Είτε με το φως των άστρων είτε με το φως των δρόμων άναρχα ας φωτίζουν οι καρδιές μας

 

Ζεις μέσα σ’ ένα ελαιώνα. Το χειμώνα κοιμάσαι νωρίς γιατί το πρωί σε περιμένουν εργασίες στο κτήμα. Φουντώνεις καλά την φωτιά στην στόφα, αλλά την νύχτα θα ξυπνήσεις από το κρύο, και θα δυναμώσεις την φωτιά και μετά θα συνεχίσεις για λίγο ακόμα τον ύπνο σου. Ακούς τον ήχο από το διπλανό ποτάμι, που κάθε τόσο ο μονότονος ήχος του διαταράσσεται από ήχους νυχτερινών διαδρομών των ζώων. Προσπαθείς μέσα στον ύπνο σου να ταυτοποιήσεις την αλεπού, το αγριογούρουνο, τον ασβό το κουνάβι και την νυφίτσα και έτσι ξανακοιμάσαι. Όταν πια σηκώνεσαι τίποτα δεν συνηγορεί πως σε λίγο θα ξημερώσει. Ο βραχίονας του Ωρίωνα στέκεται ακόμα πάνω από την στέγη του σπιτιού σου σαν μια κοσμική γαλαξιακή λεωφόρος με απίστευτη κίνηση, όλη την νύχτα ήταν εκεί και τώρα περιμένει να δώσει την θέση του στον Αυγερινό. Άλλοτε σηκώνεσαι να μαζέψεις τις ελιές σου, άλλοτε για να κάνεις ένα μεροκάματο σε κάποιο άλλο κτήμα. Την άνοιξη και το καλοκαίρι σηκώνεσαι για τον κήπο ή γιατί πρέπει να τρυγήσεις τα μελίσσια σου.

Πρόσφατα πήρες έναν μικρό μύλο, σαν αυτόν που έχουν τα παλιά καφεκοπτεία, για να αλέθεις το δικό σου αλεύρι από δημητριακά που έχεις βάλει στο κτήμα σου. Έμαθες πρόσφατα ότι τα δημητριακά τα ξεραίνουν με χημικό τρόπο στο χωράφι ώστε η συγκομιδή να γίνει μια και έξω, βιομηχανικά και αηδίασες. Κάθε τόσο μεταφέρεις τον μύλο στο χωριό ώστε να βρεις μια πρίζα και να αλέσεις, αυτή είναι η ελάχιστη σχέση σου με τον ηλεκτρισμό. Οι χωρικοί κρυφοχαμογελούν μαζί σου, αλλά η αλήθεια είναι ότι σε εκτιμούν και ας τους φαίνονται λίγο παράξενα όλα αυτά.

Είσαι μακριά, από πολιτική, εκλογές, εισφορές και συμφορές, μα συνέχεια οι φίλοι σου είναι κοντά, σε αναζητούν και τους αναζητάς. Έρχονται, παίρνουν μια αναγκαία άγρια και όχι εύκολη ανάσα και ξανακυλάνε στην πόλη και στα φώτα. Όλοι οφείλουν να κάνουν αυτό που τους ταιριάζει, λες και συνεχίζεις, εγώ είμαι εδώ και εσείς εκεί απέναντι, δείχνοντας την πόλη, όλοι οφείλουμε να πηγαίνουμε τον εαυτό μας λίγο πιο πέρα, στιγμή στην στιγμή, να γινόμαστε παράδειγμα ο καθένας με τον τρόπο του, από την θέση του. Παράδειγμα για το πώς περίπου πρέπει να αισθάνονται οι καρδιές μας, για το πώς ανεξούσια και άναρχα θα πρέπει να χτυπούν. Εγώ από εδώ και εσείς από εκεί, αλλά οι καρδιές μας το ίδιο. Συνέχισε την ζωή σου, δεν εξουσιάζεις, δεν εξουσιάζεσαι, ρολόι δεν φοράς. Ζήσε άναρχα και ανεξούσια, σε όποια πλευρά και αν έχεις επιλέξει να ζεις.

Ε.

