Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Το φάντασμα του Μαρξ πλανάται στην Αναρχία! Η αλλιώς ''άντε γαμήσου εργατιά!''



Τελευταία όλο και ποιο συχνά αντιλαμβάνομαι την ιδεολογική διείσδυση της αριστεράς στον λεγόμενο ‘’χώρο’’ της αναρχίας. Όλο και περισσότερες αναρχικές συλλογικότητες ή μεμονωμένα άτομα στην προσπάθεια τους να αναλύσουν κάποιο κοινωνικό ζήτημα χρησιμοποιούν στην φρασεολογία τους όρους που προέρχονται κυρίως από τον μαρξισμό και που τους χρησιμοποιεί κυρίως η αριστερά. Δεν θα καταφύγω σε ιδιαίτερα βαριές αναλύσεις και δεν θα αναφερθώ γενικά και αόριστα. Η παρατήρηση μου θα επικεντρωθεί στην έννοια της ταξικότητας και δη αυτή του ταξικού πολέμου.
Αντιλαμβάνομαι την ταξικότητα ως ένα πρωταρχικό πρόβλημα που οφείλει να λύσει η ανθρωπότητα εάν επιθυμεί την ολιστική της απελευθέρωση. Την αντιλαμβάνομαι ως ένα τεράστιο σκόπελο στην πορεία που πρέπει να διανύσουμε όλοι μας για την απελευθέρωση. Μέχρι εκεί καταλαβαίνω την χρήση του όρου από άτομα και συλλογικότητες που πρόσκονται στην αναρχία. Από εκεί και πέρα όμως το πράγμα αρχίζει να μου γίνεται ακατανόητο. Πως μπορείς να θεωρείσαι αναρχικός και να πιστεύεις σε πόλεμο τάξης εναντίων τάξης; Ο ‘’πόλεμος’’ και εν τέλει η επικράτηση της τάδε ή της δείνα τάξης πιστεύω ότι θα πρέπει να αφήνει ανεπηρέαστο ένα αναρχικό στο ιδεολογικό πεδίο και εχθρικό απέναντι σε οποιαδήποτε τάξη. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η επικράτηση π.χ της εργατικής τάξης ιστορικά έφερε τα ίδια δεινά στους ανθρώπους όπως η επικράτηση της αστικής. Γνωρίζουμε καλά πως ο εξουσιαστής δεν κατοικοεδρεύει σε μια από τις μαρξιστικές τάξεις και έτσι δεν έχει πατρίδα - σε παράφραση του γνωστού μας συνθήματος- απλά κινείται ελεύθερα κάνοντας αυτό που γνωρίζει καλά, να εξουσιάζει! Η αυτόματη ένταξη μου στην εργατική τάξη επειδή δουλεύω για κάποιο αφεντικό δεν με εκφράζει καθόλου. Το συγκεκριμένο τσουβάλιασμα ενοχλεί την συνείδησή μου και συγκρούεται με την άποψη μου για ολική απελευθέρωση και αταξική κοινωνία Αυτό που νιώθω είναι ότι στον τομέα της εργασίας τουλάχιστον είμαι εξουσιαζόμενος, χωρίς βέβαια δυστυχώς να είμαι σίγουρος που ανήκω σε άλλες πτυχές της ζωής μου κάνοντας έτσι τα πράγματα ακόμα πιο πολύπλοκα και πιο σύνθετα από την απλή θεώρηση και διαχωρισμού της κακής αστικής τάξης και της καλής εργατικής τάξης. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται δύο μισητές τάξεις του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου που παρατηρούνται σε αμέτρητες πτυχές της ζωής κάθε ανθρώπου και που χρειάζονται λύση κάθε στιγμή. Τάξεις ιδιαίτερα εύπλαστες, ευμετάβλητες και σαφώς πιο δύσκολες στην εξόντωσή τους. Έτσι λοιπόν δεν με αφορά εάν κάποιο εργοστάσιο διοικείται από εργάτες ή αστούς αλλά πως αυτό το εργοστάσιο θα γκρεμιστεί συθέμελα, δεν με ενδιαφέρει εάν αυτός που μολύνει την φύση είναι αστός ή εργάτης. Η διαχείριση της εξουσίας και της μόλυνσης της φύσης μου κάνει το ίδιο είτε είναι από εργάτες είτε από αστούς.  Η αγιοποίηση των εργατών ελλοχεύει κινδύνους που τελικά δεν βοηθάει στην απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα δεινά της απλά τους αλλάζει πρόσωπο. Ο στόχος οφείλει να είναι η ολική απελευθέρωση της φύσης και του ανθρώπου για να σταματήσουν να υπάρχουν εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι και όχι η επικράτηση μιας τάξης που βοηθάει την εξουσία να αλλάξει ρούχα. Η υιοθέτηση της μαρξιστικής ιδεολογίας σχετικά με τον ταξικό πόλεμο από άτομα ή συλλογικότητες του ‘’αναρχικού χώρου’’ μου είναι ακατανόητη. Λέτε το φάντασμα του Μαρξ να βάλθηκε να ξεμπερδέψει με του αναρχικούς γιατί του χαλάνε την σούπα;

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Για τον Χρόνη Μίσσιο.

Αν δεχτούμε ότι αυτό που λέμε ζωή δεν είναι να υπάρχεις σαν δέντρο, δηλαδή να υπάρχεις μονάχα βιολογικά - δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ και σωστά τους όρους, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω - δηλαδή αν τη ζωή μπορούμε να τη μετράμε απλώς με την παραγωγή κάποιων αγαθών και κάποιων υπηρεσιών και με το να καταναλώνουμε κάποια αγαθά και κάποιες υπηρεσίες, τότε πιστεύω πως η ζωή δε θα ΄ταν τίποτα άλλο, παρά μια απέραντη πλήξη. Νομίζω πως αυτό που ονομάζουμε ζωή μετριέται μονάχα με τα συναισθήματα που νιώθουμε σαν άνθρωποι, τις συγκινήσεις, τις πίκρες, τις χαρές, τις μικρές ευτυχίες, τις μικρές δυστυχίες, την επιβεβαίωση, τελικά, της ανθρώπινης ουσίας μας. Πόσες φορές στη ζωή σου ένιωσες έντονα συναισθήματα και συγκινήσεις, γιατρέ; Όταν πήρες το πτυχίο σου, όταν ερωτεύτηκες τη γυναίκα σου, όταν έκανες καριέρα, όταν γεννήθηκε η κορούλα σου... Γύρω από αυτά κλείνει ο κύκλος. Εγώ ,τα ίδια χρόνια, έζησα τόσα συμπυκνωμένα συναισθήματα, τόσο έντονα, που εσύ ούτε σε εκατό χρόνια της δικής σου ζωής δεν μπορείς να τα ζήσεις. Πόσες φορές έπαιξα με το θάνατο, όχι για παιχνίδι, γιατί τότε θα μπορούσα απλώς να κάνω ένα επικίνδυνο νούμερο στο τσίρκο, αλλά συνεπαρμένος από τους μύθους μου, από τα οράματά μου, από την αγάπη μου για τη ζωή, για τον άνθρωπο και τη λευτεριά του. Πόσες φορές τόλμησα, μετρήθηκα με φοβερούς μηχανισμούς, άλλοτε νικώντας, άλλοτε χάνοντας, αλλά πάντοτε νιώθοντας άνθρωπος και ποτέ αντικείμενο κάποιας μοίρας. Ακόμα, γιατρέ μου, σε σχέση με σένα είμαι πολύ νέος, και να σου πω γιατί; Πράγματα που για σένα θεωρούνται δεδομένα και τα περνάς αδιάφορα, για μένα είναι μικρές και μεγάλες ευτυχίες. Τα θαύματα του κόσμου, που λένε, η όρασή μου με εφήβεια έκπληξη τα ζει και με γεμίζει συναισθήματα. Είμαι βέβαιος πως ένας περίπατος τη νύχτα στους έρημους δρόμους της πόλης, είναι για σένα κάτι πολύ συνηθισμένο, αν όχι βαρετό. Ένας περίπατος στος δάσος, ο θόρυβος της θάλασσας, ένα όμορφο δέντρο, ένα λουλούδι, το κρασί, ο έρωτας... Η επαφή σου με τα πράγματα είναι τυπική, δεν τα πλουτίζεις, δε σε πλουτίζουν, τα ξεπερνάς, δεν τα ζεις. Για μένα, κάθε πρωινό είναι μια έκπληξη, κάθε δειλινό μια νοσταλγία, κάθε νύχτα ένα μεγάλο μυστήριο, ένα ποτήρι κρασί, ένα φιλί. Αλήθεια, ποιες είναι οι επιθυμίες σου, γιατρέ; Είσαι "πετυχημένος", ο,τι επιθυμείς το έχεις, είσαι κορεσμένος άρα γέρος, γιατί ταυτόχρονα δεν μπορείς να τα ξεφορτωθείς όλ΄ αυτά. Είσαι ταξινομημένος, δεν μπορείς να πετάξεις, να μπεις στον δρόμο των συναισθημάτων, της φαντασίας , του ονείρου, της επιθυμίας, μιας νέας επαφής σου με τα πράγματα και τους ανθρώπους. Κοίτα, ψάξε λίγο, ο δρόμος σου είναι ο δρόμος που μετατρέπει τον άνθρωπο σε αντικείμαενο με βιολογικές ανάγκες... Μη με λυπάσαι, σε παρακαλώ, εγώ θα είμαι πάντα με τις μειοψηφίες, έκθετος πάντα, ποτέ ένθετος. Δε θύμωσε, δεν μου είπε ότι λέω μαλακίες. Μ΄ αγκάλιασε, μου είπε πως είμαστε περίεργοι άνθρωποι αλλά ωραίοι. Με φιλήσε, μου έβαλε και δέκα χιλιάρικα στην τσέπη -μεγάλο ποσό για εκείνη την εποχή- και έφυγα. Το ξέρω πως είπα μεγάλα λόγια γιατί, παρ΄ όλα αυτά, είμαι ένθετος, τοποθετημένος και ταξινομημένος σε άλλους μηχανισμούς, σε μιαν άλλη λογική, σε μιαν άλλη τάξη πραγμάτων.

Απόσπασμα από το ''Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς''

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Μια μωβ σκιά


Το 1973 χρόνια ήταν 350 πράκτορες της ΚΥΠ στο Πολυτεχνείο, το 1985 και το 1995 κωλόπαιδα που δεν μαζεύονται σπίτια τους και σήμερα είναι προβοκάτορες και ασφαλίτες κουκουλοφόροι. Πάντα οι εξεγερμένοι θα προκαλούν και θα δυσφημούνται γιατί όταν ο άνθρωπος ξεκαλουπωθεί γίνεται επικίνδυνος σε αυτούς που του στερούν την ελευθερία. Κάτι παρόμοιο υπογράμμιζε στο κείμενό του ο Χατζιδάκις στο μακρινό 1986. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ''Το Τέταρτο'' τον Μάιο του 1986.



Μια μωβ σκιά Μαϊου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Ενόχλησας τους Ελληνες πολίτες κι αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων,όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω,δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους.Που δεν μπορούν ν΄αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσυκλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής - (έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων).Χειροδικία κατά της αρχής - (έτσι είθισται ν΄αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου). Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
Μια μοβ σκιά Μαϊου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μία εφημερίδα ν΄αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια γι΄αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά,Μαυρομματαίων και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, κι επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι α ν α ρ χ ι κ ο ι, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ΄ «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται.
Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα,ανοργάνωτα,ίσως με αφέλεια,σ΄όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος», έστω, κι αν είναι ολίγοι, διακόσιοι, χίλιοι, εκατό, που προσπαθούν να ζήσουν, τουλάχιστον εκείνοι μόνοι, έτσι όπως τα ορίζει η φύση τους και όχι η κερδισμένη δια παγκοσμίου πολέμου επίσημη δουλεία.
(...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ.



Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Η ολοκληρωτική επικράτηση του Βλάκα.

(Ένα παλιό κείμενο λίγων εβδομάδων πριν που τώρα έπεσε στην αντίληψη μου.)

Γίναμε επιτέλους Ιράν. Το όνειρο του κάθε φασίστα αποκτάει σάρκα και οστά. Αναρίθμητες οι φορές που διάβασα στα “πατριωτικά” μπλογκς, για το τι γίνεται στο Ιράν με τα ανθρώπινα δικαιώματα και πόσο χρήσιμο θα ήταν  ένα τέτοιο καθεστώς να “στρώσει χαρακτήρα” στην ντόπια θολοκουλτούρα.
“Άντε γιατί η πολύ δημοκρατία δεν είναι καλό πράγμα”,σκούζουν οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της σβάστικας.
Ο πολιτικοποιημένος φασίστας είναι η μια πλευρά του σημερινού ζητήματος. Η άλλη, η οποία δυστυχώς φαίνεται να υπερτερεί σε αριθμούς ,είναι ο αποπολιτικοποιημένος βλάκας: το υπέρτατο πολιτικό ζώον. Επειδή ηγεμονεύει η κουλτούρα του κομφορμισμού σε ολόκληρη τη δημόσια σφαίρα, αντιστοίχως και η άπειρη βλακεία κάνει πάρτι σε όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής επικράτειας.Το θέμα με την βλάσφημη σάτιρα στο γέροντα Παίσιο ,εγείρει σοβαρά ερωτηματικά για το αν η κοινωνία είναι πλέον ικανή να αφήσει πίσω της τους βλάκες ,ή αν οι βλάκες κυριαρχήσουν ολοκληρωτικά σε αυτήν.
Το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός βλάκα είναι η αδυναμία στοιχειοθέτησης δίκης του άποψης επί κάποιου επίκαιρου θέματος. Όταν οι κονσερβοποιημένες απαντήσεις τελειώσουν, αρχίζει η επίκληση των “ειδικών επί του θέματος” ,τι λέει η μαμά ,τι λέει το κράτος,τι λέει η γειτονιά. Για παράδειγμα στο συγκεκριμένο θέμα επικαλέστηκαν ό,τι επικαλέστηκε και το επίσημο κράτος ,δηλαδή,τον προ χούντας νόμο περί βλασφημίας. Όταν οι κώλοι σφίξουν, θα ανατρέξουν στις “επιστημονικές” μελέτες των πατέρων της εκκλησίας.
Ο βλάκας ο,τι διδάχτηκε μικρός δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να ψάξει αν ήταν αλήθεια, ή απλά ένα ακόμα ψέμα ανάμεσα στα τόσα. Η έννοια της διαλεκτικής είναι κάτι σαν κόκκινο πανί ,σε αντίθεση με την οποιαδήποτε “εκ ουρανού” δοσμένη σταθερά (είτε αφορά την οργάνωση της κοινωνίας ,είτε την πολιτική ,είτε την θρησκεία) την οποία και καταπίνει αμάσητη.
Βαφτίζει την αμφισβήτηση “διατάραξη της ειρήνης” και προτείνει ως απάντηση την περισσότερη αστυνόμευση. Το κράτος για τον κάθε βλάκα είναι “δικό μας”, όταν προβαίνει σε ενέργειες σύμφωνες με τον ίδιο και ξένο, όταν δεν βολεύει το φαντασιακό του ή την τσέπη του. Οι αμέτρητες αναφορές του βλάκα για τον ρόλο του κράτους,είναι αντίστοιχες με τις αμέτρητες παλινδρομήσεις του εμβόλου μέσα σε έναν κινητήρα εσωτερικής καύσης. Πότε πάνω, πότε κάτω αναλόγως την επικαιρότητα,έτσι κινούνται και οι ιδέες μέσα στο ξερό του το κεφάλι.
Ο βλάκας ποτέ δεν θα μπορέσει να δει τον εαυτό ως θύμα γιατί νομίζει ότι είναι υπερβολικά έξυπνος για να πιαστεί κορόιδο. Του έμαθαν ότι είναι ο ένας και μοναδικός αρχιδάτος γαμιάς που θα ξεσκιστεί στην επιτυχία και τις γκόμενες όταν θα μεγαλώσει. Αν προσπαθήσει πολύ ,μπορεί να έρθει η μέρα να κυκλοφορήσει και αυτός με την προκλητική ξανθιά του περιοδικού. Τώρα με την κρίση, άρχισε να ζορίζεται, αλλά ποτέ μα ποτέ δε θα προδώσει την βλακεία που τον δέρνει σε καθημερινή βάση. Τον ενδιαφέρει πρωτίστως να γίνει άριστος στη δουλειά του,γιαυτό και τα ανώτερα ιδρύματα έχουν γεμίσει με φιλόδοξους βλάκες χρήσιμους για το μελλοντικό εργοδότη, αλλά απολύτως άχρηστους για την υπόλοιπη κοινωνία.
Ο βλάκας είναι παντού και ενσαρκώνει κάθε ρόλο. Ξεσηκώνει εικόνες από την τηλεόραση και τις διαφημίσεις. Στα γήπεδα φοράει οπαδικά κασκόλ και φανατίζεται αβέρτα. Στο δρόμο κυκλοφορεί γράφοντας όλους τους υπόλοιπους κανονικά(εδώ η διθυραμβική επίκληση της νομιμότητας για τον γέροντα ,τρώει απανωτά χαστούκια μέχρι να ψοφήσει). Βάζει θορυβώδεις εξατμίσεις στο παπί, και κάποτε ξόδεψε δέκα χιλιάδες ευρώ για να βελτιώσει ένα σαράβαλο των πέντε. Στο στρατό θα γίνει ο καλύτερος ρουφιάνος και θα γελάει ασταμάτητα με τα πάθη των άλλων. Στα μπουζούκια θα ξοδέψει ένα σκασμό λεφτά στα λουλούδια, και άμα λάχει θα κάνει χοντρό τσαμπουκά επειδή κάποιος στραβοκοίταξε το ξέκωλο που συνοδεύει. Μπροστά στην κάλπη θα συνεχίσει περήφανος την οικογενειακή παράδοση της κληρονομικής ψήφου, εκπληρώνοντας στο ακέραιο το καθήκον του προς τη ολιγαρχία.
Δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση στο εκατομμύριο να ανοίξει ένα βιβλίο να μάθει την πραγματική ιστορία ,γιατί τον δίδαξαν πως κάποτε τριγυρνούσαν στην Ελλάδα κάτι γενειοφόροι φιλόσοφοι όταν οι άλλοι ήταν επάνω στα δέντρα.Μετά ήρθε το πολιτιστικό βυζάντιο και ο χριστιανισμός και γίνανε μια όμορφη οικογενειακή ατμόσφαιρα,μέχρι να καταφθάσουν οι κακοί Τούρκοι και χαλάσουν αυτή την ατμοσφαίρα.
Ο βλάκας επικαλείται συνεχώς τα “κόκαλα των ηρώων τα ιερά” και την ιστορία των πεθαμένων, γιατί είναι εντελώς ανίκανος να φτιάξει την δική του. Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο γνώρισμα του κάθε βλάκα:Σήμερα που η πολιτική άρχισε να τρυπώνει μέσα από τις χαραμάδες της προς κατάσχεση ατομικής ιδιοκτησίας,ο βλάκας ψάχνει την στέγη στην κρατική σημαία και τα χριστιανικά λάβαρα.
Μισό λεπτό. Τώρα περιγράφω ένα βλάκα,ένα βλάκα φασίστα ή και τα δύο;
Οι κοινωνιολόγοι του μέλλοντος θα τα βρουν σκούρα στο να συντάξουν μια μελέτη της προκοπής σχετική με το μοναδικό ελληνικό φαινόμενο του ιδεολογικού αχταρμά. Οι διαχωριστικές γραμμές δεν αντέχουν και εξαφανίζονται κάτω από το βάρος της κρίσης. Αντί να αναδυθεί ο πολιτισμός,καταδύεται βαθύτερα. Όλα τείνουν προς τα κάπου και όλα φαίνονται σχετικά. Λίγη πατρίδα ,λίγη θρησκεία και οικογένεια,λίγος Μαρξ,λίγος Ντεκάρτ,λίγος Αριστοτέλης,λίγος Μεταξάς,λίγος αντισημιτισμός,λίγες κακές τράπεζες,λίγος Κωστόπουλος,λίγοι προδότες πολιτικοί,μπόλικος ρατσισμός και άντε μετά να καταλάβει ο μελλοντικός ιστορικός, τι στο καλό πήγε στραβά.
Ο βλάκας για να μη τα κάνω όλα ίσιωμα ,δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φρούτο. Στην αυτοκρατορία των ΗΠΑ ,πολλά εκατομμύρια βλάκες ετοιμάζονται σε λίγες ήμερες να ανεβάσουν στην εξουσία έναν ακόμη γραβατωμένο απόγονο του Αδόλφου Χίτλερ , φιλικό στα χάμπουργκερ και λάτρη των σκυλιών.

Παρμένο από εδώ: http://noumero11888.wordpress.com/2012/09/25/%CE%B7-%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B1/

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Μίμαρος (Δημήτρης Σαρδούνης). Ο ριζοσπάστης καραγκιοζοπαίχτης

Θεμελιωτής του ελλαδικού Καραγκιόζη



Ο Δημήτρης Σαρδούνης μπορεί να μην μας θυμίζει κάτι σαν όνομα αλλά υπήρξε ο θεμελιωτής και αναμορφωτής του θεάτρου σκιών στον ελλαδικό χώρο. Γεννήθηκε το 1865 στην Πάτρα και υπήρξε νόθος γιος της Μαρίας Γρίππα που προερχόταν από ''καλή'' οικογένεια. Έζησε μέχρι το 1876 στο Μεσολόγγι όπου πεθαίνει ο πατριός του και γυρίζει με την μητέρα του στην Πάτρα. Τελειώνει το σχολαρχείο και σπουδάζει βυζαντινή μουσική και από το 1882 έως το 1888 ασκεί το επάγγελμα του ψάλτη στην εκκλησία του Άγιου Αντρέα μέχρι που αποφασίζει να ασχοληθεί επαγγελματικά με το θέατρο σκιών εγκαταλείποντας την ψαλτική. Ταξιδεύει αρκετά στην δυτική Πελοπόννησο και στην Αθήνα δίνοντας παραστάσεις και αποκτώντας μεγάλη φήμη. Η ενασχόληση του  με το θέατρο σκιών υπήρξε καθοριστική για την μετέπειτα διαμόρφωσή αυτού του είδους τέχνης στον ελλαδικό χώρο. Ο Σαρδούνης, που πλέον βαφτίζεται από το κοινό του Μίμαρος, μακραίνει το ένα από τα χέρια του καραγκιόζη και του βάζει καμπούρα. Κατασκευάζει τις φιγούρες του από χαρτόνι, σχεδιάζει και καθιερώνει την γνωστή σε όλους μας σκηνογραφία με την καλύβα του Καραγκιόζη και το σεράι του Βεζίρη σύμβολο της φτώχειας από την μια και του πλούτου από την άλλη. Διανθίζει τα έργα του με μια σπάνια μουσική διάλεκτο. Μεγαλώνει την σκηνή από 2 σε 4 μέτρα και πολλές φορές την διανθίζει με επιπλέον σκηνικά εμπνευσμένα από την φύση. Επίσης κατασκευάζει τους χαρακτήρες του ''σιορ Διονύσιου'', του ''Μπαρμπαγιώργη'', του '' Μορφονιού'' και διαφοροποίησε τον Δερβέναγα, που θύμιζε έντονα τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων, στον πιο ανθρώπινο Βελή Γκέκα, που μοιάζει με τυφλό όργανο της εξουσίας. Τέλος ο Μίμαρος θεωρείται ο καλλιτέχνης που εξέλιξε την θεματολογία του θεάτρου σκιών εντάσσοντας του θέματα από την αρχαία Ελλάδα, την επανάσταση του 1821 καθώς και την κοινωνική ζωή της εποχής.

