης που θέλουν να δημιουργήσουν. Παρ’ όλα αυτά, η παραπάνω διαδικασία θα συνεχίσει να υπάρχει μόνο εάν η δισκογραφική εταιρία το επιθυμεί και μόνο εάν η μόδα συνεχίσει να υπάρχει, καθιστώντας το είδος άμεσα εξαρτώμενο από το χρήμα, την μόδα και το μάρκετινγκ.

Η ομογενοποίηση που πλασάρει η παγκόσμια κυριαρχία έχει επεκταθεί σε σημείο που τείνει να διαμορφωθεί μια ενιαία παγκόσμια «κουλτούρα», που θα είναι άμεσα κατευθυνόμενη μέσω της μόδας, της μουσικής, του χορού, υπό την ομπρέλα της κατανάλωσης. Μέσα σ’ αυτό το πνιγηρό και αλλοτριωτικό περιβάλλον, οι περισσότερες ιδιαιτερότητες που θα παραμείνουν και πολλές που έχουν παραμείνει, θα είναι κατ’ επίφαση, άοσμες και άχρωμες εσωτερικά, αποτελούμενες μόνο από νότες, βήματα και παραδοσιακές στολές ραμμένες από ανήλικους ασιάτες. Από όλα αυτά θα έχει εξαφανιστεί η βάση που είναι ο άνθρωπος και η κοινοτική του συμβίωση, που γεννούσε και έθετε σε λειτουργία την διαδικασία της κουλτούρας και στην θέση του ανθρώπου και της κοινοτικής συμβίωσης βρίσκονται οι πολυεθνικές που γεννούν παραδόσεις, συνήθειες και κουλτούρες. Μέσα σ’ αυτό τον παγκοσμιοποιημένο ορυμαγδό σε όλο τον κόσμο υπάρχουν ψήγματα που μαρτυρούν την συνέχεια της κοινοτικής συμβίωσης. Ακόμα και στον ελλαδικό χώρο υπάρχουν μικρά πανηγύρια και δρώμενα που βρίσκονται μακριά από καταναλωτικές και μοδάτες λογικές, μαρτυρώντας την ιδιαιτερότητα της δικής τους κοινοτικής ταυτότητας και συνεχίζοντας με πείσμα την προγονική τους κοινοτική γραμμή, σε αφιλόξενο περιβάλλον και καιρούς δίσεκτους.

Ελευθερόκοκκος

Σημ. Οι φωτογραφίες απεικονίζουν αποκριάτικο δρώμενο ευετηρίας (για να πάει καλά ο χρόνος στην κοινότητα) στο χωριό Νέδουσα Μεσσηνίας στον Ταΰγετο.

Δημοσιεύθηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 156, Ιανουάριος 2016

Αρχική Πηγή: Anarchy Press

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Γιάννης Καλαϊτζής


Απο τους λίγος που πήραν είδηση τι πραγματικά συνέβαινε με την κατασκευή του Costa Navarino στην Μεσσηνία. Επίσης απο τους λίγους αριστερούς που κατέκρινε την Αριστερά για το γλείψιμο που έριχνε στην εφοπλιστική οικογένεια Κωνσταντακόπουλου ώστε να βοηθήσει στην κατασκευή του Costa Navarino. Τέτοιοι έντιμοι άνθρωποι αφήνουν κενό όταν φεύγουν. 




Αιχμηρή και αληθινή κριτική για τις κινητοποιήσεις των αγροτών.


Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Ο Μεγάλος Πόλεμος είναι ήδη εδώ

Η ΝΑΤΟϊκη αρμάδα ετοιμάζεται να πλεύσει στο Αιγαίο για την «αντιμετώπιση» των «προσφυγικών ροών»…

Ούτε καν δράκους δεν έχουν τα σύγχρονα παραμύθια, πλέον. Είναι γνωστό τοις πάσι, πως στη διακίνηση των προσφύγων (αλλά και ευρύτερα των μεταναστών) δια του Αιγαίου, εμπλέκονται το Τουρκικό κράτος, δίκτυα ισλαμιστών στη Συρία, δυτικές μυστικές υπηρεσίες και ένα τεράστιο πλέγμα ΜΚΟ υποστηριζόμενο από ανθρωπιστές τύπου Σόρος. Όλοι αυτοί, λοιπόν, λένε πως δεν μπορούν να προφυλάξουν τους πρόσφυγες από… τον εαυτό τους(!) γι’ αυτό και απαιτείται η ΝΑΤΟική αρμάδα, ώστε να ελέγξει τους «διακινητές»… Το ΝΑΤΟ προσπαθεί να προφυλάξει τους πρόσφυγες από τον εαυτό του…

Δεν θα μείνουμε στις αστειότητες περί «δικλείδων ασφαλείας για την εθνική κυριαρχία» που συνοδεύουν τη συμφωνία, σύμφωνα με τα ψελλίσματα των κυβερνώντων. Όλοι οι φεντεραλιστές της Ευρώπης γνωρίζουν πολύ καλά (και σ’ αυτούς περιλαμβάνεται η συντριπτική πλειοψηφία της Ελληνικής πολιτικής ελίτ) πως στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής ενοποίησης η λεγόμενη εθνική κυριαρχία αποτελεί αρχαϊκό κατάλοιπο καταδικασμένο να εξαφανιστεί στα πλαίσια του βιαίως ενοποιούμενου «μαγικού» κόσμου μας. Ο Ελλαδικός χώρος είναι κατακτημένη ζώνη από τις δυνάμεις της Δυτικής αυτοκρατορίας με τη συμφωνία και σύμπλευση της τοπικής ελίτ, συνεπώς το έδαφός του μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν για τις επιχειρήσεις που διεξάγονται στη Μέση Ανατολή, όπως ακριβώς συνέβαινε δηλαδή στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Άραγε τα ρωσικά πλοία που πηγαινοέρχονται διαρκώς δια των Στενών στη Συρία για τον εξοπλισμό, εφοδιασμό και προστασία της εκεί Ρωσικής στρατιωτικής δύναμης, θα μπορούν στο μέλλον να το κάνουν το ίδιο εύκολα –εάν τα πράγματα «σφίξουν» περισσότερο– περνώντας από «Νατοϊκά χωρικά ύδατα»; Τα οποία θα επιτηρούνται από διεθνή Νατοϊκή δύναμη 56 πλοίων και βλέπουμε;

Η κίνηση αυτή, λοιπόν, στοχεύει στο «σφράγισμα» της περιοχής του Αιγαίου εν’ όψει της αναμενόμενης γενίκευσης του πολέμου στη Μέση Ανατολή. «Σφράγισμα» όχι τόσο προς τους «διακινητές», αλλά κυρίως προς τους «αντιπάλους». Και ως τέτοια, φέρνει τον πόλεμο ακόμα πιο κοντά μας.

Επιβάλλεται, επίσης, εμμέσως μέσω του ΝΑΤΟ, το παλιό σχέδιο της συγκυριαρχίας στο Αιγαίο με το Τουρκικό κράτος. Και οι κυριαρχικές μεταβολές δεν αφορούν μόνο τους επίδοξους κυρίαρχους. Έχουν πάντα επιπτώσεις στους «από κάτω». Ας μην ξεχνάμε πως σε όλους τους πολέμους που έγιναν σ’ αυτήν την περιοχή εδώ και έναν αιώνα, οι Ελληνικοί πληθυσμοί ήταν «σύνηθες» να ματώνουν πολύ δυσανάλογα με το μέγεθός τους. Η αλλαγή του κυριαρχικού μοντέλου σίγουρα δεν θα αφήσει ανεπηρέαστους τους κατοίκους των νησιωτικών περιοχών αν το δούμε προοπτικά στο μέλλον. Η δε «συγκυρία» (συμβολισμός;) της πτώσης του ελικοπτέρου την ίδια μέρα με την ανακοίνωση της αποδοχής της Τουρκο-Γερμανικής πρότασης δύσκολα περνά απαρατήρητη. Μοιάζει να υπενθυμίζει την ήττα σε πόλεμο που δεν έγινε… Ή τουλάχιστον δεν έγινε όπως θα τον περίμεναν οι περισσότεροι.

Και, διάολε, είναι κι αυτή η συγκυρία με τη συμφωνία της Βάρκιζας… Υπογράφηκε πριν από 71 χρόνια, στις 12 Φλεβάρη του 1945. Να θέλουν ν’ αγιάσουν αυτοί οι αριστεροί και να μην μπορούνε…

Ας δούμε, εν συντομία, την πολεμική εικόνα, όπως διαμορφώνεται στη Μέση Ανατολή. Οι «κομπάρσοι» αποσύρονται από το προσκήνιο του πολέμου, οι μάσκες πέφτουν και εμφανίζονται με θόρυβο οι κυρίως πρωταγωνιστές. Τα «ανθρωπιστικά» προσχήματα υποχωρούν και αναλαμβάνει η κυνική γλώσσα των πολεμικών απειλών. Η Ρωσική και Ιρανική επέμβαση εκκαθαρίζουν τους ισλαμιστές «πιόνια» της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας –εν τέλει του ΝΑΤΟ– εξωθώντας αυτές τις κρατικές οντότητες να αναλάβουν ενεργότερο ρόλο στο προσκήνιο. Η επέλαση των Κούρδων πέρα από τον Ευφράτη, η υποστήριξη του (σιωπηλού…) Ισραήλ προς ένα νέο Κουρδικό κράτος, η «αμφίσημη» στάση των ΗΠΑ ως προς το ζήτημα, ενεργοποιούν τα απόλυτα ένστικτα επιβίωσης και προς το Τουρκικό κράτος, πέραν της ολοκληρωτικής περικύκλωσής του από τις Ρωσικές δυνάμεις (Κριμαία, Αρμενία, Κασπία, Συρία). ΤΟ ΝΑΤΟ συνεδριάζει με τη Σαουδική Αραβία και ανακοινώνουν σχέδιο εισβολής στη Συρία από 34 κράτη-δορυφόρους της Σαουδικής Αραβίας μέχρι το τέλος Μαρτίου… Οι «διαρροές» μιλάνε για στρατό 150.000 ανδρών. Ο Σουλτάνος ανεβάζει διαρκώς στροφές και συγκεντρώνει 70.000 στρατό στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας. Οι Ιρανοί εν όψει αυτών των γεγονότων στέλνουν επί πλέον χιλιάδες άνδρες των Φρουρών της Επανάστασης. Και ο Μεντβέντεφ με τον πιο επίσημο τρόπο στην «ειρηνευτική» συνδιάσκεψη στο Μόναχο δηλώνει πως εάν οι Αραβικές δυνάμεις εισβάλλουν στη Συρία θα πυροδοτήσουν παγκόσμιο πόλεμο. Ενώ πρόσφατα έχουν υπάρξει σαφείς προειδοποιήσεις και «διαρροές» από την πλευρά των –συνήθως συντηρητικών στην ομιλία– Ρώσων για τη χρήση πυρηνικών.

Αυτό είναι το κλίμα μέσα στο οποίο αποφασίζεται ο περισσότερο ασφυκτικός έλεγχος του Αιγαίου από το ΝΑΤΟ. Οπότε, κάποια συμπεράσματα είναι εύλογα.

