Ο κατά κόσμον Λουκάνικος αλλά κατά το ταμπελάκι, που είχε στο κολάρο του Θόδωρος έφυγε σε ηλικία περίπου 10 χρόνων στον καναπέ όπου κοιμόταν. Η υγεία του είχε επιβαρυνθεί αρκετά λόγω της ηλικίας του αλλά και των χημικών που είχε εισπνεύσει σε όλες τις πορείες που είχε παραβρεθεί.
Τον πετύχαινα συχνά στο παρκάκι της Νομικής παρέα με την υπόλοιπη σκυλοπαρέα του, αλλά και να σουλατσέρνει στα Εξάρχεια.
Ο Λουκάνικος ήταν παρών σε όλες τις μεγάλες και μικρές συγκεντρώσεις τα τελευταία χρόνια. Τις πορείες ο Λουκάνικος τις έβλεπε σαν ένα θαυμαστό παιχνίδι. Προσπαθούσα να μπώ στο μυαλό του, να δώ πως βλέπει τα πράγματα. Από την μια μεριά αυτή με τα ίδια ρούχα, οι όμοιοι και απο την άλλοι οι άλλοι οι διαφορετικοί. Και ο Λουκάνικος πάντα με τους διαφορετικούς, μάλλον δεν του άρεσε η ομοιομορφία, ο αδέσποτος τρόπος είναι και διαφορετικός, πιο πικάντικος.
Ένα παιχνίδι που όμως έκρυβε πολλούς κινδύνους, από κλωτσιές ανώμαλων μπάτσων που ερεθίζονταν με το να χτυπούν ένα σκύλο, μέχρι τα άκρως τοξικά χημικά που τελικά του εξασθένισαν την υγεία.
Να ναι καλά ο άνθρωπος που τον φιλοξένησε τα δύο τελευταία χρόνια.
Καλό ταξίδι Λουκάνικε
και μια φάτσα
ΑπάντησηΔιαγραφήγλυκύτατη ο αναπαυθείς...