Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

2+2=5: Όταν η εξουσία κατασκευάζει πραγματικότητες.

Ο  Ιρανός καλλιτέχνης Μπαμπά Ανβάρι στη μικρού μήκους ταινία του «Two & Two» παίζει με την έννοια της πραγματικότητας. Τι ορίζεται ως πραγματικότητα; Τι γίνεται όταν αυτή αμφισβητείται; Και πως διαμορφώνεται και  διαφυλάσσεται από την εκάστοτε εξουσία;
Ένα σχόλιο πάνω σε αυτά που δεχόμαστε καθημερινά και τα ορίζουμε ως πραγματικότητα χωρίς να τα σκεφτούμε, φτάνει μόνο που το είπε η τηλεόραση, ο πολιτικός καθοδηγητής ή ακόμα και η επιστήμη. 


Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Όνειρα στο έδαφος του τίποτα.

Ο χρόνος στην παραλία της Μεθώνης
Κάποιες φορές φίλε μου δεν υπάρχει ενδιαφέρον.
Θα μου πεις λογικό.
Θα σου πω ότι αυτές οι φορές όλο και πληθαίνουν και εκεί θα παρατηρήσω τις άκρες των δαχτύλων μου.
Εγκλωβίστηκα στον χρόνο που μου δημιούργησαν, αφήνοντας τον παιδικό μου χρόνο έξω απ'την πόρτα, κάτω απ'το χαλάκι του welcome.
Όλοι φορούν τα καλά τους μπρος τον δυνάστη τους μα τα σώματα από κάτω ζέχνουν,
όπως οι σκέψεις και οι λάγνες επιθυμίες αμέτρητων σιωπηρών νυχτιών,
που δεν τολμά κανείς ούτε καν να τις ξεστομίσει.
Ευτυχείτε, μα αφήστε με σας παρακαλώ,
πρέπει να φύγω,
δεν έχω χρόνο.
Αυτός ο ενήλικος χρόνος, τόσο παράξενος και σκληρός.
Πρέπει να πάω για δουλειά ή να σκεφτώ πως να μοιράσω το τίποτα
ώστε να μπορέσω να μείνω ακόμα ένα μήνα,
με φως, νερό και σπίτι.
Πως μοιράζεται το τίποτα;  
-Μένος άγριου εγκλωβισμένου ζώου και φαντασία Νέρωνα.
Φωτιές παντού,
να ξεκινούν από τους νευρώνες,
να καταλήγουν στην πόλη
και από εκεί να σβήνουν στα ποτάμια και στην υγρασία που κρύβουν οι πευκοβελόνες το πρωί.

Μελλοντικό χωροχρονικό πεδίο;


Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Ανακοίνωση της Συσπείρωσης Αναρχικών

«Όταν το δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοιτάζει το δάκτυλο»

Πώς αλλοιώς θα μπορούσε να αποδοθεί η πράξη της δολοφονίας δυο μελών του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή έξω από τα γραφεία του κόμματος στο Ν. Ηράκλειο Αττικής;

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι ποντάρει στο πλαίσιο των ιδεολογικοπολιτικών αγκυλώσεων και διαδικασιών που ταλανίζουν για δεκαετίες το κίνημα (μετά ή άνευ εισαγωγικών), είτε αυτοπροσδιορίζεται ως επαναστατικό, είτε ως αντιφασιστικό, είτε ως ελευθεριακό-αντιεξουσιαστικό. Πρόκειται για πολιτικές εμμονές που επιμένουν να χάνουν το δάσος πίσω από το δέντρο, όπου οι δράστες με την λογική των συμμοριτικών αντιπαραθέσεων ανάμεσα σε «φασίστες και αντιφασίστες», προχώρησαν σε μια κίνηση αναβάθμισης φαντασιωνόμενοι εμφυλίους πολέμους, αλλά ταυτόχρονα με την συμπεριφορά τους και τις πράξεις τους φροντίζουν να απαξιώνουν τις προοπτικές απελευθερωτικών δραστηριοτήτων, αναλαμβάνοντας το ρόλο του «εκκαθαριστή»-«εκδικητή» και συμπορευόμενοι με τις μύχιες επιθυμίες των κρατιστών.

