Ατελής και αναπτυσόμενος

 

Γυρνάς σε μέρη που περπάτησες μικρός. 

Στα δάχτυλα σου ένα κλωνάρι αγριόχορτο ξερό,

 ξορκίζεις ντροπές, παιδικά μάγια λύνεις 

και ψάχνεις στους λόγγους απομεινάρια επιθυμιών.

Απελευθερώνεις καβούρια και ξωτικά στο τρεχούμενο νερό,

 θρύλους και παραμύθια 

και αυτά επιστρέφουν υγρά στα μάτια σου. 

Έχει νυχτώσει πια, 

ωρίμασε το απόγευμα, με νύχτα μοιαζει. 

Μάταια περιμένεις να ακούσεις το όνομά σου 

στο σκοτάδι.

Θα μείνεις εκεί και θα παρατηρείς τη νύχτα 

να θριαμβεύει, 

με τόξο τραυλό, άγριας ακακίας 

και κοφτερή αιχμή 

το χαμηλό σου βλέμμα.

Και όταν η νύχτα γίνει ορατή στο πρώτο φως της μέρας, 

θα βάλεις σημάδι την καρδιά της. 

Από καιρό φτιαγμένος για τούτη την βολή.