Πηγή:Anarchypress

Τα κομμένα συρματοπλέγματα της Φωφώς

Η Φωφώ μεγάλωσε σε μια παράγκα με τσιγκόφυλλα, παρέα με τους γονείς της και τα έξι της αδέρφια. Ό,τι έβλεπε το μάτι της Φωφώς, δεν το άφηνε το χέρι της, ίσως αυτό να οφείλεται στις χρόνιες στερήσεις της ή πάλι απλά στην ηδονή της αρπαγής. Η αδυναμία της βέβαια ήταν οι γλάστρες. Θυμάμαι μια νύχτα που μου ζήτησε να την βοηθήσω να κουβαλήσουμε μια ωραία φουντωτή γαρδένια, και τρέχαμε στα στενά δρομάκια και τις ελιές γελώντας, με μόνους μάρτυρες του εγκλήματος την μυρωδιά της γαρδένιας και το φως των αστεριών. Κάποτε η Φωφώ πάγωσε μπροστά από μια ελιά την νύχτα καθώς ορκιζόταν πως έβλεπε μια γυναίκα μ’ ένα σπαθί σηκωμένο στο χέρι της. Κάνεις δεν την πίστεψε.

Αργότερα η Φωφώ και η οικογένειά της, μετακόμισαν σ’ ένα χαμόσπιτο δίπλα απ’ τα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου. Όταν όλοι έπεφταν για ύπνο η Φωφώ πήγαινε κρυφά να συναντήσει έναν φαντάρο, που απ’ τα κομμένα συρμπατοπλέγματα το έσκαγε απ’ το στρατόπεδο. Μια, δυο τρεις, το πήρε χαμπάρι η μάνα της και ένα βράδι έβαλε σημάδι τα παπούτσια της και το πρωί διαπίστωσε πως είχαν αλλάξει θέση. Μαύρη μέρα ξημέρωσε για την Φωφώ. Φωνές, κακό, κλάματα και με τα πολλά την πάντρεψαν μ’ εκείνον τον φαντάρο. Έφυγε η Φωφώ από εκείνο το χαμόσπιτο, άλλαξε νομό, έκανε παιδιά και έγινε νοσοκόμα. Όταν ερχόταν συχνά να δει την μάνα και τα αδέρφια, τραντάζονταν το σπίτι απ' τα γέλια της. Μια φωτογραφία  της που μου έχει μείνει στο μυαλό από αυτές τις επισκέψεις, είναι που βρίσκεται ξαπλωμένη στην κρεβατοκάμαρα αγκαλιά με μια άλλη γυναίκα και πίσω στον τοίχο, υπάρχει ο τρυφερός πράσινο ήλιος του ΠΑΣΟΚ. Είχε χιούμορ η Φωφώ.

Κάποιο Πάσχα, ένιωσε πως θα είναι το τελευταίο της. Κάλεσε όλους τους φίλους και συγγενείς από όλα τα μέρη και έκανε πενταήμερο γλέντι σπίτι της. Λίγο καιρό μετά η Φωφώ ξεγλίστρησε ήσυχα απ’ την ζωή, όπως τότε που συναντούσε εκείνο τον φαντάρο, μόνο που αυτή την φορά πίσω απ’ τα κομμένα συρματοπλέγματα την περίμενε ο καρκίνος. Την έκλαψαν στο σαλόνι μια ολόκληρη νύχτα αλλά αυτή είχε μόνιμα ένα χαμόγελο.

Αρκετό καιρό μετά βρέθηκα σε μια παρέα που είχαμε κυκλώσει την Φωφώ και αυτή μας μιλούσε και χαμογελούσε. Σε όλους έλεγε από κάτι, εμένα με άγγιξε και μου χαμογέλασε.

Χρόνος Άναρχος

Γρανάζια παραμορφωτικά, γεννούν σώματα και όρια.

Εκπαιδεύουν στ’ ανέφικτα και τ’ αδύνατα,

κουρδισμένα στο θόρυβο των δυνατών,

τα οποία θα πρέπει ν’ αναγνωρίσεις ως σώμα σου.

 

Η εξουσία είναι ρολόι, σκέφτεσαι

 

και συνεχίζεις ν’ αναζητάς τον χρόνο,

βγάζοντας ρούχα,

σπάζοντας το ρολόι,

λιώνοντας τα γρανάζια,

καταστρέφοντας τα καλούπια σε χυτήρια αισθήσεων,

με σκέψη, αίσθηση και σώμα δικά σου,

μα τυφλός και κουφός, δίχως αφή, γεύση και μυρωδιά,

μήπως και τον αισθανθείς,

κρατώντας έτσι την φλόγα.

Εύξυ

Πρώτη δημοσίευση: Anarchypress

#10 Όσα πιάνει το μάτι

Οι στιγμές τελειώνουν μέσα σε ασαφή όρια,

ανεξούσιες και άναρχες

κολυμπάνε εντός.

Αρχή και τέλος

σε μελέτες και νόμους.

Στην καρδιά και στο νου

διαδρομές συνεχόμενες