Για τις τελευταίες στιγμές

Απόψε έβαλα φωτιά στο κεφάλι μου. Μάζεψα όλες τις τελευταίες στιγμές απ'τα καρτέρια του χρόνου

 και ανέπνευσα τις σιωπές τους.

Ήπια σ'αυτές τις στιγμές 

που αγνοούσαν πως είναι οι τελευταίες και έκλαψα,

για όλες αυτές που το γνώριζαν.

Πυρωμένοι βράχοι, ιδρωμένο σώμα, βαθιές ανάσες στο χείλος του χρόνου.

Διαδρομή ατελείωτη ο χρόνος, 

μα η στιγμή μετρημένη ανάσα,

αδηφάγα και αυστηρή.

Ο χρόνος αδιαφορεί,

όσο η στιγμή ψάχνει να δώσει ένα τέλος, στοιχηματίζοντας ενάντια στη λήθη.

Ο χρόνος κυλάει,

αφήνοντας την στιγμή 

εικόνα που καίγεται, 

τοπίο θολό απ'τους καπνούς.

Ψάχνω στις στάχτες, σε βωμούς παλιούς και τα χέρια μου καίγονται

από παλιά φωτιά που την έσβησε

ο χρόνος.

Είμαι εδώ,

αυτό που αισθάνεσαι και βλέπεις από μένα,

είναι οι στιγμές που έμειναν

βουβές και τελευταίες,

στα καρτέρια του χρόνου.

Της κόψης

Μέσα στο στήθος μου ταΐζω μια φωτιά,

με τα δικά, με τα δικά μου σωθηκά,

την νανουρίζω όταν νύχτες με ξυπνά,

μ'ένα φιλί υγρό εκεί στα σκοτεινά.

Κι' νε η σιωπή κραυγή με νύχια κοφτερά,

στου κόσμου την βουή, οργή βουβή πετά,

πάνω απ'της πόλης τον αχό θα κυβερνά,

πάνω απο τραύματα παλιά θα προσκυνά.

Σπαράζει η νύχτα με το φως δίνει φιλιά,

πάνω στην κόψη με τα πέλματα γυμνά,

χαμογελά, 

δακρύζει και ξεσπά,

αιμοραγεί 

μα με το φως δίνει φιλιά.

Εύπλαστοι σιδηροδέσμιοι

 

Στο λίκνισμα των σωμάτων μας στην ύλη της εξουσίας,

παράγεται ο σιδερένιος χρόνος της υποδούλωσης.

Τα μικρά που σιωπήσαμε

και τα μεγάλα που αποφύγαμε,

μας τοποθέτησαν στο αμόνι ζεστούς,

για διαμόρφωση και πώληση.

Διαγράφουμε υποβαθμισμένα μίλια κάνοντας κύκλους,

ενώ πιστεύουμε με βεβαιότητα,

πως ισοροπούμε

σ'έναν απομακρυσμένο ορίζοντα, 

νομίζοντας πως έχουμε καλύψει

και ανακαλύψει

νέους τόπους και θάλασσες.

Η σοφία μας

στέκει σαν βραχονησίδα,

αδιαφορώντας

για τον καλό και τον κακό καιρό,

με μόνο της μέλημα

έναν μελλοντικό άπιαστο χρόνο.

Κλαίμε και γελαμε μαζί,

με φυλαχτό την μόνη μας συνειδητότητα σ' αυτή την ζωή,

να εμπεριέχει και να ερωτοτροπεί,

πότε με το φως

και πότε με το σκοτάδι.

Μήπως έτσι και νιώσουμε

το άγγιγμα

τ' αδέσποτου ανέμου

μέσα μας.