Το άγγιγμα του Χρόνου

Σκισμένες ημέρες στο πάτωμα, 

παλιές ξεθωριασμένες,

σκονισμένα στιχάκια και σοφίες της στιγμής.

Το ημερολόγιο 

με το φουσκωμένο και υποσχόμενο μέλλον στις σελίδες του,

καρφωμένο σε ανακαινισμένο τοίχο.

Μέρες που φεύγουν 

αφήνοντας σκέψεις, ιδέες και όνειρα 

που επιμένουν με πείσμα να υπάρχουν.

Φιλοδωρώντας το σώμα με στίγματα

και ουλές στο μυαλό και στην καρδιά,

προσφέροντας σοφία και πληγές,

ανεξίτηλες βαθιές.

Και έτσι περνάει ο χαράκτης χρόνος

και καμβάς μοιάζει το σώμα,

με ψυχή ψηφιδωτή.

Κάθε χάραγμα πιο δυνατό,

πιο σίγουρα βαλμένη κάθε ψηφίδα,

διαδρομή πικρή,

διαδρομή γλυκιά,

διαδρομή στο χρόνο, στην ψυχή, στην καρδιά και στο σώμα 

πορεία που φαντάζει όλο και ποιο κοντά στην λευτεριά.

Εύξυ

σημ. Ο πίνακας είναι της Μάτως Ιωαννίδου

ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΣΥΣΚΕΥΩΝ. Όταν η περιβαλλοντική συνείδηση καταλήγει σε χωματερές ανθρώπων

Όλοι μας έχουμε δει σε διάφορα σημεία να υπάρχουν ειδικοί χώροι όπου ο καθένας μπορεί να αφήσει την παλιά ή την χαλασμένη ηλεκτρονική του συσκευή. Τι είδους ανακύκλωση γίνεται όμως και ποιοι την κάνουν; Αρκετοί ίσως να έχουμε δει και μια τηλεοπτική διαφήμιση με το μότο: «ανακύκλωση συσκευών, το κάνεις για σένα». Είναι από τις φορές που θα συμφωνήσουμε απόλυτα με τα παραπάνω και θα εξηγηθούμε γι’ αυτό. Η ανακύκλωση συσκευών είναι όντως κάτι που το άτομο το κάνει μόνο για τον εαυτό του και για τίποτα άλλο. Είναι από τις περιπτώσεις που το άτομο κοιμάται ήσυχο έχοντας ήσυχη την συνείδησή του ότι προσέφερε στο περιβάλλον, ότι δεν δημιούργησε άλλο ένα απόβλητο που δεν θα απορροφηθεί από την φύση στον αιώνα τον άπαντα και όλα αυτά ανακυκλώνοντας την ηλεκτρονική του συσκευή.

Με την ανακύκλωση το άτομο εναποθέτει ένα δικό του πρόβλημα σε κάποιον άλλον, στο Κράτος, σε μια Ανώνυμη Εταιρία σε μια Δημοτική Επιχείρηση κλπ. Τελικά όμως το πρόβλημα, μέσα από την διαχείριση των παραπάνω φορέων, μεταφέρεται ώσπου εν τέλει να το επωμίζονται οι λαοί της Άπω Ανατολής, της Αφρικής και της Ινδίας. Καμμία ανακύκλωση ηλεκτρονικών συσκευών δεν γίνεται από τις εταιρίες που διαφημίζονται ως τέτοιες. Οι εται­ρείες ανακύκλωσης ηλεκτρονικών συσκευών είναι ουσιαστικά κομιστές ηλεκτρονικών αποβλήτων προς άλλες εταιρείες και πάει λέγοντας, μέχρι οι συσκευές να φτάσουν στην Αφρική, στην Ινδία ή στην Κίνα. Το εμπόριο των αποβλήτων έχει μεγάλα κέρδη. Με αυτό τον τρόπο είναι όλοι ευτυχισμένοι: ο καταναλωτής που έπραξε το περιβαλλοντικό του καθήκον (το κάνεις για σένα λέει το σποτ!) και όλοι οι ενδιάμεσοι, Κράτος, Ανώνυμες Εταιρίες, Δημοτικές Επιχειρήσεις κτλ. που τσίμπησαν αρκετά φραγκάκια απ’ την διακίνηση των ηλεκτρονικών αποβλήτων και τέλος τα εκάστοτε εξουσιαστικά οικονομικά συστήματα, καπιταλιστικά, δημοκρατικά, κουμουνιστικά, δικτατορικά κτλ που είναι οι τελικοί αποδέκτες, κερδίζοντας τεράστια οικονομικά οφέλη στις πλάτες όλων αυτών που ζουν και αναπνέουν παρέα με τα ηλεκτρονικά απόβλητα ολόκληρου του κόσμου.

