Αν κάποιος περιπλανηθεί στη γειτονιά του λιμανιού της Καλαμάτας μπορεί να πάρει μια γεύση από το ζωντανό παρελθόν της πόλης. Το κτήριο των αλευρόμυλων στέκει εκεί σχεδόν έναν αιώνα, κρατώντας ένα κομμάτι από την μνήμη της πόλης. Για πολλά χρόνια άνθρωποι μόχθησαν γύρω και μέσα σ'αυτό το κτήριο. Πάλεψαν και εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για επιβίωση, στην λειτουργία αυτού του σημαντικού κτηρίου. Έχασαν την ζωή τους τον Μάη του 1932 διεκδικώντας απλώς τα αυτονόητα, να μην χάσουν την δουλειά τους.
Οι μύλοι είδαν αμέτρητα καράβια να φορτώνουν και να ξεφορτώνουν, άκουσαν ανθρώπους με παράξενες γλώσσες να μιλούν, είδαν την Μασσαλία του νότου (όπως έλεγαν τότε την Καλαμάτα λόγω της έντονης δραστηριότητας του λιμανιού) να σφύζει από ζωή. Είδαν το κόσμο να περιμένει στο λιμάνι για να μεταναστεύσει σε άλλες χώρες και ηπείρους. Είδαν κλάματα, γέλια και αποχαιρετισμούς. Είδαν μάχες να εξελίσσονται στην περιοχή του λιμανιού καθώς οι Ναζί εισέρχονταν στην πόλη. Ένα κτήριο που κρατάει με νύχια και με δόντια όλα αυτά που η τουριστικοποίηση της πόλης τα θάβει με γοργούς ρυθμούς. Πέρα απ' το φολκλόρ και το στυλιζαρισμένο, οι μύλοι στέκουν γυμνοί και ξεδοντιασμένοι δείχνοντας ένα παρελθόν που διαλύεται και μοιάζει τόσο ξένο μπροστά στην σημερινή εξέλιξη της πόλης. Το ίδιο και τα γύρω κτίσματα του λιμανιού, παλιά καταστήματα, μικρές βιοτεχνίες και παλιά σπίτια με εσωτερικές αυλές, όλα αυτά που οι πάντες τα προσπερνούν ψάχνοντας ξαπλώστρα στην τιγκαρισμένη παραλία της πόλης και αναπνευστήρα από το μεγάλο κατάστημα παιχνιδιών που βρίσκεται δίπλα απ' τους μύλους.
Αν κάποιος λοιπόν, περιπλανηθεί σ' αυτή την γειτονιά και μπορέσει να την διαβάσει, αποφεύγοντας τα μεγάλα καταστήματα και τα ξενοδοχεία, θα ακούσει τα πλοία να πηγαινοέρχονται, τις φωνές των ανθρώπων που δουλεύουν στο λιμάνι, τις μηχανές να δουλεύουν στο εσωτερικό των μύλων, θα μυρίσει τα εμπορεύματα των γύρω μαγαζιών αναμεμιγμένα με το ιώδιο της θάλασσας και θα δει εικόνες γεμάτες χρώμα και ζωντάνια.
Σήμερα οι μύλοι στέκουν αμήχανοι μπροστά στην τουριστική εξέλιξη της πόλης. Γερασμένοι και ξεχαρβαλωμένοι, σαν τους γέρους που κάθονται σε μια πλαστική καρέκλα και κοιτάζουν τον κόσμο να τρέχει χωρίς κανείς να τους δίνει σημασία.
Θα γκρεμιστούν; Θα γίνουν καζίνο; Θα γίνουν ξενοδοχείο; Όλες οι παραπάνω σκέψεις που ακούγονται κατά καιρούς στην πόλη για το τι θα γίνει κτήριο, έχουν και συμβολικό χαρακτήρα καθώς δείχνουν την αλλαγή μιας παραγωγικής και ζωντανής πόλης σε τουριστική. Δείχνουν το μέλλον που έχει προδιαγραφεί από καιρό για τον ευρύτερο ελλαδικό χώρο. Και όπως πολύ ωραία το είχε περιγράψει ο Ηλίας Πετρόπουλος: «Δεν μένει ας πούμε επαγγελματικά κανένα άλλο μέλλον για τον έλληνα, από το να αποβεί γκαρσόνι σε τουριστικά ρεστοράν ή συλλέκτες καποτών στο δρόμο, απ’τις καπότες που θα πετάν οι ξένοι τουρίστες• τίποτα άλλο.Όσο για την γλώσσα μας, δεν νομίζω ότι έχει άλλο μέλλον, από το να αποβεί μια αργκό προς χρήση των ιθαγενών πλέον της Ελλάδος».
Αφιερωμένο σε όσους αηδιάζουν με τον τουρισμό και αγαπούν τον τόπο τους, γιατί αυτά τα δύο δεν πάνε μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου