Αυτό του έγραψαν, γιατί ο ωκεανός ήταν ο τελευταίος που αγκάλιασε το σώμα του. Ίσως οι φίλοι και οι συγγενείς να πληροφορήθηκαν αρκετό καιρό μετά,τον θάνατό του. Να έκλαψαν την εικόνα που είχαν στο νου τους, να θρήνησαν τον ναυτικό Θοδωρή, που έφυγε από τις πέτρες και τις ελιές,για να συναντήσει τον απέραντο ωκεανό με τις χίλιες πολιτείες στην άκρη του. Να τον μοιρολογησαν, δίχως αυτός να είναι εκεί, όχι γιατί χάθηκε σε μια απ' αυτές τις πολιτείες, αλλά γιατί ο ωκεανός τον αγκάλιασε τόσο σφιχτά που τον έκανε μέρος του. Λες και ήταν μέρος μιας συμφωνίας, ανάμεσα στην γη και στο νερό. Λες και ο Θοδωρής ήταν το μέσο ώστε τα δύο αυτά στοιχεία να φιλιώσουν κάνοντας την αντιστροφή, το νερό να πάρει το σώμα και το χώμα να μείνει πεινασμένο.
Έτσι η θύμηση του Θοδωρή σκαλίστηκε στην πέτρα και βρήκε μια γωνιά στο νεκροταφείο, μαζί με τους άλλους χωριανούς, μα με το χώμα αδειανό κάτω από αυτή την πέτρα. Να θυμίζει στον επισκέπτη, ότι ο Θοδωρής δεν βρίσκεται εκεί, αλλά Εν Ωκεανό.
Πόσο συγκινητικό αυτό το 'εν ωκεανώ'..
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, αυτό ήταν που μου έκανε εντύπωση, δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν ιστορίες που δεν έχουν γραφτεί ποτές..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις λένε όμως οι θάλασσες κάθε που ησυχάζεις για να ακούσεις..
Υπέροχο!
Τα σέβη μου
Ιω
Με αυτό το σχόλιο κλείνει όπως πρέπει το κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραία ιστορία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ Μορφέα
Διαγραφή