Αν μπορούσαμε να κρυφτούμε μέσα σε μια ηλεκτρονική συσκευή που τοποθετείται σε ένα ειδικό κάδο ανακύκλωσης πιθανόν θα κάναμε ένα μεγάλο και μακρύ ταξίδι σε μια από τρεις περιοχές του πλανήτη. Θα ταξιδεύαμε για την Άκκρα την πρωτεύουσα της Γκάνας ή για το Νέο Δελχί της Ινδίας ή για το Guiyu της νοτιοανατολικής Κίνας.

Άκκρα

Στην Άκκρα της Γκάνας βρίσκεται η μεγαλύτερη χωματερή ηλεκτρονικών αποβλήτων του πλανήτη. Εκεί συσσωρεύονται κάθε χρόνο πάνω από 215.000 τόνοι ηλεκτρονικών συσκευών και 129.000 τόνοι κάθε είδους ηλεκτρονικό απόβλητο. Σ’ αυτή την χωματερή συρρέουν καθημερινά χιλιάδες φτωχοί άνθρωποι που προσπαθούν να εξάγουν από αυτές τις συσκευές με την μέθοδο

6 Δεκέμβρη 2008

Αναδρομή 10 χρόνια πριν στην Καλαμάτα. Δράσεις, Κείμενα, Αφίσες για την εξέγερση του 2008.

(αφίσα που τοιχοκολήθηκε στην Καλαμάτα τον Δεκέμβρη του 2008)

Στην Καλαμάτα έγιναν πολύ λίγα πράγματα σε σύγκριση με άλλες πόλεις όσον αφορά τη διογκούμενη βαρβαρότητα της κρατικής καταστολής που βρήκε την ακραία της έκφραση στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Τι να κάνουμε; Βλέπετε είναι ισχυρές οι πελατειακές σχέσεις της περιοχής με το ελληνικό κράτος και αυτό οδηγεί σ’ ένα κλίμα πολιτικής μακαριότητας και κοινωνικής απραξίας.

Όμως οι μαθητές έβαλαν τα γυαλιά σε γονείς και κηδεμόνες και, με τη δύναμη που άντλησαν από τις πρόσφατες εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις και καταλήψεις, βγήκαν στους δρόμους, έβγαλαν την οργή τους για τον άδικο χαμό ενός συνομήλικού τους και έφτασαν μέχρι το αστυνομικό τμήμα (το οποίο βρίσκεται προστατευμένο εκτός πόλης) όπου φώναξαν συνθήματα και πέταξαν αντικείμενα και μπογιές. Οι κινητοποιήσεις των μαθητών ήταν οι μαζικότερες και τουλάχιστον η πόλη  δεν αποθάρρυνε τα παιδιά της.

Κατά τ’ άλλα, και χωρίς να ασχοληθούμε με τα γνωστά καμώματα του ΚΚΕ, έγινε μια συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία στις 8/12 στην οποία συμμετείχαν μέλη της ριζοσπαστικής πρωτοβουλίας πολιτών και άλλων αριστερών οργανώσεων, καθώς και άτομα του α/α χώρου και ανένταχτοι. Μετά από προτροπή δική μας και της ριζοσπαστικής πρωτοβουλίας έγινε πορεία προς το δικαστικό μέγαρο στην οποία προστέθηκαν και πολλοί πολίτες (συνολικά 100-150 άτομα). Η πορεία ήταν μικρή αλλά δυναμική. Στο δικαστικό μέγαρο πετάξαμε κόκκινες μπογιές. Επίσης γράφτηκαν συνθήματα σε τράπεζες και στο δημαρχείο.