Ας περάσουμε όμως και στην εταίρα αδελφή του πολέμου, τη λεγόμενη οικονομική κρίση. Ήδη στα μέσα του Γενάρη η RBS εξέπεμψε το σήμα, προειδοποιώντας τους πελάτες της να πουλήσουν ότι έχουν και δεν έχουν στο χρηματιστήριο «εκτός από τις πολύ σίγουρες επενδύσεις» καθώς επίκειται «κατάρρευση». Λίγο μετά είδαμε την «εξαΰλωση» 2,5 τρις δολαρίων στα χρηματιστήρια της Κίνας. Και μετά από αυτό, έως σήμερα, τη συνολική «εξαΰλωση» 17 τρις δολαρίων στα χρηματιστήρια παγκοσμίως. Δεν πειράζει, υπάρχει ακόμη πολύς «αεράτος πλούτος» προς εξαΰλωση: Ενάμισυ και πλέον τετράκις εκατομμύρια δολάρια σε παράγωγα, τα περισσότερα εκ των οποίων κατέχονται από την Deutche Bank, η οποία έχει αναφερθεί πως βρίσκεται στο «κόκκινο» ήδη από το 2013, αλλά για την οποία ο «πολύς» Σόιμπλε «δεν ανησυχεί». Η επιχείρηση «ελεγχόμενης αποσταθεροποίησης» και συρρίκνωσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας σε πλήρη εξέλιξη. Όταν όμως συμβαίνει αυτό, δηλαδή όταν σημαντικό μέρος του δήθεν «πλούτου» αποδεικνύεται αέρας κοπανιστός, όπως στην πραγματικότητα είναι, σημαίνει επέκταση της φτωχοποίησης. Σημαίνει αύξηση της πίεσης χαμηλότερα στις κοινωνίες. Σημαίνει «μέτρα έκτακτης ανάγκης». Σημαίνει φωνές και πίεση για περισσότερο ολοκληρωτικά συστήματα ελέγχου για να μπει «τάξη στο χάος». Σημαίνει επίσης πίεση και πόλεμο σε αντίπαλους εξουσιαστές… Παράλληλα, ο πόλεμος των τιμών του πετρελαίου το οποίο «καταβαραθρώνεται» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Δεκάδες πετρελαϊκές εταιρείες στις ΗΠΑ χρεοκοπούν. Το ΔΝΤ προειδοποιεί ότι ακόμη και η Σαουδική Αραβία(!) θα χρεοκοπήσει λόγω των μειωμένων τιμών μέχρι το 2018… Ενώ ο «κυβερνητικός εκπρόσωπος» των οικονομικών πρακτόρων του χάους Σόρος «αναμένει» την Ρωσία να αντιμετωπίσει εκτεταμένη οικονομική κρίση το 2017 και άρα «πολιτική αποσταθεροποίηση» αρκετά πριν από αυτό.

Όλα αυτά, ανεξαρτήτως του τι τελικώς θα πραγματοποιηθεί, σημαίνουν απλώς περισσότερο και αγριότερο πόλεμο, καθώς ισχυρές εξουσιαστικές κλίκες αλληλοεξωθούνται στα όρια της επιβίωσής τους. Πόσο τυχαίο θεωρεί κάποιος το γεγονός πως η σχεδιαζόμενη επέκταση του πολέμου στη Μέση Ανατολή συμπίπτει χρονικά με την πορεία μιας ακόμη μεγαλύτερης οικονομικής κατάρρευσης; Η οποία, κατάρρευση, δεν ξεκίνησε φυσικά τώρα, αλλά πυροδοτήθηκε ήδη από το δεύτερο μισό του 2015 με τις πρώτες καταρρεύσεις των Κινέζικων χρηματιστηρίων. Δηλαδή στην απαρχή της Ρωσικής επέμβασης. Το ντόμινο χρειάζεται το χρόνο του για να εξελιχθεί. Η επόμενη Lehman Brothers δεν είναι τόσο μακρυά, με τη διαφορά ότι θα κάνει μεγαλύτερο πάταγο. Ο διεθνής πόλεμος, λοιπόν, θα διεξάγεται υπό ακόμα χειρότερες συνθήκες.

Το σκηνικό «ρουα-ματ» στους ήδη καταπονημένους κοινωνικούς χώρους είτε των πολεμικών ζωνών είτε των ζωνών του οικονομικού πολέμου συμπληρώνεται από τη λεγόμενη προσφυγική κρίση. Η οποία με τη σειρά της, για τα κτήνη που επανασχεδιάζουν τον κόσμο είναι όπως όλες οι «καλές κρίσεις»: Δημιουργεί ευκαιρίες…

Δεν θα επεκταθούμε ιδιαίτερα στο προσφυγικό, καθώς είναι τεράστιο ζήτημα από μόνο του. Είναι σαφές πως οι Ευρωπαίοι άρχοντες επιθυμούν να εκμεταλλευτούν την δυστυχία που δημιούργησαν από πολλές πλευρές: Ως φτηνά εργατικά (ή και επιστημονικά) χέρια, ως εγχείρημα τεχνητής δημιουργίας πολυπολιτισμικών κοινωνιών που λόγω της εσωτερικής τους διαφοροποίησης θα ελέγχονται ευκολότερα, ως απόπειρα μεταφοράς του πολέμου στο εσωτερικό της Ευρώπης ώστε να επιβληθούν περισσότερο ολοκληρωτικά κοινωνικά μέτρα, ως απόπειρα διάλυσης παγιωμένων τρόπων ζωής και αντιλήψεων στον Ευρωπαϊκό χώρο… Το καθένα από αυτά θα ήθελε χρόνο και προσοχή για να αναλυθεί. Ένα είναι το σίγουρο: Οι Ευρωπαίοι άρχοντες είναι οι μεγαλύτεροι αντιρατσιστές όταν πρόκειται για τη διαχείριση προσφύγων στο έδαφός τους, αφού πρώτα βέβαια υπήρξαν οι μεγαλύτεροι ρατσιστές όταν τους ξερίζωσαν δια του πολέμου από τους τόπους τους. Στους δικούς τους τόπους (Συρία) θέλουν να τους αφανίσουν. Ερχόμενοι στον Ευρωπαϊκό χώρο θέλουν να τους «προστατεύσουν» από τους «ρατσιστές» των τοπικών κοινωνιών, ώστε να μπορέσουν να τους χρησιμοποιήσουν εναντίον των ντόπιων πληθυσμών. «Ρατσιστές», οι οποίοι θα πρέπει να δημιουργηθούν ακόμη κι αν δεν υπάρχουν. Οι οποίοι θα πρέπει να εμφανίζονται πολλοί, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν μειοψηφία.

Ο εγκλωβισμός στο δίπολο του ρατσισμού-αντιρατσισμού υπηρετεί ξεκάθαρα τη λογική του πολέμου. Η μόνη διέξοδος θα ήταν η ανάπτυξη ισχυρής κοινωνικής πίεσης σε όλο τον Ευρωπαϊκό χώρο για τον τερματισμό του πολέμου ώστε να υπάρξει ουσιαστική δυνατότητα επιστροφής αυτών των ανθρώπων στην πατρίδα τους. Ναι, στην πατρίδα τους, επειδή οι άνθρωποι έχουν πατρίδα. Είναι ο χώρος όπου αναπτύσσονται τα ουσιαστικότερα βιώματα τους, ο αναγκαίος χώρος όπου ξεδιπλώνεται η δημιουργικότητά τους. Το «όπου γης και πατρίς» ισχύει σχεδόν μόνο σε περιπτώσεις πραγματικής ανάγκης. Είτε για λόγους ανέχειας και εξαθλίωσης, είτε για λόγους διωγμών και πολέμου. Αντί όμως να σείεται ο τόπος από καθημερινές αντιπολεμικές εκδηλώσεις, που να δημιουργούν πρόβλημα ελέγχου στους εξουσιαστές, απέναντι σε έναν πόλεμο, που πραγματικά διακυβεύει το μέλλον της ανθρωπότητας, ψάχνουμε να βρούμε ποιος είναι ρατσιστής και ποιος ο αντιρατσιστής. Οι αντιπολεμικές εκδηλώσεις που κατά παράδοση συνέβαιναν στον Ελλαδικό χώρο (π.χ. κατά τον πόλεμο στο Ιράκ ή στην πρώην Γιουγκοσλαβία) είναι ανύπαρκτες και η αριστερίζουσα ιδεοληψία όντας στον πυρήνα της παγκόσμιας εξουσίας ψάχνει με το δάχτυλο στη σκανδάλη για να χαρακτηρίσει τον οποιονδήποτε εκφράζει έναν σοβαρό προβληματισμό ως ρατσιστή.

Ουσιαστικά αυτή η συνθήκη εγγυάται πως ένα μεγάλο –τουλάχιστον– μέρος των προσφύγων δεν θα ξαναδεί τον τόπο του. Ο πόλεμος εκτός των άλλων εξυπηρετεί την πληθυσμιακή αλλοίωση και την εκκαθάριση ανεπιθύμητων πληθυσμών. Όπως ακριβώς συνέβη με τους δικούς μας πρόσφυγες, Πόντιους και Μικρασιάτες σχεδόν 100 χρόνια πριν. Ο πόνος τους δεν ήταν τόσο η αντιπαλότητα που συνάντησαν από τους ντόπιους κατοίκους της κονσέρβας που ψευδεπίγραφα ονομάστηκε Ελληνικό κράτος. Ήταν σε θέση να τους αντιμετωπίσουν. Όταν ήρθαν, σχεδόν κανείς τους δεν πίστευε πως η απώλεια του τόπου του θα ήταν οριστική. Πίστευαν πως ήταν μια προσωρινή κατάσταση και πως με το πέρας του πολέμου θα μπορούσαν να επιστρέψουν. Και ήταν σε θέση να ξαναφτιάξουν τα πάντα από τα ερείπια. Ο πόνος με τον οποίο «έφυγαν» ήταν η σταδιακή συνειδητοποίηση πως δεν θα επέστρεφαν ποτέ…

Δημοσιεύθηκε από Θ.
Αρχική πηγή: Anarchy Press

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2016

Το «ηθικόν πλεονέκτημα» κρατά την φλόγα σβηστή

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις της 4ης Φεβρουαρίου, μπορούν να χαρακτηριστούν από τον όγκο τους στην Αθήνα, αλλά κυρίως σε πολλές άλλες πόλεις του ελλαδικού χώρου,. Ταυτόχρονα μεγάλη, σχετικά με άλλες φορές, συμμετοχή στην απεργία είχε και ο ιδιωτικός τομέας. Παρά τις ογκωδέστατες διαδηλώσεις πουθενά δεν ανιχνεύτηκε κάποιου είδους πρόθεση σύγκρουσης, εκτός βέβαια από το γρήγορο πέρασμα των αντιεξουσιαστικών-αναρχικών μπλοκ από την πλατεία Συντάγματος, χωρίς διάθεση και προοπτική για κάτι περισσότερο και ουσιαστικότερο.

Από τα παραπάνω φαίνεται πως ο θίασος του Τσίπρα θα συνεχίζει, για λίγο καιρό ακόμα ελπίζουμε, να απολαμβάνει, το με τόσο κόπο κατασκευασμένο «ηθικόν πλεονέκτημα». Πολλοί που τον στήριξαν στις εκλογές, ειδικά του Ιανουαρίου, ήταν στους δρόμους διαδηλώνοντας εναντίον του, αλλά χωρίς ακόμα να έχουν απαλλαγεί από το «ηθικόν πλεονέκτημα» της δεύτερης φοράς αριστεράς. Η επικοινωνία και τα πάρε δώσε φαίνεται πως είναι ακόμα σε ισχύ. Φάνηκε, πλέον, πως το παιχνίδι παίζεται σε άλλο γήπεδο. Οι συνδικαλιστές, τα κόμματα και τα αποκόμματα, κατέβασαν τον κόσμο στις πλατείες και στους δρόμους για διαπραγμάτευση, όχι με τους δανειστές, αλλά με τις εγχώριες μαριονέττες. Για το λόγο αυτό οι διαδηλώσεις ήταν «πολιτικά ορθές» και δεν ξέφυγαν από τα όρια. Όπως πολιτικά ορθά είναι και τα μπλόκα των αγροτών, χωρίς διάθεση αιφνιδιασμού και πραγματικής πίεσης, μπροστά σε θέματα που υποτίθεται ότι είναι κόκκινο πανί για τους αγρότες. Φαίνεται πως τα παζάρια, δίνουν και παίρνουν μεταξύ των δύο πλευρών σε ανώτερο επίπεδο, στις πλάτες πολλών που βρίσκονται στα μπλόκα με ανιδιοτέλεια και διαφορετικές διαθέσεις που δυστυχώς χρησιμοποιούνται. Και ας λένε οι ίδιοι οι αγρότες ότι δεν επιθυμούν συνάντηση με τον Τσίπρα.

