Η βαρεμάρα και ο χαμένος εαυτός

Κοιτάς τον τοίχο και αυτός πέφτει επάνω σου. Φεύγεις, κάθεσαι στην πολυθρόνα και αυτή θέλει να σε καταπιεί. Σκέφτεσαι ότι θα ήταν καλύτερο να τρέχεις όλη μέρα, παρά αυτό το μαρτύριο της αναγνώρισης και αντιμετώπισης του εαυτού σου. Όταν χρειάζεται να διεκπεραιώσεις πόσα άλλα πράγματα δεν χρειάζεται να πέσεις πάνω στον εαυτό σου, δεν χρειάζεται να τον αναγνωρίσεις και να τον αντιμετωπίσεις, γιατί αυτός είναι σε ένα σημείο και εσύ σ'ένα άλλο και ας νομίζεις ότι εσύ και αυτός είστε ένα. 

Και τώρα που αναγκαστικά πρέπει να μαζευτείς που αναγκαστικά σου δίνεται αυτή η ευκαιρία, αναλώνεις τον εαυτό σου στα social media, κοιτώντας τις απόψεις των άλλων και δημιουργώντας για άλλη μια φορά απόσταση από σένα, απ'τον ίδιο σου τον εαυτό.

Δεν θες να γνωρίσεις τι είσαι, το αποφεύγεις.

Αποφεύγεις να βαρεθείς, να νιώσεις ότι δεν έχεις να κάνεις τίποτα, αποφεύγεις να δημιουργήσεις. Η βαρεμάρα έχει στενούς δεσμούς με την δημιουργία και πολλές φορές είναι ο δρόμος που οδηγεί σ'αυτή. Σ'έμαθαν ότι το να βαριέσαι είναι κακό και ξέχασες εκείνα τα ατελείωτα παιδικά μεσημέρια που έπρεπε να κάνεις ησυχία και εσύ βαριόσουν και όμως ανακάλυπτες σιγά σιγά πράγματα να κάνεις.

Μην την φοβάστε την βαρεμάρα. Μην φοβάστε να αντικρίσετε τον εαυτό σας στον καθρέπτη της βαρεμάρας.

Γνωριστείτε ξανά, βαρεθείτε και μην αναλώνεστε!