Οι φιλοαναρχικές πεποιθήσεις του Μίμαρου



Στα τέλη του 19ου αιώνα  η Πάτρα  λόγω του λιμανιού της βουίζει από κόσμο και ιδέες, την εποχή εκείνη είχε σοβαρή εμπορική και βιοτεχνική ανάπτυξη, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα και αλματώδη αύξηση του πληθυσμού της, με ποσοστά αύξησης της τάξης άνω του 52% μεταξύ των ετών 1853 και 1889 και άνω του 54% μεταξύ των ετών 1900 και 1920. Άνθρωποι από την Ήπειρο, τη Ρούμελη, τα Επτάνησα, την ενδοχώρα της Αχαϊας κλπ, στη συντριπτική τους πλειοψηφία αποτέλεσαν τις χαμηλότερες βαθμίδες της κοινωνικής και μορφωτικής πυραμίδας και διατήρησαν πολλές από τις συνήθειες, συμπεριφορές και αντιλήψεις που κουβαλούσαν από τους τόπους καταγωγής τους. Έτσι, αποτέλεσαν ένα ιδιόμορφο περιθωριακό κόσμο με τη δική του παράδοση, που βρήκε την έκφρασή του στον μπερντέ του Μίμαρου. Εκτός από τους Έλληνες οικονομικούς μετοίκους υπήρχαν και πολλοί Ιταλοί και άλλοι Ευρωπαίοι που έμεναν ή πηγαινοέρχονταν με τα καράβια στην πόλη. Μέσα σε αυτό το κλίμα αναπτύσσονται διάφορα ριζοσπαστικά κινήματα και ιδέες όπως αυτή της αναρχίας. Αποτέλεσμα αυτής της ιδεολογικής ανάπτυξης ήταν η δημιουργία αρκετών συλλόγων, συνδικάτων και εφημερίδων που όμως αντιμετώπισαν βίαιη καταστολή από το κράτος. Ο Μίμαρος είχε φυλακιστεί αρκετές φορές λόγω των φιλοαναρχικών ιδεών του και των φιλικών σχέσεων που διατηρούσε με κάποιους αναρχικούς όπως τον Δημήτρη Μάτσαλη. Ο Μάτσαλης τον καιρό της σταφιδικής κρίσης, σκοτώνει τον τραπεζίτη Διονύσιο Φραγκόπουλο και τραυματίζει σοβαρά τον μεγαλέμπορο Ανδρέα Κόλλα, στο κέντρο της πόλης στην συμβολή των οδών Γεροκοστοπούλου και Ρήγα Φεραίου και συλλαμβάνεται αμέσως. Ο Μάτσαλης βρέθηκε νεκρός τρεις μέρες μετά στο κελί του διαμελισμένος από καψούλι δυναμίτιδος. Η επίσημη εκδοχή ήταν ότι αυτοκτόνησε. Το θέατρο σκιών εκείνη την εποχή αντιμετώπιζε πολεμική κριτική λόγω της ανατολικής του προέλευσής. Ήταν η εποχή που η Ελλάδα έπρεπε να εξευρωπαϊστεί (ακόμα και σήμερα συνεχίζεται αυτή η ιστορία σε διάφορους τομείς) με αποτέλεσμα να πολεμηθούν αρκετά είδη τέχνης όπως ο αμανές, το θέατρο σκιών και λίγο αργότερα το ρεμπέτικο. Έτσι λοιπόν στοχοποιήθηκε από τον αστυνομικό διευθυντή της Πάτρας Στυμφαλιάδη αφού εκτός του ανατολίτικου χαρακτήρα της τέχνης του Μίμαρου στο κοινό του συμπεριλαμβάνονταν και κόσμος που θεωρούταν περιθωριακός . Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι ο Στυμφαλιάδης στις επίσημες διακηρύξεις του τόνιζε ότι στην Πάτρα δεν έχουν θέση οι μάγκες, οι χασικλήδες, οι αμανετζήδες, οι κακοποιοί και οι καραγκιοζοπαίχτες. Όταν ο Μίμαρος δέχθηκε πρόταση από τον Στυμφαλιάδη να γίνει πληροφοριοδότης της ασφάλειας αρνήθηκε. Αυτό φαίνεται ότι το πλήρωσε αρκετά στην μετέπειτα πορεία του αφού φυλακίστηκε αρκετές φορές για ασήμαντες αφορμές.
Η φιγούρα του Καραγκιόζη του Μίμαρου
Ο Μίμαρος δημιούργησε την δική του «σχολή» και 27 μαθητές του αναδείχτηκαν σε μεγάλους καραγκιοζοπαίχτες όπως οι: Βασίλης Αγαπητός, Δημήτρης Μπέκος, Θεόδωρος Θεοδωρέλλος ή Μπουτσαντρέας, Θανάσης Δεδούσαρος, Ανδρέας Βουτσινάς, Βασίλης ή Βασίλαρος, Διονύσιος Πάτρας, Κώστας Καράμπαλης κ.ά., οι οποίοι με τη σειρά τους έβγαλαν νέους Καραγκιοζοπαίκτες, όπως για παράδειγμα ο μέγας Σωτήρης Σπαθάρης, πατέρας του Ευγένιου, που είχε μαθητεύσει στον Θεοδωρέλλο. Ο Μίμαρος ήταν ο πρώτος επαγγελματίας του είδους. Πέθανε πάμφτωχος το 1917 σε ηλικία 52 χρόνων από πνευμονία και τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε εθιστεί στο αλκοόλ. Η ζωή του λόγω των λιγοστών στοιχείων, της συνεισφοράς του, και των φιλοαναρχικών και ριζοσπαστικών πεποιθήσεων του περιβάλλεται από το μύθο.



Οι πληροφορίες πάρθηκαν από:
Εφημερίδα ''Άπατρις''
Βασίλης Χριστόπουλος,'' Στο φως της Ασετυλίνης'', εκδόσεις Κέδρος 2002




Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Θα “ρθει καιρός



Θα “ρθει καιρός
που θ” αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη;

Μη βλέπεις εμένα μην κλαις.
Εσύ είσαι η ελπίδα.
Άκου, θα “ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ” έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα “μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :
απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της Ιστορίας.

Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα” ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ” όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
παρ” όλα αυτά Μαρία..
 Κατερίνα Γώγου

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

''Midway'' Όταν τα σκουπίδια ταξιδεύουν στην θάλασσα



Οι δύο δίνες από σκουπίδια.
Το Midway Atoll αποτελείται από τρία μικρά νησιά στην μέση του Βόρειου Ειρηνικού. Η κοντινότερη ακτή απέχει από τα νησιά πάνω από 3.000 χιλιόμετρα. Ανατολικά και δυτικά των νησιών υπάρχουν δύο ήπειροι από πλαστικό που επιπλέουν στον ωκεανό. Πρόκειται για δύο δίνες του κεντρικού βόρειου και δυτικού Ειρηνικού Ωκεανού. Η έκταση των κάθε μία από τις δίνες είναι περίπου όσο η έκταση της Γαλλίας αλλά το ακριβές μέγεθος δεν είναι γνωστό αφού ο εντοπισμός τους από δορυφόρο είναι αρκετά δύσκολος λόγο των πολύ μικρών κομματιών από πλαστικό. Η κηλίδα από σκουπίδια αποτελείται από ένα χαρακτηριστικά μεγάλο όγκο πλαστικών, χημικών αποβλήτων και άλλων σκουπιδιών, που έχουν παγιδευτεί από τα ρεύματα της θάλασσας στο συγκεκριμένο σημείο.
Αυτό που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια του νερού, είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από αυτό που είναι ορατό. Προσπαθώντας οι επιστήμονες να υπολογίσουν ένα μέσο όρο σκουπιδιών, βρήκαν ότι η περιοχή έχει 7 εκ. τόνους πλαστικού χωρίς να υπολογίζονται τα υπόλοιπα είδη σκουπιδιών.
Με όλα αυτά αντιλαμβανόμαστε  με τι τρέφονται τα ψάρια, οι χελώνες και τα πτηνά της περιοχής του Midway Atoll. Το ντοκιμαντέρ Midway δείχνει την καταστροφική μανία του πολιτισμού ενάντια στην μητέρα φύση. Τα νησιά της περιοχής που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα των πλωτών σκουπιδότοπων πληρώνουν βαρύ τίμημα από την μόλυνση.
 Οι ακτές τους είναι θαμμένες από πλαστικό και τα πουλιά τρέφονται από αυτό με αποτέλεσμα τον αργό και επώδυνο θάνατό τους.

Το ντοκιμαντέρ σε αυτή την ιστοσελίδα (δυστυχώς χωρίς υπότιτλους): http://www.livestream.com/midway/share  (εναλλακτικά ακολουθήστε τους συνδέσμους στο τέλος της δημοσίευσης)






Βίντεο από CNN:

Trailer από Ντοκυμαντέρ του Chris Jordan:







Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

ΚΑΝΕΝΑ ΟΡΥΧΕΙΟ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ




ΚΑΝΕΝΑ ΟΡΥΧΕΙΟ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

Στα βουνά της Χαλκιδικής συντελείται μια τεράστια καταστροφή εις βάρος της μητέρας φύσης. Το Ελληνικό κράτος έχει πουλήσει τα δικαιώματα εκμετάλλευσης του χρυσού που βρίσκεται κάτω από τα αρχέγονα δάση της περιοχής των Σκουριών στην εταιρία Eldorado- Ελληνικός Χρυσός. Η εν λόγο εταιρία έχει ήδη αρχίσει το κατάπτυστο έργο της: την εντατική αποψίλωση 4.000 στρεμμάτων δάσους και την κατασκευή εργοστασίου επεξεργασίας μεταλλευμάτων μεταξύ των χωριών Ολυμπιάδας, Στανού, Μεγάλης Παναγιάς και Ιερισσού. Το κράτος και η εταιρία με το έργο τους αυτό θα στερήσουν τη ζωή από το ίδιο το δάσος αλλά και από τα χιλιάδες ζώα που ζουν μέσα σε αυτό, τα καθαρά υπόγεια ύδατα και το έδαφος θα μολυνθούν από τοξικές ουσίες όπως το κυάνιο. Με απλά λόγια ένας ολόκληρος ζωντανός κόσμος θα εξοντωθεί στο βωμό του κέρδους των πολυεθνικών εταιριών και των κρατικών ιθυνόντων, αφήνοντας πίσω τους μολυσμένη γη και θάνατο.

Κάτοικοι που δεν εφησυχάζουν μπροστά στη καταστροφή, από χωρία όπως της Ολυμπιάδας και της Μεγάλης Παναγιάς, αγωνίζονται δεκαετίες τώρα ενάντια στα μεταλλεία. Φέτος δόθηκε η τελική άδεια από την κυβέρνηση και το νέο έργο ουσιαστικά ξεκίνησε. Από το Μάρτιο γίνονται συγκρούσεις με τους κατοίκους και τους υπερασπιστές του δάσους από τη μία και την αστυνομία και τους εργάτες της εταιρίας από την άλλη.

