Αγαπημένη μου Πρωταγωνίστρια.
Πάει καιρός που έχω να σου γράψω. Όλοι μου λένε ότι τα πράγματα σοβάρεψαν, και ότι ο χρόνος πλέον απόκτησε μορφή. Μορφή που άλλοτε χωράω μέσα της και άλλοτε όχι. Μου λένε να κόψω αυτές τις αηδίες και να προσαρμοστώ στα καθημερινά δεδομένα.
Έτσι, περνάει ο καιρός τακτοποιώντας και προσαρμόζοντας τον εαυτό μου, ώστε να είναι μέσα στον χρόνο, τον ανθρώπινο· να ξαπλώνω στο κρεβάτι που άλλοτε είναι μικρό και άλλοτε μεγάλο, αφήνοντας τον Προκρούστη να αναλαμβάνει την διευθέτηση της δικιάς μου χωροταξίας σε σχέση με την καθημερινή και αληθινή χωροταξία. Έτσι δεν μπορώ να παρατηρώ εσένα ή μάλλον δεν σε παρατηρώ όσο θα ήθελα. Βλέπεις η παρατήρηση θεωρείται στον κόσμο αυτό χάσιμο χρόνου· και αυτό δεν είναι αποδεκτό.
Το μόνο που έμεινε, είναι να μπορώ να σου ρίχνω κλεφτές ματιές και να φαντάζομαι τι σκέφτεσαι, από που έρχεσαι και ποια θα είναι η συνέχεια. Να εκμεταλλεύομαι τον χρόνο τον πολύτιμο στον δρόμο, στα μποτιλιαρισμένα αμάξια, στις ανθρώπινες ουρές και στις ανθρώπινες δουλειές.
Όπως χθες, που σε είδα στο μποντιλιάρισμα να κοιτάς από το καθρεφτάκι του αυτοκίνητου τα χείλια σου κάνοντας μικρούς μορφασμούς. Για μια στιγμή νομίζω πως κατάλαβες ότι σε παρατηρούσα, διασταυρώθηκαν τα βλέμματα μας και
συνέχισες με παραπάνω ένταση την παρατήρηση των χειλιών σου. Σαν να μου έδινες την συγκατάθεσή σου ώστε να συνεχίσω να κοιτώ την μικρή σου παράσταση, ότι σου αρέσει να έχεις κοινό.
Κρατούσες με τα καλοσχηματισμένα δάχτυλα σου το τιμόνι και το χτυπούσες ρυθμικά, ένα ένα τα δάχτυλα, περιμένοντας το καθένα την σειρά του· σαν σημείο ρολογιού που περιμένει υπομονετικά το άγγιγμα του δείκτη των δευτερολέπτων· το άγγιγμα που θα δώσει νόημα στην ύπαρξη του σημείου, που για ένα δευτερόλεπτο θα υπάρχει και μετά πάλι θα περιμένει την σειρά του, χρήσιμο στην ανυπαρξία του.
Κάνεις μια κίνηση με το δεξί σου χέρι να δυναμώσεις την ένταση από το ραδιόφωνο και τα χέρια σου επιστρέφουν στο τιμόνι. Άραγε εκείνα τα απαλά χτυπήματα, τα ανεπαίσθητα, πόση ενέργεια έχουν μεταδώσει; Πόσα ξένα σώματα έχουν εξερευνήσει και πόσες φορές ξανά και ξανά ανακαλύπτουν το δικό τους σώμα κάνοντας του δώρο έναν οργασμό, κάνοντας πράξη την κάβλα του μυαλού σου. Πόσες φορές έχουν καθοδηγήσει την κίνηση ενός ξένου σώματος επάνω στο δικό σου προσαρμόζοντας το στην ηδονή σου; Πόσες φορές αυτά τα δάχτυλα έχουν σφιχτεί σε ένα άλλο σώμα αντιδρώντας σε έναν επικείμενο οργασμό;
Αυτά τα δάχτυλα λοιπόν, έχουν ιστορίες να πουν, αλλά προς το παρών βάζουν πρώτη και ξεκινούν· υπακούν στο μυαλό που αυτή την φορά παίζει άλλο παιχνίδι· βιάζεται, υπακούοντας στον ανθρώπινο χρόνο που τρέχει. Αυτά τα δάχτυλα λοιπόν, υπακούν σε όλα αυτά που πρέπει να γίνουν και τα θεωρείς αναγκαία. Βάζεις πρώτη και με κοιτάς με φευγαλέα ματιά, σιγουρεύεσαι ότι το κοινό σου είναι ακόμα εκεί, αλλά ταυτόχρονα του δίνεις και σήμα ότι η παράσταση τελείωσε.
