Μέσα στο στήθος μου ταΐζω μια φωτιά,
με τα δικά, με τα δικά μου σωθηκά,
την νανουρίζω όταν νύχτες με ξυπνά,
μ'ένα φιλί υγρό εκεί στα σκοτεινά.
Κι' νε η σιωπή κραυγή με νύχια κοφτερά,
στου κόσμου την βουή, οργή βουβή πετά,
πάνω απ'της πόλης τον αχό θα κυβερνά,
πάνω απο τραύματα παλιά θα προσκυνά.
Σπαράζει η νύχτα με το φως δίνει φιλιά,
πάνω στην κόψη με τα πέλματα γυμνά,
χαμογελά,
δακρύζει και ξεσπά,
αιμοραγεί
μα με το φως δίνει φιλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου