Καταδίκη Αμβρόσιου σήμερα. Αύριο ποιος και τι;

Πολλοί ήταν αυτοί που χάρηκαν στο άκουσμα της είδησης ότι ο γνωστός για τις μισάνθρωπες απόψεις του μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος καταδικάστηκε εξ αιτίας κάποιων αναρτήσεων του στα social media που ήταν κατά των ομοφυλoφίλων. Ο Αμβρόσιος καταδικάστηκε με την κατηγορία της δημόσιας υποκίνησης βίας ή μίσους και για κατάχρηση εκκλησιαστικού αξιώματος με συνολική ποινή φυλάκισης επτά μηνών με τριετή αναστολή.

Σαφώς και δεν υποστηρίζουμε τον Αμβρόσιο και κάθε μισάνθρωπο που έχει παρόμοιες εξουσιαστικές απόψεις, που κινούνται ανάμεσα στα όρια του κοινωνικού διαχωρισμού και του ρατσισμού, ούτε προφανώς μας καίγεται καρφί για την κατηγορία της κατάχρησης εκκλησιαστικού αξιώματος. Νομίζουμε, όμως, πως ο καθένας θα πρέπει να νοιώθει ανησυχία, αν όχι τρόμο, με την καταδίκη για υποκίνηση βίας μέσω αναρτήσεων στα social media! Ποιός άνθρωπος, που θέλει να λέγεται και να είναι ελεύθερος, στο πεδίο του λόγου και της σκέψεως, δεν τρομάζει όταν διαπιστώνει ότι οι απόψεις του και μόνο είναι αρκετές για την καταδίκη του από το κράτος; Σήμερα είναι ο «μισητός» Αμβρόσιος, αύριο ποιός θα είναι; Σε ποιον θα δώσει αύριο το κράτος τον ρόλο του «μισητού»; Τέλος, αφού το κράτος σήμερα πέτυχε και προχώρησε ένα βήμα πιο μπροστά στην καταστολή, γιατί στο μέλλον να μην την διευρύνει και σε περισσότερα πράγματα που θα απαγορεύεται να λέγονται ή ακόμα (με την βοήθεια της τεχνολογίας) και να τα σκέφτονται κάποιοι;

Για να το ξεκαθαρίσουμε άλλη μια φορά. Οι νόμοι, οι φυλακές, οι καταδίκες και τα δικαστήρια δεν λύνουν κανένα πρόβλημα. Είναι συνυφασμένα με τους εκάστοτε εξουσιαστές και σάρκα από την σάρκα τους που τα διαμορφώνουν ανάλογα το πολιτικό και εξουσιαστικό τους συμφέρον, κατά το δοκούν και κατά περίπτωση.

Οπότε, σ’ αυτή την χρονική συγκυρία, ο Αμβρόσιος καταδικάστηκε με τον συγκεκριμένο νόμο, αλλά σ’ άλλη χρονική συγκυρία με τον ίδιο νόμο, μπορεί να πάρει σειρά κάποιος, που σήμερα χαίρεται με αυτή την καταδίκη.

Σε αντίθεση, λοιπόν, με κάποιους που χαίρονται και ουσιαστικά πιστεύουν και στηρίζουν την άποψη ότι οι φυλακές και καταδίκες ανθρώπων και απόψεων δημιουργούν ένα καλύτερο κόσμο, οι αναρχικοί συνεχίζουν να μην χαίρονται με όλα αυτά και θεωρούν ότι τέτοιες αποφάσεις και αντιλήψεις πάνε πολλά βήματα πίσω τους ανθρώπους και την απελευθερωτική τους σκέψη και δράση και οδηγούν στην εδραίωση της εξουσίας και του κράτους έναντι των καταπιεζομένων, που απλά θα μπορούν να καταδικάζονται για την άποψη τους και μόνο, γραπτή ή προφορική.