Από σήμερα και πέρα μπορούν όλοι τους να συνεχίσουν την παράσταση τους. Πύρινοι λόγοι στα κανάλια από τους αγρότες και τους πολιτικούς που τους παρακινούν, ισχυροποίηση των μπλόκων στις εθνικές οδούς και λογομαχίες στην βουλή για νομοσχέδια που, στην τελική, κανένας εκτός βουλής δεν γνωρίζει τι πραγματικά περιλαμβάνουν. Κατά τα άλλα, η κατάσταση, καζάνι που βράζει … με την φωτιά να αγνοείται.

Ελευθερόκοκκος

Πηγή: Anarchy Press

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

Στο ακρωτήρι της κακής ελπίδας

Καζάνι που βράζει....και η φωτιά αγνοείται.


ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΄΄ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ΄΄ ΑΓΡΟΤΕΣ

Αναδημοσίευση μιας διαφορετικής άποψης σχετικά με την απεργία και το αγροτικό

Με γνώμονα τις τελευταίες εξελίξεις ως προς την ‘’αφύπνιση’’ των αγροτών, θεωρήσαμε ορθό να αναφερθούμε στο μικροαστικό όραμα τους να γίνουν μεγαλοτσιφλικάδες. Είναι ευρέως αποδεκτό, πως οι ‘’καλλιεργητές της γης’’(μιας γης που δηλητηριάζουν με απώτερο σκοπό το κέρδος) αποφάσισαν να ‘’επαναστατήσουν’’ ενάντια στο κράτος και την απάνθρωπη εκμετάλλευση του στο κόσμο. Ωστόσο, αντιθέτως από τους πραγματικούς επαναστάτες, οι οποίοι μάχονται καθημερινά για την ολοκληρωτική βελτίωση της κοινωνίας και των συνανθρώπων τους, οι αγρότες ‘’αγωνίζονται’’ ύστερα από το κίνδυνο μιας ενδεχόμενης οικονομικής δυσχέρειας των ιδίων. Εν ολίγοις, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για μια αντίσταση των αγροτών, αλλά για μια επιθετική τακτική απόκτησης των ιδιωτικών συμφερόντων τους. Ο κομφορμισμός που διακατέχει τους λάτρεις των αφεντικών τους (αρκεί να τους ταΐζουν με επιδόματα), είναι επιεικώς τραγελαφικό και εξοργιστικό σε όσους παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο. Επιπλέον, ‘’είναι κοινό μυστικό’’ ότι οι ενέργειες των αγροτών, είναι με την υποστήριξη ακροδεξιών-λαϊκίστικών κομματικών παρατάξεων (χρυσή αυγή, ΝΔ κλπ.), οι οποίοι επιδιώκουν να ‘’ψαρέψουν’’ ψήφους, ‘’χαϊδεύοντας’’ τα αφτιά των δήθεν επαναστατών. Επομένως οι δηλώσεις των αγροτών ότι δεν δέχονται κόμματα είναι ένα μεγάλο ψέμα. Τέλος, θα ήταν σημαντικό να υπενθυμίσουμε ότι οι αγρότες ενστερνίζονται ότι οι σκοπεύουν να προσφέρουν ένα καλύτερο αύριο στις μετέπειτα γενιές. Μάλλον μέσω των φυτοφαρμάκων, της εκμετάλλευσης των μεταναστών και των προσφύγων και της τροποποίησης των προϊόντων τους θα το κατορθώσουν αυτό.. Οι εγωιστικές σας βλέψεις δεν θα είναι ποτέ ευπρόσδεκτες στο συνειδητοποιημένο κόσμο

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ-ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

Αρχική Πηγή