Δεν χωρά αμφιβολία πως η ενέργεια στο Ν. Ηράκλειο κινείται μέσα στο πλαίσιο μιας ενδοεξουσιαστικής διαμάχης, η οποία εντάθηκε με αφορμή τον φόνο του Παύλου Φύσσα και όπου όλες οι δυνάμεις του «συνταγματικού»-μνημονιακού και μη τόξου αποπροσανατόλισαν και προσπάθησαν να βγάλουν οφέλη (μη εξαιρουμένων και των διωκόμενων γι’ αυτήν την υπόθεση). Κι ενώ οι κακοτεχνίες της πολιτικής σπέκουλας ξεθυμαίνουν, ενώ οι κρατικοί διαχειριστές έχουν αποκομίσει τα «κέρδη» από την εφαρμογή των πλέον ολοκληρωτικών μεθόδων, αλλά και τις ανάλογες ζημιές, ενώ όλοι οι εξουσιαστές αναμένουν την κίνηση του «από μηχανής θεού», ο «επί μηχανής» πράγματι κάνει την εμφάνισή του τροφοδοτώντας και πάλι την πολιτική σπέκουλα, που είχε αρχίσει να αλλάζει ρότα.

Δεν έχει καμμία σημασία αν η πράξη θα επενδυθεί με κάποιο «βαθυστόχαστο» κείμενο με το οποίο θα αναλαμβάνεται η ευθύνη (όποτε και εάν γίνει αυτό) ή αν θα μιλά στο όνομα του λαού, της αριστεράς, του κομμουνισμού, της επανάστασης, της αντιεξουσίας ή ακόμα και της αναρχίας. Αυτό που στην πράξη προσπαθεί να σιγοντάρει είναι την εξουσία και ιδιαίτερα αυτό το κομμάτι της που ήδη έχει χάσει αρκετά σε επίπεδο πολιτικών χειρισμών. Ακόμα και οι πλέον αδαείς περί τα συμβαίνοντα στην πολιτική αντιλαμβάνονται ότι αυτή η ενέργεια συντάσσεται –με τον ένα ή τον άλλο τρόπο– με το λεγόμενο συνταγματικό τόξο, επιχειρώντας να σπείρει το φόβο στο άλλο εξουσιαστικό κομμάτι. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός πως στόχο αποτέλεσαν μέλη της περιφρούρησης των κομματικών γραφείων. Πρόκειται για μία οπισθοδρομική νοοτροπία την οποία ακόμη και οι σύντροφοι αναρχικοί που έδρασαν στα τέλη του 19ου αιώνα είχαν ξεπεράσει. Επειδή, όσο κι αν διαφωνήσει κάποιος με τις μεθόδους τους δεν μπορεί να μην τους αναγνωρίσει την αυτοθυσία, την ανιδιοτέλεια και το ότι στόχευαν τους τυράννους και όχι τους θαλαμηπόλους. Όμως, σύμφωνα με τα όσα είναι γνωστά στον τομέα της κοινωνικής ψυχολογίας, τα πράγματα δεν ακολουθούν την πορεία των υπολογισμών (αν πράγματι υπάρχουν τέτοιοι) και σε πολλές περιπτώσεις τα αποτελέσματα είναι διαφορετικά από τα αναμενόμενα. Γι’ αυτό το λόγο η ενέργεια στο Ν. Ηράκλειο μοιάζει περισσότερο με μια ζαριά «κι ό,τι κάτσει» ή προσπάθεια εξόφλησης υποχρεώσεων. Όπως να και έχει το θέμα, ακόμα και οι πλέον καλά οργανωμένες μυστικές υπηρεσίες θα δυσκολεύονταν ή θα δίσταζαν να προβούν σε τέτοιου είδους ενέργεια. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει μία κατάσταση για την οποία οι αναρχικοί δεν μπορούμε παρά να πούμε τα πράγματα όπως έχουν.

Δυστυχώς το κριτήριο τού πότε κάποιος κινείται επ’ ωφελεία της απελευθερωτικής διεργασίας και προσπάθειας έχει χαθεί προ πολλού και, φοβούμαστε πως όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος, δύσκολα θα ανακαλύψει σ’ αυτή την ενέργεια κάποια απελευθερωτική ουσία. Αντίθετα, θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί μία ξεδιάντροπη εξουσιαστικού περιεχομένου και σκοπιμοτήτων ενέργεια, που βαδίζει στα αχνάρια άλλων παρόμοιων που έβλαψαν ανεπανόρθωτα τις ιδέες τις οποίες υποτίθεται πως υποστήριζαν ή εκπροσωπούσαν.

Συσπείρωση Αναρχικών
Αθήνα, 2 Νοεμβρίου 2013

Πηγή:http://anarchypress.wordpress.com