Ο μόνος, λοιπόν, που μπορεί να χαίρεται με τέτοιες καταδικαστικές αποφάσεις είναι το κράτος η κάθε εξουσία και οι υποστηρικτές τους.

Ελευθερόκοκκος

Πηγή: anarchypress

«Η ζωή ξυπνάει για δουλειά». Ένα τραγούδι για την δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν

Στις 17 Ιανουαρίου το 2013 ένας 27χρονος πακιστανός, ο Σαχζάτ Λουκμάν, δολοφονείται από δύο έλληνες ακροδεξιούς, με πολλές μαχαιριές στο σώμα του. Ο Λουκμάν είχε ξεκινήσει με το ποδήλατο από το Περιστέρι όπου έμενε, για να πάει στα Πετράλωνα όπου εργαζόταν σε λαϊκή αγορά. Στις 3.30 το πρωί, στην οδό Τριών Ιεραρχών στα Πετράλωνα, οι δύο δολοφόνοι οδηγώντας μηχανάκι εντοπίζουν τον Λουκμάν επάνω στο ποδήλατο και τον σκοτώνουν. Λίγη ώρα αργότερα οι δολοφόνοι συλλαμβάνονται στο Σύνταγμα έχοντας ακόμα επάνω τους τα ματωμένα μαχαίρια που δολοφόνησαν τον Λουκμάν. Το γεγονός αυτό δείχνει την σιγουριά ότι η δολοφονία που διέπραξαν θα περάσει απαρατήρητη, όπως όταν ένα αμάξι ξεκοιλιάζει ένα περιστέρι.

Ένας αθώος, ένας αδύναμος ένας φτωχός εργαζόμενος που είχε επιλέξει τον δύσκολο δρόμο της επιβίωσης, δουλεύοντας στις λαϊκές αγορές και όχι τον εύκολο της πώλησης ναρκωτικών και της εμπλοκής με τις μαφίες των τσιγάρων, δολοφονείται από δύο μισάνθρωπους και μιάσματα που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ανώτερους, δυνατότερους και κυρίαρχους.

Με αφορμή το παραπάνω περιστατικό θα θέλαμε να σας παρουσιάσουμε το παρακάτω μουσικό κομμάτι με τίτλο «Η ζωή ξυπνάει για δουλειά», σε στίχους Βασίλη Μανέλα και μουσική Βαγγέλη Καζαντζή. Το συγκεκριμένο τραγούδι παρουσιάζει με ευαισθησία το παραπάνω περιστατικό της δολοφονίας. Οι στίχοι δεν περιορίζονται στο να παρουσιάσουν ένα άτομο, αλλά αποτελούν στιγμιότυπα της ζωής πολλών ανθρώπων που αγωνίζονται να επιβιώσουν σε τούτο τον κόσμο. Το τραγούδι κινείται με ρυθμό που μοιάζει σαν τα αργά βήματα των καταπιεζόμενων όλου του κόσμου. Των ανθρώπων που σέρνουν τα βήματά τους με μόνο σκοπό να μπορέσουν να πάρουν μια επί πλέον ανάσα επιβίωσης. Μια μελωδία κουρασμένη, μα συγχρόνως ανάλαφρη γλυκιά και αθώα, σαν να θέλει να ξορκίσει το κακό. Μια μουσική που στο τέλος γίνεται κραυγή θανάτου και εν τέλει απελευθέρωσης, δημιουργώντας εξέγερση, απέναντι σε όλα αυτά, που γεννάνε τέτοιους θανάτους. Εξέγερση μέχρι να έρθει ο θάνατος της καταπίεσης, της κυριαρχίας και της εξουσίας.

Ελευθερόκοκκος

Κλικ για να ακούσετε το τραγούδι

Η ζωή ξυπνάει για δουλειά.

Στίχοι: Βασίλης Μανέλας

Μουσική: Βαγγέλης Καζαντζής

Στην άκρη του δρόμου ακουμπισμένος

ακούει το Θεό να μιλά.