Η μεταλλουργία δεν είναι μια ανακάλυψη της σύγχρονης εποχής, άλλωστε οι επιπτώσεις των αρχαίων μεταλλείων δεν έχουν ακόμα αποκατασταθεί. Από τα αρχαία χρόνια η απόκτηση ”πολύτιμων” μετάλλων συνδέθηκε με την κοινωνική καταξίωση και την ενδυνάμωση της κρατικής μηχανής. Ο λαμπερός χρυσός, που είναι ένα ασήμαντο μέταλλο για μια ζωή ελεύθερη, έγινε κίνητρο για να σκοτώνει συστηματικά η βιομηχανία την μοναδική πηγή ζωής, τη φύση. Αυτή η κυριαρχική συμπεριφορά του πολιτισμού πάνω στη φύση είναι αποτέλεσμα της εξουσιαστικής νοοτροπίας του ανθρωποκεντρισμού, της αυθαίρετης πεποίθησης του ανθρώπου πως είναι ανώτερος από ό,τι άλλο φυσικό στοιχείο τον περιβάλλει. Η αντίληψη αυτή είναι απόρροια της αλλοτρίωσης του ανθρώπου από το φυσικό κόσμο. Με την διαμεσολάβηση της διαδικασίας του πολιτισμού, την δόμηση των πόλεων, των κρατών και των εξουσιαστικών σχέσεων οι άνθρωποι αγνοούν την γήινη-ζωική τους φύση, η οποία είναι άμεσα αλληλένδετη με την ύπαρξη και την εξέλιξη του φυσικού κόσμου.

Οι άνθρωποι θα μπορούσαμε να συμβιώνουμε αρμονικά με την υπόλοιπη φύση, ζώντας με απλότητα σε ελεύθερες κοινότητες και ομαδοποιήσεις, όπως έκαναν πρόγονοι μας για χιλιάδες χρόνια. Αντί αυτού σήμερα, ενταγμένοι μέσα σε ένα πολύπλοκό, μηχανοποιημένο τεχνικό περιβάλλον, γεμάτο διαχωρισμούς και καταμερισμένες δραστηριότητες γινόμαστε μέρος μιας παγκόσμιας μηχανής που σπέρνει τον όλεθρο σε ανθρώπινους πληθυσμούς, στα άλλα ζώα και τη Γη γενικότερα.

Οι βιότοποι που απειλούνται σήμερα άμεσα από τα μεταλλεία δεν είναι μόνο στη Χαλκιδική αλλά και σε άλλες περιοχές της βόρειας Ελλάδας όπως στο Κιλκίς και στην Αλεξανδρούπολη. Όμως ας μην έχουμε αυταπάτες, η τεχνοκρατία και η κεφαλαιοκρατία στο σημερινό κόσμο εκφράζονται μέσα από ένα παγκόσμιο σύστημα που κτυπάει κάθε σημείο του πλανήτη είτε είναι θάλασσα, είτε ξηρά. Ειδικότερα όμως σε χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου, η λεηλασία της φύσης και των φτωχών ανθρώπων είναι αδιανόητη. Γιγάντιες πολυεθνικές εταιρίες με τη βοήθεια των κρατών και των διεθνών οργανισμών εκβιάζουν γηγενής πληθυσμούς με κάθε μέσο (πολέμους, επισιτιστικές κρίσεις,οικονομικά μέτρα) να δεχθούν τις επενδύσεις και να εργαστούν σε αυτές με αντάλλαγμα ένα πενιχρό μισθό και μια σύντομη και μίζερη ζωή. Με υπερσύγχρονες μηχανές κόβουν δάση, ξεκοιλιάζουν τη γη, μολύνουν τον αέρα, το νερό και το υπέδαφος. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα παίρνουν ένα παράδεισο και τον κάνουν κόλαση για να τον εγκαταλείψουν μόλις το κοίτασμα δεν είναι πια κερδοφόρο. Αυτό το κυνήγι «θησαυρού» είτε πρόκειται για μεταλλεύματα όπως ο χρυσός είτε για ενέργεια (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, λιγνίτη), είναι παντελώς αδιέξοδο και καταστροφικό. Η λεγόμενη πρόοδος του πολιτισμού και το ιδεολόγημα της ανάπτυξης εξυπηρετούν μόνο την πρόσκαιρη ύπαρξη του παγκόσμιου εξουσιαστικού συστήματος που διαλύει όμως κουλτούρες δεκάδων χιλιάδων χρόνων, αρχέγονα δάση, ζωικές κοινότητες και οικοσυστήματα και που υπόσχεται την δυστοπία.

Η καταστροφή του φυσικού κόσμου όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πλανητικό επίπεδο δεν μας αφήνει χρονικά περιθώρια ανοχής αυτής της κατάστασης. Χρειάζεται ως ζωντανά πλάσματα να αρνηθούμε το σύστημα που μας εξουσιάζει και να αγωνιστούμε για την καταστροφή του. Να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με το φυσικό κόσμο και να αντισταθούμε σε ότι μας εμποδίζει από μια αρμονική συμβίωση με αυτόν. Το κράτος, το βιομηχανικό σύστημα και η μαζοποίηση στις πόλεις χρειάζεται να καταστραφούν για να ανθίσει στα συντρίμμια τους μια αδάμαστη ζωή για ανθρώπους, ζώα και φύση.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΒΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ

πάρθηκε από: http://adamasto.squat.gr/

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

John Cage: ''Μουσική είναι τα πάντα''.


 Ο John Cage υπήρξε μια ριζοσπαστική φυσιογνωμία στον χώρο των τεχνών. Ήταν πειραματιστής συνθέτης και θεωρητικός της μουσικής, φιλόσοφος, ποιητής, εικαστικός καλλιτέχνης, χαράκτης, καθώς και ερασιτέχνης μελετητής. Επηρεασμένος από τα καλλιτεχνικά ρεύματα του ντανταϊσμού, του φουτουρισμού και άλλων avant gard κινημάτων καθώς και από τις ανατολικές φιλοσοφίες της Κίνας, της Ινδίας και του Βουδισμού. Ήταν προτεργάτης του αλεατορισμού (μουσική του τυχαίου), της αντισυμβατικής χρήσης των μουσικών οργάνων καθώς και της ηλεκτρονικής μουσικής.


''Η αναρχία της σιωπής''
Πολλά από τα έργα του (όπως το Music of Chances) βασίστηκαν στην φιλοσοφία και στις πρακτικές του Ι Τσινγκ. Ο Cage αντιλαμβάνεται την μουσική ως ήχο και θα κάνει τα πάντα για να την αποδεσμεύσει από κάθε είδους δόγμα και στάνταρ. Θα προτείνει την μουσική ως ενιαία χωρίς να ξεχωρίζει τους οργανωμένους ήχους, τον θόρυβο και την σιωπή μέσα σε αυτήν. Μετά από πέντε χρόνια ενασχόλησης με την φιλοσοφία του Ζεν ο Cage το 1952 θα παρουσιάσει στο Maverick Concert Hall  μπροστά σε ένα κοινό που στηρίζει την σύγχρονη τέχνη  το κομμάτι 4'.33'' (το κομμάτι της σιωπής). Το κομμάτι είναι γραμμένο για πιάνο και η διάρκεια του δεν είναι τίποτα άλλο από σιωπή. Ο πιανίστας  David Tudor κάθισε στο πιάνο τοποθετώντας την παρτιτούρα με τα κενά μέτρα και δίπλα το ρολόι του. Το κομμάτι είχε τρία μέρη (30'', 2'.23'' και 1'.40'') κατεβάζοντας και ανεβάζοντας αντίστοιχα το καπάκι του πιάνου. Στα δύο πρώτα μέρη ακούγονταν η βροχή που έπεφτε στα τζάμια της οροφής και το φύσημα του ανέμου, ενώ στο τρίτο προστέθηκε και ο ήχος από το μουρμουρητό από το κοινό το οποίο είχε αρχίσει να δυσανασχετεί και να εγκαταλείπει  εκνευρισμένο την αίθουσα. Ακολούθησαν και άλλα έργα με θέμα την σιωπή όπως το 0'.00'' και αυτό που περιλαμβάνει δύο άτομα που θα παίζουν μια παρτίδα σκάκι ή pridge ή οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι που μπορεί να αποτελέσει ένα ξεχωριστό μουσικό έργο. Το 0'.00'' είναι ένα σόλο που μπορεί να παρουσιαστεί με οποιονδήποτε τρόπο από τον καθένα, γιατί δεν είναι τίποτα άλλο από τον χρόνο που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί δεν μπορούμε να τον μετρήσουμε, έτσι το 0',00'' μπορεί να είναι οτιδήποτε μας απορροφά. Αξίζει να σημειωθεί ότι το έργο 4'.33'' ο Cage το θεωρεί ως την κορυφαία στιγμή στην δημιουργία του, αυτή η άποψη είχε επιπτώσεις ακόμα και στην κοινωνική ζωή του δημιουργού αφού τον εγκατέλειψαν αρκετοί φίλοι του. Η σιωπή γι' αυτόν είναι μια προετοιμασία για το οτιδήποτε, η αρχή για το οτιδήποτε. Πάνω στον θέμα της σιωπής γράφει το βιβλίο ''The Anarchy of Silence'' όπου εξηγεί την δύναμη της σιωπής και την επανατοποθέτησή της αυτόνομα και ίσα με τους ''οργανωμένους'' ήχους στο φαινόμενο της μουσικής.




Η performance ''τσίρκο'' σαν μοντέλο κοινωνικής αναρχίας.
Πιστεύει ότι η μουσική θα μπορούσε να αποτελέσει ένα παράδειγμα για μια μελλοντική κοινωνία της αναρχίας. Όπως ο ίδιος αναφέρει: '' Μουσική χωρίς συγκεκριμένα μέρη, χωρίς σταθερή σχέση μεταξύ τους (χωρίς παρτιτούρα). Μουσική χωρίς σημειογραφία. Οι παραστάσεις μας δεν διευθύνονται. Χρησιμοποιούμε αυτόν το χρόνο για να εξασφαλίσουμε όλα όσα χρειάζεται ο κάθε μουσικός και την καλή λειτουργία  όλων. Αυτό μπορούν να το κάνουν οι μουσικοί χωρίς να διοικούνται...Δημιουργώντας μουσικές καταστάσεις ανάλογες με τις επιθυμητές κοινωνικές συνθήκες τις οποίες δεν έχουμε ακόμη, κάνουμε μουσική που υποδηλώνει και σχετίζεται με σοβαρά ερωτήματα της ανθρωπότητας''. Ο Cage οραματίζεται μια κοινωνία χωρίς έθνη  και σύνορα, χωρίς κεντρική εξουσία, όπου οι άνθρωποι θα είναι αυτόνομες μονάδες και ξεχωριστά κέντρα ενώ συγχρόνως θα αντιλαμβάνονται ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι του σύμπαντος. Με αυτό τον τρόπο ο Cage δίνει έμφαση στην διαφορετικότητα και την ατομικότητα του καθενός που μέσα από αυτήν ξεπηδάει η συλλογικότητα και ο κοινοτισμός. Πάνω σε αυτό το μοντέλο θα δημιουργήσει  το ''τσίρκο''. Με το ''τσίρκο'' για παράδειγμα θα προτείνει το μοντέλο της κοινωνικής αναρχίας που οραματίζεται. Το ''τσίρκο'' είναι performances που στηρίζονται σε ταυτόχρονες παραστάσεις μουσικών από διάφορα είδη, χορωδιών, θεάτρου, εικαστικών, χορού ή ακόμα και αθλητικών εκδηλώσεων. Οι παραστάσεις αυτές παίζονται συγχρόνως σε έναν χώρο χωρίς την συνεννόηση των καλλιτεχνών. Οι θεατές μπορούν να περιπλανηθούν στον χώρο ακούγοντας ότι θέλουν. Το ''τσίρκο'' είναι το απόσταγμα της συλλογιστικής του Cage και είναι βασισμένο στην ελευθερία και στην ισότητα όλων των συμμετεχόντων χωρίς να χάνουν την ανεξαρτησία τους. Η χαοτική κατάσταση αλλά και οι επιλογές που ξεδιπλώνονται στον θεατή είναι ο αντικατοπτρισμός της ίδιας της ζωής, με τον απέραντο πλουραλισμό, τις διαφορετικότητες αλλά τελικά την συνύπαρξη τους σε ένα σύνολο.

 Ο John Cage γεννήθηκε το 1912 στο Λος Άντζελες και πέθανε το 1992.

Μιλώντας για την σιωπή:



Το έργο 4'.33'' από ορχήστρα:



Το ''τσίρκο'':


The Dream:


In a Landscape:

Music of Chances:

υγ. Πολλές πληροφορίες πάρθηκαν από την διατριβή της Ευφραμίδου Λευκοθέας.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής"...



Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής"...

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ...
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...

Κατερίνα Γώγου

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Τεράστια αποζημίωση σε θυγατρική της ''Costamare'' για οικολογική καταστροφή στην Νέα Ζηλανδία


Aποζημίωση ύψους 22,6 εκατομμυρίων δολαρίων Αυστραλίας θα καταβάλει η ελληνική πλοιοκτήτρια εταιρεία "Daina Shipping" η οποία είναι θυγατρική της ''Costamare''. Να σημειωθεί ότι η ναυτιλιακή εταιρεία  ''Costamare'' ανήκει στο Κωνσταντίνο Κωνσταντακόπουλο.  Η αποζημίωση αφορά την τεράστια οικολογική καταστροφή που προκάλεσε το πλοίο ''Rena'' στην θαλάσσια περιοχή και τις ακτές της Νέας Ζηλανδίας τον Οκτώβριο του 2011 μετά από προσάραξη σε ύφαλο. Το πλοίο αφού προσάραξε κόπηκε στην μέση με αποτέλεσμα να χυθούν 350 τόνοι πετρελαίου στην θάλασσα ενώ 300 κοντέινερ έπεσαν επίσης στην θάλασσα.
Η οικολογική καταστροφή που προκλήθηκε είναι η μεγαλύτερη στην ιστορία της Νέας Ζηλανδίας με τουλάχιστον 20.000 πουλιά νεκρά από την μόλυνση και πολλές ακτές ακόμα να μετρούν τις πληγές τους από το πετρέλαιο. Στο πλαίσιο της συμφωνίας, η ελληνική εταιρεία θα πρέπει να καταβάλει άλλα 10,4 εκατομμύρια δολάρια, αν ζητήσει έγκριση - και της χορηγηθεί - να αφήσει εκεί το ναυαγισμένο πλοίο. Η συμφωνία, πάντως, δεν καλύπτει τη δίωξη που ασκήθηκε στους ιδιοκτήτες του πλοίου για τη ρύπανση που μπορεί να επιφέρει ποινή έως 600.000 δολάρια.
 Η συγκεκριμένη είδηση πέρασε στα ''ψηλά'' από τα ΜΜΕ και ιδίως στα τοπικά της Μεσσηνίας δεν εμφανίστηκε καν. Βλέπεται στην Μεσσηνία δεν πρέπει να ακούγεται κιχ ''κακιάς'' κουβέντας για την οικογένεια Κωνσταντακόπουλου. Η ομερτά των δημοσιογραφίσκων για την συγκεκριμένη οικογένεια δεν έχει προηγούμενο. Τι και αν πλοίο της οικογένειας προκάλεσε την μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή στην Νέα Ζηλανδία; Τι και αν πέθαναν μερικά χιλιάδες πουλιά; Τι και αν καταστράφηκαν ακτές; Κανείς δεν θα το μάθει!

υ.γ  Στα πλοία του Κωνσταντακόπουλου αναπαράγεται ότι δουλεύουν μόνο Έλληνες. Παρόλα αυτά οι δύο πλοίαρχοι του ''Rena'' ,που καταδικάστηκαν σε επτά μήνες φυλάκισης, Μάουρο Μπαλομάγκα και Λεονίλ Ρελόν, είναι από τις Φιλιππίνες. Στα θυγατρικά πλοία του Κωνσταντακόπουλου δεν ισχύει αυτή η ''εθνική ρήτρα'' ή υπάρχει μόνο και μόνο για να ενισχύεται ο εθνικός μύθος της οικογένειας και να παρουσιάζονται ως ''εθνικοί και τοπικοί'' ευεργέτες;







Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Πώς να σωπάσω; Η "πράσινη" ενέργεια στην Κρήτη.

Πώς να σωπάσω;

Μια συμπαραγωγή του Παγκρήτιου Δικτύου κατά των Βιομηχανικών ΑΠΕ και της Τηλεόρασης από τους Πολίτες για το θέμα της επέλασης της «πράσινης» ενέργειας στην Κρήτη. Η κατάληψη ζωτικού χώρου εις βάρος του πρωτογενούς τομέα παραγωγής (γεωργία – κτηνοτροφία) και οι επιπτώσεις στους ανθρώπους, στα σπάνια πτηνά και ευρύτερα στο φυσικό περιβάλλον της Κρήτης.
Πηγή: Δίκτυο κατά των ΒΑΠΕ, PolitesTV





Παρόμοιο θέμα σχετικά με τις Ανεμογεννήτριες και το πρόγραμμα 'ΉΛΙΟΣ'' υπάρχει και σχετική ανάρτηση και εδώ: http://skourkos2012.blogspot.gr/2012/05/blog-post_20.html 

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Ακρωτήριο Ταίναρο




 Το Ταίναρο είναι η φυσική απόληξη της οροσειράς του Ταΰγετου προς τον Μεσσηνιακό και Λακωνικό κόλπο. Η μυθολογία αναφέρει ότι η περιοχή πήρε το όνομα της από τον γιο του Δία και της Εριμήδης Ταίναρον ο οποίος δημιούργησε και την ομώνυμη αρχαία πόλη. Η αρχαία Ταίναρος βρισκόταν δυτικά του ιερού ναού του Ποσειδώνα ενώ κατά τα προρωμαικά χρόνια οι κάτοικοι τους φαίνεται να μεταγκαθίστονται στην θέση του σημερινού οικισμού Κυπάρισσος στην Λακωνική Μάνη. To 1958 και το 1960 ο αρχαιολόγος Δρανδάκης σε περιορισμένες ανασκαφές που διενεργεί διαπιστώνει αρχαίο οικοδομικό υλικό ( κιονόκρανα και μαρμάρινες επιγραφικές στήλες)  ενταγμένο σε σύγχρονες οικίες και χριστιανικούς ναούς. Από τις επιγραφικές στήλες βγάζει το συμπέρασμα ότι πρόκειται για οικοδομικό υλικό από την αρχαία Ταίναρο με μετέπειτα ονομασία Καινήπολη. Η ακρόπολη της Καινήπολης βρίσκεται στη θέση «Αμπέλια» του συνοικισμού «Κυπάρισσο» και είναι τμήμα του χωριού Άλικα. Βρέχεται από τον Μεσσηνιακό κόλπο και απέχει περί τα 10 χλμ. από το ακρωτήριο Ταίναρο (Κάβο Ματαπάς).  Η περιοχή δεν έχει ανασκαφεί ώστε να μπορέσουμε να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για τον οικισμό.