Σημείωση: Τα προηγούμενα μέρη ΕΔΩ
Έτσι, περνάει ο καιρός τακτοποιώντας και προσαρμόζοντας τον εαυτό μου, ώστε να είναι μέσα στον χρόνο, τον ανθρώπινο· να ξαπλώνω στο κρεβάτι που άλλοτε είναι μικρό και άλλοτε μεγάλο, αφήνοντας τον Προκρούστη να αναλαμβάνει την διευθέτηση της δικιάς μου χωροταξίας σε σχέση με την καθημερινή και αληθινή χωροταξία. Έτσι δεν μπορώ να παρατηρώ εσένα ή μάλλον δεν σε παρατηρώ όσο θα ήθελα. Βλέπεις η παρατήρηση θεωρείται στον κόσμο αυτό χάσιμο χρόνου· και αυτό δεν είναι αποδεκτό.
Το μόνο που έμεινε, είναι να μπορώ να σου ρίχνω κλεφτές ματιές και να φαντάζομαι τι σκέφτεσαι, από που έρχεσαι και ποια θα είναι η συνέχεια. Να εκμεταλλεύομαι τον χρόνο τον πολύτιμο στον δρόμο, στα μποτιλιαρισμένα αμάξια, στις ανθρώπινες ουρές και στις ανθρώπινες δουλειές.
Όπως χθες, που σε είδα στο μποντιλιάρισμα να κοιτάς από το καθρεφτάκι του αυτοκίνητου τα χείλια σου κάνοντας μικρούς μορφασμούς. Για μια στιγμή νομίζω πως κατάλαβες ότι σε παρατηρούσα, διασταυρώθηκαν τα βλέμματα μας και
συνέχισες με παραπάνω ένταση την παρατήρηση των χειλιών σου. Σαν να μου έδινες την συγκατάθεσή σου ώστε να συνεχίσω να κοιτώ την μικρή σου παράσταση, ότι σου αρέσει να έχεις κοινό.
Κρατούσες με τα καλοσχηματισμένα δάχτυλα σου το τιμόνι και το χτυπούσες ρυθμικά, ένα ένα τα δάχτυλα, περιμένοντας το καθένα την σειρά του· σαν σημείο ρολογιού που περιμένει υπομονετικά το άγγιγμα του δείκτη των δευτερολέπτων· το άγγιγμα που θα δώσει νόημα στην ύπαρξη του σημείου, που για ένα δευτερόλεπτο θα υπάρχει και μετά πάλι θα περιμένει την σειρά του, χρήσιμο στην ανυπαρξία του.
Αυτά τα δάχτυλα λοιπόν, έχουν ιστορίες να πουν, αλλά προς το παρών βάζουν πρώτη και ξεκινούν· υπακούν στο μυαλό που αυτή την φορά παίζει άλλο παιχνίδι· βιάζεται, υπακούοντας στον ανθρώπινο χρόνο που τρέχει. Αυτά τα δάχτυλα λοιπόν, υπακούν σε όλα αυτά που πρέπει να γίνουν και τα θεωρείς αναγκαία. Βάζεις πρώτη και με κοιτάς με φευγαλέα ματιά, σιγουρεύεσαι ότι το κοινό σου είναι ακόμα εκεί, αλλά ταυτόχρονα του δίνεις και σήμα ότι η παράσταση τελείωσε.
Σημείωση: Τα προηγούμενα μέρη ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου