Ένα διαπραγματευτικό μνημόνιο είναι διαφορετικό από ένα σκέτο μνημόνιο!

Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η βαλίτσα της λεγόμενης διαπραγμάτευσης; Σχεδόν τέσσερις μήνες έχουν περάσει από την νυχτερινή μακροσκελής και δίγλωσση διάλεξη (μην πάει ο νους σας στο πονηρό, στην ελληνική και στην αγγλική γλώσσα εννοώ..), όπου λίγο η πολύ ο Βαρουφάκης ανακοίνωσε ένα επερχόμενο αριστερό μνημόνιο. Γάτα ο Βαρουφάκης, δεν φτάνει που μας φόρτωσε με αρκετά βαρύγδουπα και ακαταλαβίστικα μας πέταξε και το αγγλικό στο τέλος ώστε να ξεχάσουμε ότι καταλάβαμε.

Από τότε, λοιπόν, μέχρι σήμερα τι έχουμε; Ταξίδια πήγαινε έλα στις ευρώπες, γεύματα, χαιρετούρες, ζαλάδες από τα γαλλικά κρασιά που καμμιά φορά όξυναν τα πνεύματα. Τέσσερις μήνες για ένα μνημόνιο όπου το «καλό παιδί» ο Σαμαράς με τον Χαρδούβελη, απαρνούμενοι αμφότεροι τα πολλά ταξιδάκια και τις επαφές με τους ξενέρωτους ευρωπαίους θα το είχαν ξεπετάξει απλά με ένα mail!

Μέσα σε όλα αυτά οι ντούροι αριστεροί της πλατφόρμας ξέθαψαν την Παναρίτη! Δεν μπορεί, λένε, να είναι εκπρόσωπος της χώρας στο ΔΝΤ επειδή αυτή είχε ψηφίσει μνημόνια, ήταν σύμβουλος του –φτου κακά– Παπανδρέου και είχε, λέει, πρωτοστατήσει στην αφαίμαξη του Περού, της Βραζιλίας, των Φιλιππίνων και της Βενεζουέλας από το ΔΝΤ, συνεργαζόμενη με δικτάτορες και αυταρχικά καθεστώτα. Οι αριστεροί σύντροφοι, λοιπόν, ξεσπάθωσαν κατά της Παναρίτη και είχαν όλο το δίκιο με το μέρος τους αλλά επιλεκτική μνήμη, καθώς η Παναρίτη ανήκει στην διαπραγματευτική ομάδα του υπουργείου οικονομικών από της 26 Ιανουαρίου του 2015, δηλαδή από τότε που η «πρώτη φορά αριστερά» στρογγυλοκάθισε στην καρέκλα της εξουσίας. Αλλά μάλλον τότε για κάποιο λόγο δεν πείραζε και πολύ ή είχε μάθει και κρυβόταν για να μην την πάρουν χαμπάρι τα σαΐνια του Λαφαζάνη. Όπως αντιλαμβάνεται καθείς ο θίασος του Σύριζα δίνει ρέστα αθλιότητας, καθώς θέλει να κρύψει ότι όχι μόνο δεν υπάρχουν διαφορές εντός του αλλά ουσιαστικά δεν διαφέρει και από τους προκατόχους του.

Και γιατί όλα αυτά παρακαλώ (εκτός από τις βολτούλες, τα χαχα χουχα και τα ουάου για να περνάει όμορφα ο θίασος και το κοινό του); Μα για να πειστεί το πόπολο ότι γίνεται διαπραγμάτευση, γιατί ρε αδερφέ τουλάχιστον αυτοί κάτι κάνουν, κάτι λένε σε αυτούς του παλιοευρωπαίους, όχι σαν του άλλους (λέει το πόπολο)!

Να πειστεί και ο τελευταίος ότι γίνεται μάχη, ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και ότι δεν γίνεται αλλιώς και τελικώς να κερδίσει ο θίασος τού Σύριζα στα σημεία και να μείνει η εικόνα ότι τουλάχιστον έκανε ότι δεν έκαναν ποτέ οι προηγούμενοι του. Με αυτά και άλλα θα ξεχάσει και ο τελευταίος τις κόκκινες γραμμές και τελικά θα μπει στην γραμμή της αποδοχής ενός νέου μνημονίου. Και έτσι αθόρυβα και ο τελευταίος ξεχασμένος θα συνεχίσει να πληρώνει φόρο για το σπίτι του, θα συνεχίζει να χρυσοπληρώνει όλα τα βασικά αγαθά με υψηλότερους συντελεστές φορολογίας, θα συνεχίζει να μένει άνεργος κυνηγώντας πεντάμηνα και μετά να περιμένει πάνω από ένα χρόνο το παρ’ ολίγον 500αρι για πληρωμή. Και ο θίασος θα συνεχίσει να είναι εκεί δίνοντας «μάχη» στις ευρώπες…

Σουρεαλιστικό μεγαλείο μιλάμε! Οπότε στην αρχική ερώτηση: πόσο μακριά μπορεί να πάει η βαλίτσα της διαπραγμάτευσης; Εκτός από την προφανή απάντηση: όσο χρειαστεί– μπορεί να είναι και σουρεαλιστική: δηλαδή χρώματος μωβ!

Ελευθερόκοκκος

Πηγή: Anarchy Press