Παραφερνάλιες Εκρήξεις

Έτσι λοιπόν περνάει η ζωή και συνέχεια χάνουμε.
Τα χρόνια,
τους φίλους μας, την κοπέλα που μας περίμενε αλλιώς, που την θέλαμε αλλιώς, την ζωή μας.

Την εκδρομή στα έλατα και στα χιόνια γιατί δεν είχαμε λεφτά να πάμε, 

πολύ βενζίνη θα κάψει το αμάξι. 

Τον ύπνο κάτω από τον Milkyway γιατί κρυώναμε και μας είχε σπάσει την μύτη η μυρωδιά από εκείνο το σουβλατζίδικο. Και ύστερα φύγαμε.

Την οδό που είχες πάει και χθες σουβλάκια

και σε πλήρωσε με πενηντάρικο.

Την παρέα των τριών που παράγγειλε τέσσερα fredo caputsino,

περιμένοντας τον έναν.
 Σε καφετέρια χτισμένη πάνω σε χτήμα με πορτοκαλιές,

που ο εγγονός πούλησε το χτήμα για να πάρει διαμέρισμα

στο κέντρο,

και έτσι εσύ δουλεύεις.

Έκρηξη απροσδιόριστη στο τεντωμένο σχοινί 

του νευρικού μου συστήματος.

Συμπονετικά βλέμματα του τύπου ''κρίμα το παιδί'' και ''δεν πείραζε κανέναν, ήσυχος ήταν''.

Ήσυχος ήταν.

Ο γείτονας που γαμάει στις 7.00 το πρωί αδιαφορεί για τα παραπάνω. 

Το ίδιο και το ζευγάρι στο απέναντι διαμέρισμα που αρέσκεται να μην χρησιμοποιεί κουρτίνες και παντζούρια. Όλα στο φως.

Μα πως γίνεται να είναι όλα στο φως και τα βλέφαρα να είναι κλειστά, 

και τα πόδια σε σχήμα V να σημαδεύουν τον γυμνό γλόμπο στο ταβάνι.
Και να μην ξέρεις εάν o γυμνός γλόμπος είναι αισθητική φυλακής,
ή
εσύ.

Με γυμνούς τους τοίχους, με μόνο στολίδι μια αφίσα αλόγων στην ακτή
ή
μια Dugati φρεσκομπανιαρισμένη από ένα όμορφο κορίτσι. 

Και η τηλεόραση να σε σκανάρει με φως. Αέναο τρεμάμενο Φως.

Έκρηξη απροσδιόριστη στο τεντωμένο σχοινί 

του νευρικού μου συστήματος.

Σιωπή,

στη γαλαρία που πρέπει να περάσει έξω, και μετά

στις εξετάσεις, στις εξετάσεις και ξανά στις εξετάσεις 

κάνοντας την γαλαρία γαλέρα τσακισμένη σε βράχια.

Και ύστερα;

Σιωπή,

στο θάλαμο, στην σειρά φορώντας τα χακί, στον αξιωματικό που ξαγρύπνησε, 

βλέποντας αγγέλους σε tft οθόνες υγρών κρυστάλλων.

Σιωπή,

περιμένοντας το νούμερο στην ουρά του ΟΑΕΔ
γλείφοντας ένσημα που δεν είναι κολλημένα,
κάτι το οποίο δεν θα φέρει σιωπή στο σπίτι.

Σιωπή,

απέναντι στον άντρα που όλα τα γνωρίζει, 

αλλά δεν θέλει σιωπή στο κρεβάτι του,

παρά μόνο όταν κοιμάται.
Σιωπή,
μέσα στην σιωπή που περιβάλει τον θάνατο,
όπως το όνειρο μέσα σε όνειρο.
Λεπτές οι γραμμές, σχεδόν ανύπαρκτες.
Σε ποια μεριά είσαι;

Δημιουργώντας Twitter, Facebook και Blog
και κάνοντας like,
γιατί δεν είναι δα όλα τόσο χάλια,

για να σπάσεις την σιωπή του
''πάμε για μια μπύρα'' ή ''για ένα ποτάκι''.

Και όταν γυρίσεις να ψάχνεις τα κλειδιά σου σκεπτόμενος εάν σου έπεσαν
ή αν τα πήραν τα πουλιά που μόλις ξύπνησαν,

και δεν μένει κανείς άλλος στο σπίτι,

εκτός από σένα.

Και στο υπόγειο κάτι Νιγηριανοί, που έφαγαν ξύλο μέσα στο σπίτι τους από δέκα φασίστες. 

Μα ακόμα ανοίγουν την πόρτα.

Κάποτε σε κυνηγούσαν φασίστες,

τότε που οι φασίστες δεν υπήρχαν, 

μα ούτε οι αντιφασίστες.

Και τώρα εδώ.

Αναπνέοντας πηχτό αέρα που στεγνώνει στα πνευμόνια, σκέφτεσαι πως πολλές φορές τα λόγια πρέπει να κρύβονται

και οι λέξεις να αδρανοποιούνται.

Όχι γιατί δεν μπορείς πια εύκολα να αναπνεύσεις,

αλλά γιατί σου έχουν μείνει αυτές οι αναμνήσεις.

Τότε που την σκεφτόσουν και σου έστελνε μήνυμα:

Σ' αγαπώ.

Και το ήξερες πως δεν χρειάζονταν έξι γράμματα για να το μάθεις,
ούτε φορτισμένη μπαταρία στο κινητό.