Είναι κάποιοι αλήτες, που την ζωή τους την πάνε τρένο με κομμένα φρένα. Μόνιμα με το μεσαίο δάχτυλο σηκωμένο σε κάθε υπολογισμούς. Ακροβατώντας μεταξύ τρυφερότητας, και μιας σκληρής ζωής με σπασμένα φρένα.
Είναι κάποιοι αλήτες, που θέλουν να σ' έχουν φίλο, αλλά τελικά έχουν αυτούς που δεν θέλουν. Αυτοκαταστρέφουν την σάρκα τους και ό,τι τολμάει να την αγκαλιάσει.
Θες λεφτά; μου λέει, έχω πολλά τώρα. Μην νομίζεις, χρωστάω από εδώ και από εκεί, αλλά δεν γαμιέται. Έχω να ξεχρεώσω και το γκάνι ρε, δεν ξέρω γιατί το πήρα, ξέρεις για εδώ στο σπίτι. Μπαίνουν διάφορες φάτσες μωρέ, καταλαβαίνεις.
Κοίταξε, εγώ θέλω να σε έχω φίλο, μου λέει, όπως και τους άλλους τους δικούς σου, αλλά εσύ δεν με θεωρείς φίλο. Εγώ παίρνω τηλέφωνο εσένα, μου λέει, εσύ δεν με ψάχνεις, εγώ σε ψάχνω. Εμένα με ψάχνουν όλοι αυτοί που δεν θέλω ρε φίλος. Στο ξαναλέω, θα ήθελα να ήσουν εσύ φίλος μου, για αυτό παίρνω τηλέφωνο εσένα και τους άλλους. Εμένα μόνο κάτι νταραβεριτζήδες βλαχοβαλκάνιοι με θυμούνται.
Πουτάνα ζωή, νταραβεριτζήδες βλαχοβαλκάνιοι, ξυρισμένα τετράγωνα κεφάλια, κουμπούρια και λεφτά.
Λάμπες θερμότητας, εξαερισμός, παραγωγή, λεφτά, αλκοόλ, ναρκωτικά, οργασμός σε μπουρδέλα, μοναξιά, ένα βιβλίο για την συναισθηματική νοημοσύνη και το τηλέφωνο να χτυπάει από όσους δεν θέλει, και να παίρνει όσους θα ήθελε να τους είχε φίλους. Η "Συναισθηματική νοημοσύνη", στο τραπέζι κάτω απ' το σχοινί όπου ξεραίνονται οι φούντες. Φίλε μου λέει, αυτό το βιβλίο όχι απλά το διαβάζω, αλλά το μελετάω.
Θέλω να νιώσω ρε, ίσως όλα αυτά να γίνονται γιατί θέλω να νιώσω, να σπάσω την γαμημένη πανοπλία από πάνω μου.
Και τότε με την καλόγρια, που μένατε σ' εκείνο το υπόγειο στα κάτω Πατήσια καλά δεν ήσασταν μαζί μωρέ; Τα είχατε ταιριάξει. Θυμάμαι που στο χωλ είχατε το εικόνισμα και δίπλα αφίσα με τους Ramones και μου έλεγες όλο χαρά, ότι αυτός ο τοίχος είναι αφιερωμένος στου θεούς.
Όμορφη ήταν η καλόγρια. Θυμάμαι που με πήγες στην κρεβατοκάμαρα για να με γνωρίσεις στην καλόγρια και ήταν ξαπλωμένη με ένα πολύ κοντό σορτς και ένα τιραντάκι που διέγραφε ελάχιστα τις ρόγες της και διάβαζε ένα κουτσομπολίστικο περιοδικό. Θυμάμαι το λευκό της δέρμα, τα κόκκινα νύχια στα πόδια της, να με καλωσορίζει λέγοντας μου να περάσουμε στην κουζίνα και θα ερχόταν αργότερα. Ήρθε κάτσαμε στην κουζίνα και μου έδειξε φωτογραφίες από τότε που ήταν καλόγρια, ενώ εσύ μου έκανες νόημα να βγάλω το χόρτο που μου είχες δώσει από πριν, τάχα μου ότι στο έφερα δώρο, ένα δικό σου σχέδιο γιατί η καλόγρια δεν σε άφηνε να καπνίζεις χασίς. Σκατά ήμασταν, μου λέει. Δεν ταιριάζαμε φίλος, απλά ήθελε να φύγει από το μοναστήρι και πιάστηκε από πάνω μου για να την κάνει. Δεν με ήθελε.
Δεν μπορώ μωρέ μαλάκα, μου λέει, ακόμα και το πήδημα θέλω να το κάνω με κάποια που το θέλει ή να νιώσω ότι δεν της προκαλώ αηδία, να πιστέψω ότι με θέλει και αυτή. Για αυτό έχω μια κοπέλα μόνο που πάω μαζί της, την περιποιούμαι την πληρώνω και μου λέει στην πόρτα ότι θα με περιμένει να ξαναπάω. Έτσι φεύγω με αληθινές ψευδαισθήσεις φίλος.
Κάτσε λίγο, κάποιος χτυπάει το κουδούνι, κανένας απ' αυτούς τους τύπους που σου λέω θα είναι. Να ψωνίσουν θα θέλουν. Αααα, ευτυχώς έφεραν και μπίρες, οπότε όλα καλά και απόψε.
Σε κλείνω ρε.
