Κυριακή 18 Αυγούστου 2019

Μια παλιά ξεχασμένη ντουλάπα γεμάτη μνήμη πάθη και επιθυμίες


                                       


Στο υπόγειο του κτηρίου των αλευρόμυλων στο λιμάνι της Καλαμάτας, υπήρχε πριν από περίπου 10 χρόνια μια παλιά ντουλάπα. Την ντουλάπα αυτή την χρησιμοποιούσαν οι εργάτες των αλευρόμυλων, πιθανόν για να αλλάζουν ρούχα. Εκ πρώτης όψεως δεν είχε κανένα ενδιαφέρον, ήταν χαλασμένη και σιγά σιγά την έτρωγε η μούχλα του υπογείου. Η ντουλάπα, δεν είχε πράγματα να φυλάξει και ήταν άδεια, άλλα με μια δεύτερη ματιά φύλαγε παγωμένα κάποια στιγμιότυπα απ'το παρελθόν των ανθρώπων που δούλεψαν σ' αυτό το ιστορικό κτήριο. Στιγμιότυπα από τους πόθους τους, τα πάθη τους και ότι θεωρούσαν εκείνοι όμορφο εκείνη την εποχή.

Αποκόμματα περιοδικών με γυμνές γυναίκες σε ερωτικές πόζες, εξώφυλλα του περιοδικού ΡΟΜΑΝΤΣΟ, ηθοποιοί και τραγουδιστές καθώς και μια αφίσα του Ολυμπιακού ήταν κολλημένα στα τοιχώματα και στα εσωτερικά φύλλα της ντουλάπας. Όλα τα παραπάνω είναι αποκόμματα ενός προσωπικού χώρου και αντανακλούν ταυτόχρονα την αισθητική και τα πιστεύω ενός ευρύτερου κοινωνικού χώρου της εποχής. Το άνοιγμα της ντουλάπας λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι ήταν μια δόση "ντοπαρίσματος"και μια στιγμή ανάπαυλας, ώστε ο εργαζόμενος να μπορεί να πάρει δύναμη για τις ώρες εργασίας του στο εργοστάσιο.  Μια ντουλάπα που συγχρόνως είναι κλειδαρότρυπα, στους πόθους και στην αισθητική κάποιων ανθρώπων που δούλεψαν σ' αυτό το κτήριο. Μια ντουλάπα που έχει φυλαγμένη την μνήμη και την αισθητική μιας εποχής και ενός κοινωνικού συνόλου μιας επαρχιακής πόλης.


Η ντουλάπα λοιπόν, μπορεί να μην είχε ρούχα και αντικείμενα, αλλά αποτελεί στιγμιότυπο της αισθητικής του ανθρώπου που την χρησιμοποιούσε, μια χρονοκάψουλα της εποχής και της 
αισθητικής του 1971-1974. 

                                        


Το παραπάνω χρονολογικό πλαίσιο προκύπτει από μια σκισμένη αφίσα της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού που υπάρχει στη ντουλάπα. Η αφίσα αποτελεί το μέσο ώστε να προσδιορίσουμε χρονικά την χρήση της ντουλάπας.
Η συγκεκριμένη ομάδα παιχτών του Ολυμπιακού έπαιξε στα ελληνικά γήπεδα μεταξύ 1971-1974. Διακρίνονται οι ποδοσφαιριστές: Όρθιοι: Κουρέας, Αγγελής, Γκαιτατζής, Κόης, Γιούτσος.
Καθισμένοι: Παμπουλής, Δεληκάρης, Παππάς, Συνετόπουλος, Κουμαριάς, Υβ Τριαντάφυλλος.


Άρα μπορεί οι αλευρόμυλοι να έκλεισαν σχεδόν μια δεκαετία μετά, αλλά ο τελευταίος ή οι τελευταίοι άνθρωποι που  χρησιμοποίησαν για τελευταία φορά την ντουλάπα ως προσωπικό τους χώρο, αποτυπώνοντας την δικιά τους αισθητική στο εσωτερικό της ήταν την εποχή 1971- 74.        Έκτοτε κανείς δεν ασχολήθηκε μ'αυτή την ντουλάπα, κανείς δεν θέλησε να βάλει εκεί τα πράγματά του ή να ανανεώσει τα αποκόμματα με μια νέα ομάδα, με νέους τραγουδιστές και ηθοποιούς και φρέσκα ερωτικά κορίτσια.                  Οι αλευρόμυλοι μαράζωσαν και έκλεισαν λίγα χρόνια μετά. Η πόλη άρχιζε να αλλάζει και αυτοί που χρησιμοποίησαν αυτή την ντουλάπα θα είναι γερασμένοι ή ίσως να μην βρίσκονται στη ζωή, όπως και τα όμορφα κορίτσια που κοσμούσαν την ντουλάπα. Ο Νίκος Ξανθόπουλος που κοσμούσε μέρος από το ένα φύλλο της ντουλάπας δεν βρίσκεται πια στο καλλιτεχνικό προσκήνιο και δεν είναι πια καλλιτεχνικός αστέρας. Οι εποχές άλλαξαν. Η ξεχασμένη ντουλάπα και τα κολλημένα αποκόμματα, μπορεί να μην λένε τίποτα πια και να μην αφορά κανέναν, αλλά κάποτε ήταν ο χώρος μέσα στον οποίο οι άνθρωποι φύλαξαν αυτό που πίστεψαν, αυτό που τους άρεσε και τους προσδιόριζε μέσα στο κοινωνικό σύνολο. 
Μια ξεχασμένη ντουλάπα που στέκει αμήχανη μπροστά στη νέα αισθητική, τα νέα ινδάλματα και τους νέους σχεδιασμούς. Μια ντουλάπα που κρατάει φυλαγμένα εκείνα τα κορίτσια, εκείνη την ομάδα του Ολυμπιακού φρέσκα και πάντα νέα. Μια ντουλάπα που ακόμα περιμένει τον Άγιο Βασίλη εκείνα τα Χριστούγεννα.




Δευτέρα 5 Αυγούστου 2019

Η Σιβηρία καίγεται, ο πλανήτης μετρά αντίστροφα

Οι μεγάλες πυρκαγιές που έχουν ξεσπάσει στη Σιβηρία, εδώ και 9 ημέρες έχουν ήδη καταπιεί το 1/3 της έκτασης, δηλαδή 7,4 εκατομμύρια στρέμματα. Οι πυρκαγιές πιθανόν να πυροδοτήθηκαν από πτώσεις κεραυνών. Οι καλοκαιρινές πυρκαγιές στη Σιβηρία είναι σχετικά συχνές, ωστόσο η φετινές δεν έχουν προηγούμενο  δεδομένου ότι έχουν τροφοδοτηθεί από ένα μίγμα υψηλών θερμοκρασιών με δυνατούς ανέμους.

Αίσθηση προκαλεί η πληροφορία από την Moscow Times ότι λόγω των δυσπρόσιτων περιοχών που βρίσκονται οι φωτιές καθώς και το γεγονός ότι αυτές είναι μακριά από αστικούς ιστούς και ανθρώπινους πληθυσμούς η κυβέρνηση είχε μια βραδύτητα στο να οργανώσει την κατάσβεση. Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται από δήλωση του κυβερνήτη της περιοχής Krasnoyarsk ο οποίος δήλωσε ότι: «Αυτό (η πυρκαγιά) είναι ένα κοινό φυσικό φαινόμενο, δεν έχει κανένα νόημα να το πολεμήσουμε, και μάλιστα μερικές φορές, ίσως να είναι και επιβλαβές».