Το 195 π.Χ επί της τυραννίδας του Σπαρτιάτη Νάβιδος εντάχθηκε ως μέλος του Κοινού των Λακεδαιμονίων. Για άγνωστους λόγους, η Ταίναρος καταστράφηκε και κτίστηκε στη θέση της η Καινήπολη (καινούργια πόλη). Όταν ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Αύγουστος ίδρυσε το 22 π.Χ. το Κοινό των Ελευθερολακώνων, η Καινήπολη μνημονεύεται για πρώτη φορά σαν μια από τις 18 πόλεις που το αποτελούσαν. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι η Καινήπολη αρχικά λεγόταν Ταίναρος και απείχε από το ακρωτήριο Ταίναρο 40 στάδια. Στην Καινήπολη υπήρχε μέγαρο της Δήμητρας και παραθαλάσσιος ιερός ναός της Αφροδίτης. «Ταινάρου δὲ τῆς ἄκρας πλοῦν ὅσον τεσσαράκοντα σταδίων ἀφέστηκε Καινήπολις: ὄνομα δὲ ἦν πάλαι καὶ ταύτῃ Ταίναρον. ἐν αὐτῇ δὲ μέγαρον Δήμητρος καὶ ἐπὶ θαλάσσῃ ναός ἐστιν Ἀφροδίτης καὶ ἄγαλμα ὀρθὸν λίθου. ἐντεῦθεν ἀποσχόντι τριάκοντα σταδίους Θυρίδες ἄκρα Ταινάρου καὶ πόλεως ἐρείπια Ἱππόλας ἐστίν, ἐν δὲ αὐτοῖς Ἀθηνᾶς ἱερὸν Ἱππολαί̈τιδος: ὀλίγον δὲ ἀπωτέρω Μέσσα πόλις καὶ λιμήν».




Στην περιοχή βρισκόταν αρχαίος ναός του Ήλιου όπου σύμφωνα με τον Ομηρικό ύμνο βοσκούσαν τα πρόβατα του Απόλλωνα  ''[...]στης θαλασσόστεφης, της Λακωνίδας γης εφτάσανε τήν πόλη καί στό Ταίναρο, του Ήλιου πού τέρπει τούς θνητούς τόν τόπο, όπου συνέχεια βόσκουνε τά βαθύτριχα τ᾿ αρνιά του,του αφέντη Ήλιου πού ᾿χει εδώ αγαπημένο χτήμα [...]''). Στην συνέχεια η λατρεία του Ήλιου ταυτίστηκε με αυτή του Απόλλωνα.
Στο πέρασμα των χρόνων, σύμφωνα με τον Στράβωνα, ο Απόλλωνας αντάλλαξε την περιοχή με τους Δελφούς όπου την είχε ο Ποσειδώνας. Έτσι άρχισε η χθόνια λατρεία του Ποσειδώνα με τα προσωνυμία ''Ταινάριος'', ''Πόντιος'' ''Ασφάλειος'' και ακόμα ποιο παλιότερα ''Γαιηόχος'' (γη συν έχω, δηλαδή αυτός που κρατά την γη). Ο ναός του Ποσειδώνα ήταν χτισμένος σε μια σπηλιά και λειτουργούσε ως νεκρομαντείο, υπνομαντείο και ψυχοπομπείο.  Μέσω του Παυσανία, γνωρίζουμε ότι ο ναός ήταν σπηλαιώδης, ενώ άγαλμα του Ποσειδώνα βρισκόταν μπροστά από τον Ναό: «επί τη άκρα ναός εικασμένος σπηλαίω και προ αυτού Ποσειδωνος άγαλμα». Ο Στράβων αναφέρει την παραθαλάσσια θέση του Ναού και επίσης μας δίνει την πληροφορία ότι ήταν χτισμένος σε άλσος: «Ταίναρον ακτή εστίν εκκειμένη το ιερόν έχουσα του Ποσειδώνος εν άλσει ιδρυμένον».

Ο κόλπος που στα δεξιά του βρισκόταν ο ναός, το νεκρομαντείο και το υπνομαντείο του Ποσειδώνα. H σπηλιά που υπάρχει ήταν τμήμα του ναού και εικάζεται ότι ήταν η πύλη του Άδη.

Ενώ την περίοδο του Παυσανία έξω από τον Ναό ήταν τοποθετημένο χάλκινο άγαλμα του Αρίωνα καθισμένο σε δελφίνι: «ἀναθήματα δὲ ἄλλα τέ ἐστιν ἐπὶ Ταινάρῳ καὶ Ἀρίων ὁ κιθαρῳδὸς χαλκοῦς ἐπὶ δελφῖνος. τὰ μὲν οὖν ἐς αὐτὸν Ἀρίονα καὶ τὰ ἐπὶ τῷ δελφῖνι Ἡρόδοτος εἶπεν ἀκοὴν ἐν τῇ Λυδίᾳ συγγραφῇ: τὸν δὲ ἐν Ποροσελήνῃ δελφῖνα τῷ παιδὶ σῶστρα ἀποδιδόντα, ὅτι συγκοπέντα ὑπὸ ἁλιέων αὐτὸν ἰάσατο, τοῦτον τὸν δελφῖνα εἶδον καὶ καλοῦντι τῷ παιδὶ ὑπακούοντα καὶ φέροντα, ὁπότε ἐποχεῖσθαί οἱ βούλοιτο». Το παραπάνω άγαλμα ανταποκρίνεται στην ιστορία του Ηρόδοτου (Ιστορία Α) και του Πλούταρχου (Συμπόσιο των Επτά Σοφών) που αναφέρεται η διάσωση του Λέσβιου κιθαρωδού Αρίωνα ανοιχτά του Ταίναρου από δελφίνια και η απόθεσή του κοντά στον ναό του Ποσειδώνα. 

Την μεγάλη σημασία του ιερού την πληροφορούμαστε από τον Σκύλα όπου αναφέρει: «εν Ταινάρω ιερόν Ποσειδώνος υπό των Λακώνων ην ιδονμένον ισότιμον του εν Δελφοίς». Ο Ησύχιος μας αναφέρει την γιορτή του Ποσειδώνα όπου τελούσαν οι Λακεδαιμόνιοι: «Ταιναρίας παρά Λακεδαιμονίοις εορτή Ποσειδώνος και εν αυτή Ταιναρισταί». Επίσης ο Παυσανίας μας αναφέρει ότι υπήρχε βωμός για τον μυθικό ήρωα Ταίναρο καθώς και άγαλμα του Ποσειδώνα, δείχνοντας μας έτσι την σημασία των δύο θεοτήτων για τους Λακεδαιμόνιους:  «Προελθούσι δε Ταινάρου μνήμα εστι και την άκραν την εις θάλασσαν εισέχουσαν από τούτου φασίν ονομασθήναι». «Προϊόντων δε κατά την Αφεταΐδα ηρώα εστίν Ίοπος... και Αφιαράου και αυτού Λέλεγος... Τούτων δε ου πόρρω τέμενος Ποσειδωνος Ταιναδίου Ταινάριον δε επονομάζουσι».


Η σπηλιά που βρίσκεται στο εσωτερικό του ψυχοπομπείου συνέδεε τον κάτω με τον πάνω κόσμο και από εκεί ο Ηρακλής κατέβηκε στον Άδη για να ανεβάσει τον Κέρβερο και να τον παραδώσει στον Ευρυσθέα. Επίσης από την συγκεκριμένη πύλη ο Ορφέας κατέβηκε στον Άδη και αφού μάγεψε τους πάντες με την λύρα του προσπάθησε να ανεβάσει στον πάνω κόσμο την Ευριδίκη.: «ἐποίησαν δὲ Ἑλλήνων τινὲς ὡς Ἡρακλῆς ἀναγάγοι ταύτῃ τοῦ Ἅιδου τὸν κύνα, οὔτε ὑπὸ γῆν ὁδοῦ διὰ τοῦ σπηλαίου φερούσης οὔτε ἕτοιμον ὂν πεισθῆναι θεῶν ὑπόγαιον εἶναί τινα οἴκησιν ἐς ἣν ἀθροίζεσθαι τὰς ψυχάς. ἀλλὰ Ἑκαταῖος μὲν ὁ Μιλήσιος λόγον εὗρεν εἰκότα, ὄφιν φήσας ἐπὶ Ταινάρῳ τραφῆναι δεινόν, κληθῆναι δὲ Ἅιδου κύνα, ὅτι ἔδει τὸν δηχθέντα τεθνάναι παραυτίκα ὑπὸ τοῦ ἰοῦ, καὶ τοῦτον ἔφη τὸν ὄφιν ὑπὸ Ἡρακλέους ἀχθῆναι παρ' Εὐρυσθέα»: Επίσης από τα Αργοναυτικά πληροφορούμαστε ότι από την συγκεκριμένη πύλη ο Ορφέας κατέβηκε στον Άδη και αφού μάγεψε τους πάντες με την λύρα του προσπάθησε να ανεβάσει στον πάνω κόσμο την Ευριδίκη. Παρόμοιες αναφορές κάνουν ο Πίνδαρος (Πιθιόνικος 4.44), ο Απολλόδωρος (Β,5,12) και ο Οβίδιος στις Μεταμορφώσεις (Χ, στ 1-78).
  Η λαϊκή μυθοπλασία κατακλύζει τον τόπο και μέρος από αυτή έχει καταγραφεί από τον λαογράφο Νικόλαο Πολίτη. Μία από αυτές τοποθετούν την πύλη του Άδη σε διαφορετικό σημείο από αυτή του ναού και συγκεκριμένα σε μια σπηλιά που είναι σχεδόν καλυμμένη από την θάλασσα στους απότομους βράχους του ακρωτηρίου και μπορεί κάποιος να πάει μόνο με βάρκα.



Άποψη από την σπηλιά όπου βρισκόταν το Ιερό ψυχοπομπείο του Ποσειδώνα.




Ένα στενό μονοπάτι λαξευμένο στους βράχους, που ίχνη του υπάρχουν μέχρι σήμερα,  οδηγούσε στην είσοδο του ψυχοπομπείου, πιθανόν να ήταν κλειστό από πάνω, κάτι που δεν επιβεβαιώνεται από τις πηγές. Αυτή η διαδρομή προετοίμαζε αυτόν που ήθελε να μπει στο ψυχοπομπείο.
                                  





Τέλος σύμφωνα με τον Παυσανία, έξω από τον ναό υπήρχε θαυματουργή πηγή όπου μπορούσε κανείς να δει λιμάνια και πλοία από όλο τον κόσμο. Η πηγή αυτή έπαυσε να είναι θαυματουργή όταν πλύθηκε σ’ αυτή μολυσμένο ρούχο: «νυν μεν ουδέν ώστε και θαύμα είναι παρεχομένη, πρότερον δε τοις ενδιδούσιν εις το ύδωρ τους λιμένας, φασί, και τας ναυς θεάσασθαι παρείχε. Τούτο έπαυσε γυνή το ύδωρ μη και του λοιπού τοιαύτα επιδείκνυσθαι μεμιασμένην εναποπλύνασαν εσθήτα».



Ο χριστιανικός ναός των Ασωμάτων. Ο ναός έχει χτιστεί με υλικό από τον ναό του Ποσειδώνα.

Ο ναός είχε καθιερωθεί ως άσυλο για τους κυνηγημένους που κατέφευγαν για προστασία.Το 467 π.Χ εκεί κρύφτηκε και ο βασιλιάς Παυσανίας για να μπορέσει να συνομιλεί κρυφά με τον βασιλιά των Περσών με σκοπό την προδοσία των Ελλήνων. Εκεί κρύφτηκε και ο Άρπαλος το 324 π.Χ που έκλεψε τους θησαυρούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σε αυτόν είχαν καταφύγει και είλωτες που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο από τους Σπαρτιάτες οι οποίοι παραβιάζοντας το άσυλο τους θανάτωσαν. Οι Σπαρτιάτες καταλογίζουν σε αυτό το γεγονός και τον σεισμό που έπληξε την πόλη τους το καλοκαίρι το 464 π.Χ, ερμηνεύοντας τον σεισμό ως μήνη του Ταινάριου Ποσειδώνα για το θάνατο των υπό την προστασία του ειλώτων.

Στον ναό έχουν βρεθεί επιγραφικές μαρμάρινες πινακίδες του ύστερου 5ου με πρώιμου 4ου αι π.Χ. Οι πινακίδες αναφέρονται σε απελευθερωμένους δούλους που ετίθετο υπό την προστασία του Ποσειδώνα: «ΑΝΕΘΕΚΕ/ ΤΟΙ ΠΟΗΟΙΔΑΝΙ/ ΝΙΚΟΝ/ ΝΙΚΑΦΟΡΙΔΑ/ ΚΑΙ ΛΥΗΙΠΠΟΝ/ ΚΑΙ ΝΙΚΑΡΧΙΔΑΝ/ ΚΑΙ ΤΑΥΤΑΣ ΠΑΝΤΑ./ΕΦΟΡΟΣ ΕΥΔΑΜΙΔΑΣ./ ΕΠΑΚΟΕ ΜΕΝΕΧΑΡΙΔΑΣ,/ ΑΝΔΡΟΜΕΔΗΣ».




Ο οικισμός δίπλα από το μαντείο

Τα ερείπια του οικισμού που βρίσκεται πέριξ του ιερού, είναι διασκορπισμένα στην περιοχή και πολλά βρίσκονται καλυμμένα από την θάλασσα. Πρόκειται για οικοδομήματα, χτισμένα σε οριζόντια επίπεδα, με τα μεγαλύτερα τμήματά τους λαξευμένα στους βράχους, που ακολουθούν τη φυσική κλίση του λόφου. Στην πλειονότητά τους έχουν δύο ορόφους, εσωτερική σκάλα ενώ εξωτερικά επικοινωνούν με επίπεδα και μεγάλα σκαλοπάτια που φέρουν αποχετευτικά αυλάκια στο πλάι. Οι αναρίθμητες στέρνες που βρίσκονται στον αρχαίο οικισμό φαίνεται ότι έλυναν το πρόβλημα ύδρευσης, καθώς η περιοχή υπήρξε άνυδρη από την αρχαιότητα.



Τέλος υπάρχει επιδαπέδιο ψηφιδωτό που αναπαριστά έναν ήλιο. Πιθανόν 1 μ.Χ. Το συγκεκριμένο ψηφιδωτό έχει το όνομα από τους κατοίκους ως "Άστρο της Αριάς".



Ο Φάρος στο Ακρωτήριο Ταίναρο

Στο ακρωτήρι του Ταίναρου λειτουργεί φάρος που κατασκευάστηκε το 1882 και στο σημείο αυτό στις 26-28 Μάρτη του 1941 είχε σημειωθεί ναυμαχία μεταξύ Άγγλων και Ιταλών με τους δεύτερους να έχουν βαριές απώλειες καθώς βυθίστηκαν τρία βαριά καταδρομικά και δύο μεγάλα αντιτορπιλικά.
Με όλα τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι η περιοχή του Ταίναρου είναι φορτισμένη με την ιστορία και τους θρύλους της. Περιοχή φορτισμένη από το έντονο πέρασμα των αιώνων πάνω της.


Το μονοπάτι που οδηγεί στον φάρο του Ταίναρου.



Ο φάρος του Ταίναρου
Άποψη του ηλιοβασιλέματος από το Ταίναρο με τον ήλιο να βυθίζεται στον μεσσηνιακό κόλπο.

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Η διαθήκη μου.



Αντισταθείτε, σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε, σ' αυτόν που πάλι γύριζε στο σπίτι
και λέει Δόξα σοι ο Θεός.
Στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
τον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση και το φόρο
αντισταθείτε σε μένα ακόμα που ιστορώ.
Αντισταθείτε, σ' αυτόν που χαιρετά απ' την εξέδρα
ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις.
Στον Πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε,
στις μουσικές, τα τούμπανα και τις παράτες,
σ' όλα τα ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε,
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι,
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει έντυπα αγίων,
λίβανον και σμύρναν.
Αντισταθείτε, σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
και γράφουν λόγους πλάι στη θερμάστρα.
Στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία,
στα εργοστάσια πολεμικών υλών,
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια,
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους,
στους θεατές, στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαια να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Μιχάλης Κατσαρός.