Στη χώρα του νότου ακόμη ένας ξένος

στη γη η καρδιά του χτυπά.

Χιλιόμετρα φόβοι η ελπίδα κι η στάχτη,

ποιον νοιάζει για το πουθενά.

Σκισμένη φυγή πιασμένη στο φράχτη,

πιο κάτω η ζωή που ξυπνά, ξυπνάει για δουλειά.

Άγνωστος κίνδυνος, φτωχός κι επικίνδυνος.

Βυθός σκοτεινός στη χώρα του φωτός.

Φωτιά στο βαρέλι τα όνειρα στοίβα,

η νύχτα τραβάει κουπί.

Ολόκληρη η γη δική του πατρίδα,

στο βυθό αναμμένο στουπί.

Στο νου του γυρνά μια παράξενη θλίψη

κι αυτή η σιωπή τον φρενάρει.

Φοβάται τη μέρα που λίγο θα λείψει,

μια μέρα βουβή του Γενάρη, δεκαεφτά του Γενάρη.

Αργύρης Μπακιρτζής: φωνή

Αντώνης Ανδρέου: τρομπόνι

Παναγιώτης Ράπτης: σαξόφωνο (σοπράνο)

Διονύσης Μακρής: ηλεκτρικό μπάσο

Τάσος Πέππας: τύμπανα

Βαγγέλης Καζαντζής: φωνή, ακουστική & ηλεκτρική κιθάρα

Πηγή: anarchypress

Τρεις φόνοι και μια «αντρίλα» εξουσία

Η προηγούμενη χρονιά βγήκε με μια δολοφονία και μπήκε με δύο. Τρεις φαινομενικά ασύνδετες δολοφονίες που όμως δείχνουν έναν κοινό παρανομαστή, την επιβολή εξουσίας του ισχυρού πάνω στον ανίσχυρο και της «αντρίλας» ως επιβεβαίωση δύναμης και επιβολής. Στις ΗΠΑ η «αντρίλα» έχει νόμιμο όπλο με τις ευλογίες του Κράτους, ώστε να λύνονται άμεσα οι όποιες διαφορές και ο ισχυρός να επιβάλλεται με το όπλο του. Πόσες τέτοιες ιστορίες εκτυλίσσονται αυτή την στιγμή πίσω από τις κλειστές πόρτες των διαμερισμάτων; Πόσα τέτοια αρχέτυπα κυκλοφορούν και μεγαλώνουν γενιές και γενιές ανθρώπων; Πόση τέτοια σαπίλα είναι κουκουλωμένη κάτω από

Ο Χρόνος και οι Αναρχικοί στην ταινία «Μεγαλέξαντρος» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου

Μα πως γίνεται ο χρόνος να έχει ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα; Ο άνθρωπος γελιέται όταν νομίζει ότι το θηρίο που λέγεται χρόνος πιάστηκε στο δόκανό του. Τον καρατόμησε από το μηδέν έως το εικοσιτέσσερα και από το μηδέν έως το εξήντα και έτσι ορίζει άλλους ανθρώπους. Όποιος είναι έξω από αυτούς τους αριθμούς βαφτίζεται με υποκοριστικά όπως: απροσάρμοστος, τρελλός, φαντασμένος, περιθωριακός, τεμπέλης. Άνθρωποι που δεν χωράνε στην έννοια της κοινωνίας, εχθροί της φερέφωνης κανονικότητας. Ο ανθρώπινος χρόνος δεν είναι τίποτα άλλο παρά δυνάστης. Στην ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου «Μεγαλέξαντρος», τα παραπάνω φαίνονται καθαρά μέσα από μια ελεύθερη ορεινή κοινότητα, ένα σταματημένο ρολόι και του ρόλου των αναρχικών, που εμφανίζονται στην κοινότητα.

Ο δυνάστης Μεγαλέξαντρος, στην