Ο καπνός από τις πυρκαγιές ξεπέρασε το Νοβοσιμπίρσκ, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ρωσίας –­εκτός από άλλα μεγάλα αστικά κέντρα– και τον Αρκτικό Κύκλο έχει καλύψει 4,5 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα πάνω από την κεντρική βόρεια Ασία και πλέον έχει μεταφερθεί στην Βόρεια Αμερική. Ο καπνός από πυρκαγιές όπως αυτές αποτελείται από μικροσκοπικά σωματίδια και αέρια, όπως μονοξείδιο του άνθρακα και διοξείδιο του άνθρακα. Η έκθεση στον καπνό μπορεί να προκαλέσει την ανάπτυξη ορισμένων ασθενειών όπως καρδιαγγειακά και πνευμονικά προβλήματα. Ενώ η μακροπρόθεσμη έκθεση σε λίγες μέρες ή εβδομάδες αυξάνει τον κίνδυνο και την πιθανότητα επιπτώσεων στην υγεία, καθώς η σωρευτική δόση αυξάνεται. Οι τεράστιες απώλειες δασών που απορροφούν άνθρακα από την ατμόσφαιρα καθώς και η δημιουργία καπνού θα συμβάλουν σε αύξηση της θερμοκρασίας στη Σιβηρία.

Το βράδυ της Τρίτης οι ΗΠΑ δήλωσαν ότι θέλουν να βοηθήσουν στην κατάσβεση κάτι που το
κράτος της Ρωσίας το εξετάζει δίχως να το αποκλείει.

Ενώ το 1/3 της Σιβηρίας έχει καεί, με την φωτιά να προχωράει, κάποιες περιοχές της πλήττονται από πλημμύρες. Μάλιστα στην πόλη  Baikalsk η οποία βρίσκεται στις όχθες της βαθύτερης λίμνης του κόσμου, υπάρχουν 13 δεξαμενές αποθήκευσης ανεπεξέργαστων τοξικών αποβλήτων, οι οποίες κινδυνεύουν να πλημμυρίσουν και έτσι τα απόβλητα να χυθούν στην λίμνη.

Ο άνθρωπος έχει επιταχύνει τον προαιώνιο κύκλο της κλιματικής αλλαγής της Γης με ανυπολόγιστες συνέπειες. Η εκμετάλλευση και το κέρδος με την ταυτόχρονη απομύζηση του πλανήτη έχουν φέρει την Γη στο όριο της. Οι ίδιοι οι κυρίαρχοι που λυμαίνονται αυτόν τον πλανήτη ήδη ετοιμάζουν τα επόμενα βήματα συνέχισης της κυριαρχίας τους εντός αλλά και ακόμα εκτός Γης. Το δυστοπικό μέλλον με τον πλανήτη να καταστρέφεται και τους ανθρώπους να μην μπορούν να τραφούν απ’ αυτόν και να είναι υποχείρια της κυριαρχίας δεν είναι σενάριο αλλά σκηνή από το παρών αυτού του πλανήτη. Η μόνη διέξοδος είναι η εξέγερση ενάντια σε αυτό το παρών της κυριαρχίας ώστε να υπάρξει μέλλον χωρίς αυτήν!

Ελευθερόκοκκος

Κυριακή 4 Αυγούστου 2019

Αλευρόμυλοι Καλαμάτας. Η γειτονιά του Λιμανιού με την συσσωρευμένη μνήμη.

Αν κάποιος περιπλανηθεί στη γειτονιά του λιμανιού της Καλαμάτας μπορεί να πάρει μια γεύση από το ζωντανό παρελθόν της πόλης. Το κτήριο των αλευρόμυλων στέκει εκεί σχεδόν έναν αιώνα, κρατώντας ένα κομμάτι από την μνήμη της πόλης. Για πολλά χρόνια άνθρωποι μόχθησαν γύρω και μέσα σ'αυτό το κτήριο. Πάλεψαν και εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για επιβίωση, στην λειτουργία αυτού του σημαντικού κτηρίου. Έχασαν την ζωή τους τον Μάη του 1932 διεκδικώντας απλώς τα αυτονόητα, να μην χάσουν την δουλειά τους.

