Όνειρα στο έδαφος του τίποτα.

Ο χρόνος στην παραλία της Μεθώνης

Κάποιες φορές φίλε μου δεν υπάρχει ενδιαφέρον.
Θα μου πεις λογικό.
Θα σου πω ότι αυτές οι φορές όλο και πληθαίνουν και εκεί θα παρατηρήσω τις άκρες των δαχτύλων μου.
Εγκλωβίστηκα στον χρόνο που μου δημιούργησαν, αφήνοντας τον παιδικό μου χρόνο έξω απ'την πόρτα, κάτω απ'το χαλάκι του welcome.
Όλοι φορούν τα καλά τους μπρος τον δυνάστη τους μα τα σώματα από κάτω ζέχνουν,
όπως οι σκέψεις και οι λάγνες επιθυμίες αμέτρητων σιωπηρών νυχτιών,
που δεν τολμά κανείς ούτε καν να τις ξεστομίσει.
Ευτυχείτε, μα αφήστε με σας παρακαλώ,
πρέπει να φύγω,
δεν έχω χρόνο.
Αυτός ο ενήλικος χρόνος, τόσο παράξενος και σκληρός.
Πρέπει να πάω για δουλειά ή να σκεφτώ πως να μοιράσω το τίποτα
ώστε να μπορέσω να μείνω ακόμα ένα μήνα,
με φως, νερό και σπίτι.
Πως μοιράζεται το τίποτα;  
-Μένος άγριου εγκλωβισμένου ζώου και φαντασία Νέρωνα.
Φωτιές παντού,
να ξεκινούν από τους νευρώνες,
να καταλήγουν στην πόλη
και από εκεί να σβήνουν στα ποτάμια και στην υγρασία που κρύβουν οι πευκοβελόνες το πρωί.

Μελλοντικό χωροχρονικό πεδίο;