Στις 30/12 διακοσμήσαμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο της κεντρικής πλατείας με τη βοήθεια συντροφισσών και συντρόφων που λόγω των ημερών βρέθηκαν στην πόλη. Γύρω από το δέντρο τοποθετήσαμε χαρτονένιες σφαίρες με ονόματα νεκρών-θυμάτων της κρατικής καταστολής. Στο δέντρο αναρτήθηκε πανό «Οι σφαίρες τους θωρακίζουν την οργή μας. Εξεγερμένο το νέο έτος». Η παρέμβαση κράτησε αρκετές ώρες και μοιράστηκε κείμενο σε πολλά αντίτυπα. Η αντίδραση του κόσμου ήταν σε γενικές γραμμές θετική.

Τέλος, σε όλο αυτό το διάστημα έγιναν και γίνονται αφισοκολλήσεις και μοιράζονται κείμενα. Πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι, από την ημέρα της δολοφονίας και μετά, ο κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους λάμπει διακριτικά δια της απουσίας του στην περιοχή και έχει θέσει σε λειτουργία τα παρακρατικά του γρανάζια. Οι τοίχοι έχουν γεμίσει με φασιστική, ρατσιστική και ξενοφοβική προπαγάνδα και συνθήματα υπέρ της «αθωότητας» του μεσσήνιου μπάτσου-δολοφόνου σε βαθμό που προβληματίζει τους δημότες και τον τοπικό τύπο. Μήπως θάπρεπε και οι δημοκράτες και οι αριστερούληδες της πόλης να καθαρίσουν λιγάκι τους τοίχους υπερασπίζοντας το μύθο της δημοκρατίας τους που τους συντηρεί και τον συντηρούν;       

Κείμενο που μοιράστηκε τον Δεκέμβρη του 2008 στην Καλαμάτα

Το βράδυ του Σαββάτου  της 6ης Δεκεμβρίου δύο ένστολοι κρατικοί δολοφόνοι εκτελούν εν ψυχρώ τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Ένα ακόμα ακραίο αλλά αναμενόμενο περιστατικό κρατικής βίας προστέθηκε στον μακρύ κατάλογο των κρατικών δολοφονιών που περιλαμβάνει: νέους που αντιστέκονται στην προμαγειρευμένη ζωή που τους σερβίρουν, πολίτες που βλέπουν τις περιοχές τους να υποβαθμίζονται και να απαξιώνονται, μετανάστες που συνωστίζονται στα σύνορα και στα μεταγωγών,  εργάτες στους χώρους δουλείας, κάθε λογής φτωχοδιάβολους που πασχίζουν να επιβιώσουν στους δρόμους των μίζερων πόλεων, παιδιά-θύματα του κοινωνικού αποκλεισμού, ακόμα και ανθρώπους που δεν σταματούν στα μπλόκα των μπάτσων. Ο κατάλογος μπορεί να διευρυνθεί εάν προσθέσουμε και την καθημερινή συνήθεια των κρατικών οργάνων «απλώς» να βιαιοπραγούν εναντίον πολιτών ( βλέπε υπόθεση ζαρντινιέρας). Η καραμέλα των «μεμονωμένων περιστατικών» μας έκατσε στο λαιμό. Δεν μασάμε άλλο. Η κρατική βία είναι παντού και εξαπλώνεται σαν γάγγραινα που τρώει το σώμα! Σήμερα ο Αλέξης αύριο το παιδί μας…

Οι νέοι έχουν κάθε λόγο να εξοργίζονται και να εξεγείρονται. Χρόνια τώρα βλέπουν ότι η ρουσφετο-λογική  και η σκανδαλο-λογική καλά κρατεί, βλέπουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια τους να υποβαθμίζονται συνεχώς ακολουθώντας τη συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών και των εργασιακών δικαιωμάτων την ώρα που αυξάνονται οι δαπάνες για την καταστολή και τους εξοπλισμούς, βλέπουν ότι όποιος κλέβει πολλά την «γλυτώνει» αρκεί να είναι υπουργός, βουλευτής, παπάς, τραπεζικός ή μεγαλοεπιχειρηματίας... 

