Δεν σκόρπισα μωρή γαμιόλα ζωή, δεν μου δόθηκε η ευκαιρία.
Συρρικνώθηκα
χρόνο το χρόνο και τώρα ξαπλώνω σε σπασμένα γυαλιά
και μόνο
ανάποδα ξέρω τ' αστέρια να μετρώ.
Έλα έξω, μου
λες, έχει ωραία νύχτα.
Τραβάω και
εγώ, αλλά μάταια.
Τα
προγραμματισμένα σκοτάδια, δεν είναι όπως αυτά που έχω πρόχειρα,
ανάλογα την
περίσταση.
Τι να τις
κάνω τις νύχτες, τι κι αν γυμνές μου προσφέρονται;
Όταν το φως
πια μ’ έχει αποκάμει, έπονται δεύτερες.
Το φως,
που σώνει
και ντε θέλει νόημα, αυταρέσκεια και επιβίωση.
Γι’ αυτό
όταν θέλω να δώσω ένα τέλος, πέφτω και κοιμάμαι νωρίς.
Ξυπνάω πρωί,
πολύ πρωί, για να προλάβω τον εαυτό μου που φεύγει.
Να τον δω
λίγο πριν σβήσουν τα φώτα, λίγο πριν την αυγή,
να
αποχαιρετιστούμε στα βαθιά, πριν πνιγούμε στα ρηχά της μέρας.
Με την αφή
στέλνω μηνύματα αναπάντητα στην θνητότητα,
τραβάω τα
χείλη μου, νυχιάζω τα δάχτυλά μου,
την ρωγμή
χαϊδεύω
και
αισθάνομαι την αρχή και το τέλος.
Στο 'να χέρι
μια λίθινη αιχμή, κτέρισμα τάφου ήρωα.
Στο άλλο
σημάδι από καυτό κερί, του Ικάρου το φιλί.
Πτώσεις.
Μόνο τα
παιδιά ίσως γνωρίζουν να ζουν, τραβώντας τα κρεμάμενα ξέφτια του χρόνου.
Λασπωμένα
όστρεα στα όρη. Ξεμάκρυναν οι θάλασσες, σκλήρυναν τα σώματα.
Μεγάλωσες.
Κάπου κάπου
οσμίζονται οι περαστικοί τον βυθό, και τρομαγμένοι επιστρέφουν στα φώτα,
μα τα παιδιά
προσπαθούν ν' ακούσουν την αρχαία θάλασσα
και ύστερα
τα γυρνούν στο χώμα, να μετρούν τον χρόνο με βροχές.
Σου μιλώ για
σχέδια μελλοντικά και ένα βιολί στο ραδιόφωνο αγκαλιάζει τις λέξεις·
κάπνα στην
ατμόσφαιρα·
και απ' την
μπαλκονόπορτα ένα φορτηγό θωρώ να ξεφορτώνει μπάζα.
Μια μακρά
περίοδος
συνεχόμενων
και αλληλοτροφοδοτούμενων κρίσεων είναι το κάδρο μου,
γι’ αυτό και
φαίνομαι σκυθρωπός.
Κάθε τόσο
του βάζω φωτιά, στρώνω ένα χαμόγελό,
αλλά πάλι τα
ίδια,
μέχρι η
φωτιά να κάψει και μένα.
Και οι
στάχτες να σκορπιστούν στο Ταίναρο,
σεισμού
κουρνιαχτός του Γαιηχόου Ποσειδώνα.
Στις βαθιές
των εγκάτων αντάρες είμαι στο Ταίναρο,
στην άκρη,
στο σπάραγμα
του κύματος στον βράχο.
