Πως είναι να απομακρύνεσαι;
Να κοιτάς πλευρές σου να κόβονται και να καταρρέουν δημιουργώντας κύμα,
να βουλιάζουν για λίγο,
να στριφογυρίζουν κάτω από υγρές επιφάνειες μέχρι να βολευτούν,
να ισορροπούν με κόπο και μετά απλά να ξεκόβουν,
ακίνητες και παγωμένες να ταξιδεύουν,
αλλάζοντας συνεχώς μορφή ώστε πλέον να μην αναγνωρίζονται
και τελικά να χάνονται.
Η μόνη ανάμνηση, ο ήχος μέσα στο σκοτάδι,
η σκόνη που κάποτε έκρυψε τον ήλιο,
το δυνατό και εκρηκτικό εκτός
και μετά μια σιωπή βέλος προς τα μέσα,
πάντα προς τα μέσα,
πάντα στο τώρα το σημάδι.
Μετά σιωπή
πάντα στο τώρα το σημάδι, έτσι πρέπει και δεν σπάει η σιωπή...όμορφα γράφεις...σε διαβάζω
ΑπάντησηΔιαγραφήχ
ΑπάντησηΔιαγραφήδε μου άρεσε η υπογραφή που έβαλα..αλλά οκ
ΑπάντησηΔιαγραφήείχα παλιά blog αλλά δεν θυμάμαι τον κωδικό μου -θα έρθω με το προφίλ μου όταν δημιουργήσω blog- μέχρι τότε ανυπόγραφα αφήνω σχόλια γενικά, καλώς σε βρήκα!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ και Καλώς ήρθες
ΔιαγραφήΓιάννη Χ. με λένε αλλά δεν θέλω πλέον να χρησιμοποιώ το όνομα μου στα blog, νομίζω ότι σε διάβαζα παλιά αλλά δεν είμαι σίγουρος
ΔιαγραφήΌπως πάντα πολύ ωραία γραφή. Καλό μήνα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πού arkat!
ΔιαγραφήΚαλό μήνα!
Εξαιρετικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σέβη μου
Σ'ευχαριστώ Ιώ
ΑπάντησηΔιαγραφή