Αναπνέει η θνητότητα μου
σε κάθε μου βήμα
πάνω στην πέτρα σου.
Το περαστικό
τσαλαπατάει το αιώνιο.
Παιδί της σκοτεινιάς ο Ταΰγετος,
που θέλησε να αρπάξει απ' την χαίτη
τ' άλογα του φωτός.
Και αναδύθηκε απ' τα έγκατα
και σφήνωσε ψηλά στο φως.
Απ'το Ταίναρο ως του αη Λιά.
Κουρδίζοντας τα φώτα
με τα σκοτάδια,
τον φόβο
που έρχεται από ψηλά,
που με κρότο και λάμψη
λιανίζει το δέντρο,
με την μυρωδιά του βρεγμένου χώματος.
Έτσι με γυμνώνει,
έτσι με σκεπάζει,
ο Ταΰγετος.
Βαθύς,
που θέλησε να πιάσει
τον Ήλιο.
