Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016

Καλαμάτα 13 Σεπτεμβρίου 1986.


Σε μια γειτονιά της πόλης μια παρέα μικρών παιδιών στοιχίζεται το ένα πίσω στο άλλο σχηματίζοντας φαντασιακά ένα τρένο. Μόλις τα βαγόνια  έδεσαν, το τρένο ήταν έτοιμο να ξεκινήσει.
Το πρώτο σφύριγμα που σήμανε την έναρξη του ταξιδιού καλύφτηκε από ένα βαθύ βουητό που ερχόταν από τα σπλάχνα της γης και αγκάλιαζε ολόκληρη την πόλη και τα γύρω βουνά της. Δευτερόλεπτα του βουητού η γη άρχισε να τρέμει και νέοι ήχοι άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους. Το απρόσμενο σκηνικό γινόταν όλο και πιο τρομακτικό σε κάθε στιγμή της εξέλιξής του, με σπάσιμο τζαμιών, κεραμιδιών, ντουβαριών και ήχων από διάφορα αντικείμενα που έπεφταν στην τρεμάμενη γη.
Το τρένο σκόρπισε. Τα βαγόνια έτρεχαν στο σκοτάδι ουρλιάζοντας και κλαίγοντας μην ξέροντας γιατί συμβαίνουν όλα αυτά τα γεγονότα. Το τελευταίο βαγόνι έπεσε στο έδαφος καθώς η γιαγιά του το κράτησε από τον αστράγαλο, προστατεύοντας το έτσι από την άσκοπη και πανικοβλημένη κίνηση, σε ένα μέρος που διαλυόταν γύρω του.
Και όταν όλα τελείωσαν και αφού όλοι ακουμπούσαν την γη με τις παλάμες , λες και με αυτό τον τρόπο ήθελαν να την ησυχάσουν, για ένα δευτερόλεπτο σιωπή και σκόνη και μετά φωνές. Φωνές και έντονες κινήσεις.
Μετά από αυτό συγκεχυμένα γεγονότα. Οι αναμνήσεις μπερδεμένες. Πολλές συζητήσεις, πολλές ρωγμές, μια τηλεόραση σπασμένη, μια ανησυχία και μια αναγκαστική ξεκούραση κάτω από το θεραπευτικό αστρικό φως χωρίς μεσάζοντες, χωρίς ταβάνια και πατώματα. Την άλλη μέρα σκηνές, σπίτια γκρεμισμένα, ιστορίες για νεκρούς και θαύματα και πάλι ανησυχία. Όπως για μήνες ακόμα.
Το τρένο λοιπόν, δεν ξεκίνησε εκείνο το βράδυ. Τα βαγόνια σκόρπισαν, το καθένα με δική του πορεία τα επόμενα χρόνια, σύμφωνα με τα πιστεύω και τις επιρροές τους.
Το μοναχικό ταξίδι εκείνων των βαγονιών συνεχίζεται ακόμα, το καθένα με δική του ατμομηχανή.
                                                                                                                                                                   

Μέγεθος σεισμού: 6,2 ρίχτερ και μετά από δύο μέρες 5,6 που ισοπέδωσε ότι δεν μπόρεσε ο προηγούμενος.
Απολογισμός: 22 άνθρωποι νεκροί. 300 τραυματίες. 70% των κτηρίων ακατάλληλα. 
Ο πληθυσμός της Καλαμάτας μειώθηκε δραματικά αφού πολλοί κάτοικοι, εγκατέλειψαν την πόλη μένοντας σε γύρω χωριά και σε συγγενείς και φίλους από άλλες πόλεις. Πολλοί μιλάνε ότι για λίγες μέρες μετά τον σεισμό η πόλη είχε 3.000 κατοίκους.


Βίντεο από τον σεισμό με εικόνες του τότε: 1,2





      

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου