Όσοι έχουν βρεθεί στην παραλία της Καλαμάτας, σίγουρα θα έχουν περάσει από μια συστάδα αρμυρίκια απέναντι από την εκκλησία της Ανάστασης.
Στέκουν εκεί χωρίς να ζητούν την προσοχή κανενός, ως αναπόσπαστο κομμάτι της περιοχής. Σαν να ήταν εκεί από πάντα, ίσως γι' αυτό και κανείς δεν έχει γράψει κάτι γι αυτή την συστάδα των δέντρων.
Τα δέντρα αυτά όμως, είναι συνδεδεμένα με πόνο και ελπίδα, με τέλος και αρχή.
Είναι φυτεμένα από μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 που βρέθηκαν στην Καλαμάτα για μια καινούργια αρχή στην ζωή τους.
Την εποχή εκείνη εκείνη η παραλία δεν θύμιζε σε τίποτα την εικόνα του σήμερα. Πολλοί καλαμιώνες, πυκνή βλάστηση, κανένα ίχνος δρόμου βάλτοι και έλη συνέθεταν το τοπίο της περιοχής. Σε αυτό το τοπίο εγκαταστάθηκαν το 1922 πολλοί μικρασιάτες πρόσφυγες, στήνοντας αυτοσχέδιες παράγκες και παραπήγματα.
Πολλοί στην υποτιθέμενη αυτοσχέδια αυλή τους φύτευαν και αρμυρίκια που μπορούσαν να ευδοκιμήσουν στο αμμώδες έδαφος κοντά