Με την δολοφονία του 15χρονου Αλέξη το ποτήρι ξεχείλισε. Χιλιάδες νέοι και εργαζόμενοι ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας και άλλων πόλεων και εξέφρασαν την οργή τους με επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους - αστυνομικά τμήματα και οχήματα, υπουργεία, τράπεζες, πολυκαταστήματα και πολυεθνικές εταιρίες- διαταράσσοντας την κανονικότητα και εμποδίζοντας τη ροή του εμπορεύματος. Τις αυθόρμητες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής θα ακολουθήσουν οι καταλήψεις πανεπιστημιακών σχολών και δημοσίων κτηρίων όπου, μέσα από αυτοοργανωμένες και  αντιιεραρχικά συγκροτημένες συνελεύσεις,  αποφυλακίστηκε η φαντασία και εκφράστηκαν απόψεις και προτάσεις που παραπέμπουν σε μια συνολική προσπάθεια ανακατάληψης της ζωής μας. Τα γεγονότα της εξέγερσης πυροδοτούν μαζικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης, κινητοποιήσεις και γενικότερο προβληματισμό στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Κάποιοι Καλαματιανοί, κυρίως μαθητές, βγήκαν στους δρόμους αρκετές φορές αυτές τις μέρες. Μόνο που οι συγκεντρώσεις υστερούσαν σε μέγεθος και παλμό σε σύγκριση με άλλες πόλεις. Ο κόσμος έπινε καφέ στην πλατεία κοιτώντας τους διαδηλωτές σαν ένα σπάνιο είδος ζώου. Η αντίθεση μεταξύ της εικόνας των λιγοστών διαδηλωτών και των ασφυκτικά γεμάτων καφετεριών ήταν αποκαρδιωτική. Θυμάστε αγαπητοί συμπολίτες πόσο κόσμο είχε η πλατεία στις συγκεντρώσεις για το Σκοπιανό το 92’; Γιατί μια δολοφονία ενός 15χρονου από τους κρατικούς δολοφόνους δεν συγκινεί την πόλη της Καλαμάτας; Γιατί ανέχεται κάποιους να σβήνουν τα συνθήματα των διαδηλωτών για την δολοφονία και να τα αντικαθιστούν με την λέξη ‘’αθώος’’;  Γιατί αυτή η πόλη ανέχεται στους τοίχους της ρατσιστικά και ξενοφοβικά συνθήματα για τους μετανάστες και τους Αλβανούς ειδικότερα; Γιατί τόση απάθεια σε αυτή την πόλη; Μήπως προσπαθεί να συγκαλύψει τις ενοχές της που ο δολοφόνος Κορκονέας και ο προϊστάμενος και εντολέας του Παυλόπουλος τυγχάνει να είναι μεσσήνιοι; 

Η Καλαμάτα έχει βιώσει και αυτή με την σειρά της δολοφονίες του κράτους και του κεφαλαίου. Ας θυμηθούμε την εξέγερση του 34’ στο λιμάνι που βάφτηκε με το αίμα δεκάδων και τον θάνατο 8 εργατών. Ας θυμηθούμε και την δολοφονία του 91’ που ύστερα από καταδίωξη αστυνομικών ο 18χρονος Δημήτρης Λαγωνικάκος έχασε την ζωή τού ξεσηκώνοντας όλη την πόλη ενάντια στην κρατική δολοφονική βία! Σήμερα η πόλη φαίνεται να έχει χάσει τη μνήμη της… Παρακολουθεί από την τηλεόραση τους νέους να εξεγείρονται, τρώει το χάπι των καθεστωτικών Μέσων Μαζικής Εξημέρωσης για σπασμένα μαγαζάκια και για 50 κουκουλοφόρους και κατηγορεί ένα ολόκληρο κίνημα που βρίσκεται στους δρόμους και στις συνελεύσεις.

Στον βαθύ ύπνο της Καλαμάτας …

                                … ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ !! 

Καληνύχτα σας…                         

Αλάνια του Νέδοντα