Οι μύλοι είδαν αμέτρητα καράβια να φορτώνουν και να ξεφορτώνουν, άκουσαν ανθρώπους με παράξενες γλώσσες να μιλούν, είδαν την Μασσαλία του νότου (όπως έλεγαν τότε την Καλαμάτα λόγω της έντονης δραστηριότητας του λιμανιού) να σφύζει από ζωή. Είδαν το κόσμο να περιμένει στο λιμάνι για να μεταναστεύσει σε άλλες χώρες και ηπείρους. Είδαν κλάματα, γέλια και αποχαιρετισμούς. Είδαν μάχες να εξελίσσονται στην περιοχή του λιμανιού καθώς οι Ναζί εισέρχονταν στην πόλη. Ένα κτήριο που κρατάει με νύχια και με δόντια όλα αυτά που η τουριστικοποίηση της πόλης τα θάβει με γοργούς ρυθμούς. Πέρα απ' το φολκλόρ και το στυλιζαρισμένο, οι μύλοι στέκουν γυμνοί και ξεδοντιασμένοι δείχνοντας ένα παρελθόν που διαλύεται και μοιάζει τόσο ξένο μπροστά στην σημερινή εξέλιξη της πόλης. Το ίδιο και τα γύρω κτίσματα του λιμανιού, παλιά καταστήματα, μικρές βιοτεχνίες και παλιά σπίτια με εσωτερικές αυλές, όλα αυτά που οι πάντες τα προσπερνούν ψάχνοντας ξαπλώστρα στην τιγκαρισμένη παραλία της πόλης και αναπνευστήρα από το μεγάλο κατάστημα παιχνιδιών που βρίσκεται δίπλα απ' τους μύλους.
Αν κάποιος λοιπόν, περιπλανηθεί σ' αυτή την γειτονιά και μπορέσει να την διαβάσει, αποφεύγοντας τα μεγάλα καταστήματα και τα ξενοδοχεία, θα ακούσει τα πλοία να πηγαινοέρχονται, τις φωνές των ανθρώπων που δουλεύουν στο λιμάνι, τις μηχανές να δουλεύουν στο εσωτερικό των μύλων, θα μυρίσει τα εμπορεύματα των γύρω μαγαζιών αναμεμιγμένα με το ιώδιο της θάλασσας και θα δει εικόνες γεμάτες χρώμα και ζωντάνια.

Σήμερα οι μύλοι στέκουν αμήχανοι μπροστά στην τουριστική εξέλιξη της πόλης. Γερασμένοι και ξεχαρβαλωμένοι, σαν τους γέρους που κάθονται σε μια πλαστική καρέκλα και κοιτάζουν τον κόσμο να τρέχει χωρίς κανείς να τους δίνει σημασία.
Θα γκρεμιστούν; Θα γίνουν καζίνο; Θα γίνουν ξενοδοχείο; Όλες οι παραπάνω σκέψεις που ακούγονται κατά καιρούς στην πόλη για το τι θα γίνει κτήριο, έχουν και συμβολικό χαρακτήρα καθώς δείχνουν την αλλαγή μιας παραγωγικής και ζωντανής πόλης σε τουριστική. Δείχνουν το μέλλον που έχει προδιαγραφεί από καιρό για τον ευρύτερο ελλαδικό χώρο. Και όπως πολύ ωραία το είχε περιγράψει ο Ηλίας Πετρόπουλος: «Δεν μένει ας πούμε επαγγελματικά κανένα άλλο μέλλον για τον έλληνα, από το να αποβεί γκαρσόνι σε τουριστικά ρεστοράν ή συλλέκτες καποτών στο δρόμο, απ’τις καπότες που θα πετάν οι ξένοι τουρίστες• τίποτα άλλο.Όσο για την γλώσσα μας, δεν νομίζω ότι έχει άλλο μέλλον, από το να αποβεί μια αργκό προς χρήση των ιθαγενών πλέον της Ελλάδος». 

Αφιερωμένο σε όσους αηδιάζουν με τον τουρισμό και αγαπούν τον τόπο τους, γιατί αυτά τα δύο δεν πάνε μαζί.