Φθαρτή ύλη, δανεικά τα υλικά. Η φύση χαρίζει απλόχερα αλλά αργά ή γρήγορα παίρνει πάντα πίσω ότι της ανήκει.
Μόνο οι αναμνήσεις μένουν: ο ήχος των παπουτσιών στην γέφυρα, οι παλάμες ακουμπισμένες στο ψηλότερο σημείο του τόξου, το βλέμμα μακριά στην ροή, οι συζητήσεις, η αίσθηση του αιώνιου και του άφθαρτου, τα δροσερά θερινά όνειρα τυλιγμένα με υπνόσακους και ο εκκωφαντικός δυνατός ήχος του ποταμού.
Ένδοξο το τέλος αυτού του γεφυριού. Παραδόθηκε στον ορμητικό ποταμό, παρά στο μελλοντικό φράγμα του πολιτισμού, όπου ο άνθρωπος θα μεταμόρφωνε τον ποταμό σε μπουκωμένη λίμνη και θα κατάπινε μια για πάντα το γεφύρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου