Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Αστεροσκοπείο


Διαρρήχτες του ήλιου
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός

Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
με τ’ άστρα στην τσέπη τους βρομισμένα με ψίχουλα

με τις πέτρες των δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ’ άλλους πλανήτες το φως
Να πεθάνουν
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι

από το χάδι του το κάθε χέρι
απ’ τ’ ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί

Mίλτος Σαχτούρης
Από την συλλογή Πληγωμένη Άνοιξη

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Προάγγελος Καταιγίδας

Από την εφημερίδα ''Προάγγελος Καταιγίδας''της Ομοσπονδίας Αναρχικών Ομάδων της Πετρούπολης.
Γενάρης 1918.


Εσείς φυλακισμένοι και αλυσοδεμένοι.Εσείς παράνομοι, αλάνια, μαχαιροβγάλτες, παρίες και απόκληροι. Σηκωθείτε και εξεγερθείτε.
Δημιουργήστε την Αναρχία...

Άστεγοι, αδέσποτοι του δρόμου. Τα ζεστά τζάκια σας γνέφουν. Τα σπίτια σας θέλουν με τη ζεστασιά και την εικόνα τους. Τα χαλιά θωπεύουν τα πόδια σας. Το πιάνο χαϊδεύει τα αυτιά. Οι πύλες ωστόσο είναι κλειδωμένες για εσάς. Ο πάγος και οι πέτρες σκίζουν τα ξυπόλητα πόδια σας. Σας "υποδέχονται" το γάβγισμα των σκύλων και οι προειδοποιήσεις των φυλάκων...

Κορμιά αφήνονται νωχελικά πάνω σε μεταξωτά μαξιλάρια ενώ ο άνεμος φυσά μέσα από τα κουρέλια σας. Τα πάθη ξεσηκώνονται κάτω από τις ζεστές κουβέρτες, τα δικά σας χείλη όμως μελανιάζουν από το κρύο, η καρδιά σας είναι στάχτη. Σε μια γωνιά κοιμόμαστε ακουμπισμένοι στον τοίχο...
Όχι πολύ μακριά, μια πόρνη βαδίζει πάνω-κάτω. Είναι η κόρη σας που πουλάει τη νεανική της φλόγα σε παγωμένες καρδιές, καλυμμένες με χρυσό...

Φτωχέ ανόητε. Εδώ είναι ένα σπίτι, εδώ είναι η ζεστασιά, εδώ η άνεση. Μπες και κατάλαβέ το. Άσε τον ιδιοκτήτη να βαδίζει στους δρόμους και τα δόντια του να κροταλίζουν. Ας πουλάνε οι κόρες τους τον εαυτό τους αν δεν ενωθούν στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου.
Δημιουργήστε την Αναρχία...

Εσείς επιστάτες. Σταματήστε να είστε τα μαντρόσκυλα της ιδιοκτησίας άλλων. Είναι εγκληματικό το να φυλάτε τους πλούσιους. Ενάντια σε ποιους τους φυλάτε; Ενάντια στους φτωχούς, δηλαδή τους εαυτούς σας. Ανοίχτε τις πύλες και αφήστε τους πραγματικούς δικαιούχους, τους φτωχούς, να μπουν και να πάρουν αυτό που είναι δικό τους.
Δημιουργήστε την Αναρχία...

Εσείς υπηρέτες. Σταματήστε να είστε δουλοπρεπείς. Είναι ντροπή για έναν άνθρωπο να είναι σκλάβος. Κοιτάξτε πως εξευτελίζεσθε. Τα αφεντικά σας ταϊζουν με τα αποφάγια τους. Πεινώντας, τους γλύφετε τα πόδια. Τα παιδιά σας μαραίνονται στο σκοτάδι και την υγρασία κάτω από τη σκάλα, ενώ στο μέγαρο του αφέντη σας λάμπουν ο ήλιος και η ευτυχία. Ανοίχτε διάπλατα τις πόρτες. Αφήστε τα ισχνά παιδιά να μπουν στις επαύλεις. Κάντε τα χλωμά μάγουλά τους να ζωντανέψουν, τα θαμπά μάτια τους να φωτιστούν.
Δημιουργήστε την Αναρχία...

Εσείς θρησκευόμενα κορόιδα. Καταστρέψτε τις εκκλησίες, αυτά τα κελιά του πνεύματός σας. Πετάξτε από τον λαιμό σας τους σταυρούς, τους στραγγαλιστές της ελευθερίας σας. Σπάστε τα καντήλια που αφήνουν να πέσει επάνω σας μονάχα σκοτάδι. Ρίχτε στα σκουπίδια όλα τα είδωλα, τους θεούς και τους διαβόλους, ενθρονίστε τον άνθρωπο στον πραγματικό κόσμο.
Δημιουργήστε την Αναρχία...

Εσείς απόκληροι, έκπτωτοι, περιφρονημένοι.Ξεσηκωθείτε και καταστρέψτε αυτή την κοινωνία όπου υπάρχουν οι "κάτω" και οι "πάνω". ξεσηκωθείτε και δείξτε ότι είσαστε ανώτεροι, ότι είμαστε ανάξιοι της δική σας κοινωνίας, της καταφρόνιας σας. Οτιδήποτε βρισκόταν από πάνω σας, θα βρεθεί από κάτω σας.
Δημιουργήστε την Αναρχία...

Ιδιοκτήτες των μεγάρων και των παλατιών. Αν δεν αντέχετε την ισότητα, τότε καταφύγετε στα υπόγεια κάτω από τις σκάλες, στις όλο υγρασία γωνιές. Γιατί εμείς πάμε στο φως, στον ήλιο.
Δημιουργούμε την Αναρχία.

Πηγή: Στα ελληνικά μεταφράστηκε και εκδόθηκε ως μέρος του βιβλίου ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ από τον Δαίμονα του τυπογραφείου, σε εικονογράφηση το Κλίφορντ Χαρπερ.

Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Μουντιάλ-Αλάνα: 0-1

Μια σύντομη ιστορία του ποδοσφαίρου

και η ένταξή του σε εξουσιαστικούς μηχανισμούς

«Η εξουσία είναι πάντα ευτυχισμένη κάνοντας το ποδόσφαιρο φορέα μιας διαβολικής υπευθυνότητας για την αποβλάκωση των μαζών».

Ζαν Μποντριγιάρ


Η συζήτηση για το ποδόσφαιρο, σαν φαινόμενο, αναπόφευκτα περιστρέφεται γύρω από δύο θεματικές: α) από το ποδόσφαιρο σαν παιχνίδι που εφευρέθηκε από τον άνθρωπο για την ψυχαγωγία, την επικοινωνία και την άσκηση του και β) από το ποδόσφαιρο ως εργαλείο επιβολής και εξουσίας.

Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί ένα τσούρμο άνθρωποι κυνηγάνε μια μπάλα, άλλοι πάλι βλέπουν το ποδόσφαιρο ως μέσω εκτόνωσης και φυγής από την δύσκολη καθημερινότητα και για άλλους είναι η πραγματικότητα τους. Υπάρχουν και άλλοι που μέσω του ποδοσφαίρου ελέγχουν, αποκτούν εξουσίες και χρήματα και άλλοι που πρόθυμα εξουσιάζονται, αλλά στην εικονική πραγματικότητα του ποδοσφαίρου φαντάζουν ελεύθεροι και δυνατοί. Υπάρχουν και αυτοί που το ποδόσφαιρο έχει μια θέση στην καρδιά τους, γιατί συμβολίζει τα παιδικά τους χρόνια και όνειρα που έκαναν στην αλάνα, με τα ματωμένα γόνατα και τις λερωμένες μπλούζες και θεωρούν ότι μόνο ως τέτοιο μπορεί να υφίσταται.

Το παράξενο με το ποδόσφαιρο είναι ότι δεν μπορεί να μπει στην άκρη. Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο θα υπάρχει και θα παίζει ένα ρόλο, κάποιες φορές αμελητέο και κάποιες άλλες καθοριστικό. Μπορεί κάποιος να μην ασχολείται με το ποδόσφαιρο, αλλά να μην μπορεί να κλείσει μάτι από τις φωνές τού γείτονα και κάποιος άλλος να αναβάλει την τάδε προγραμματισμένη εκδήλωση λόγω ποδοσφαίρου και μη προσέλευσης του κόσμου.

Ακόμα και πόλεμοι συνδέθηκαν κατά κάποιο τρόπο με το ποδόσφαιρο. Δύο χαρακτηριστικές τέτοιες περιπτώσεις είναι ο πόλεμος του Ελ Σαλβαδόρ και της Ονδούρας και εκείνη μεταξύ Σερβίας και Κροατίας. Σίγουρα, στις συγκεκριμένες περιπτώσεις η αιτία δεν ήταν οι ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις μεταξύ των ομώνυμων εθνικών ομάδων, αλλά ήταν τα πρώτα γενικευμένα επεισόδια που σκιαγραφούσαν την υποβόσκουσα κοινωνική πραγματικότητα. Ένα τέτοιο πρόσφατο παράδειγμα είναι και αυτό σε ποδοσφαιρικό αγώνα τον Φεβρουάριο του 2012 στην πόλη Πορτ Σάιντ της Αιγύπτου λίγο μετά την πτώση του Μουμπάρακ. Στον συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό αγώνα εβδομήντα τρεις άνθρωποι σκοτώθηκαν και τουλάχιστον 1.000 τραυματίστηκαν όταν επεισόδια ξέσπασαν μεταξύ οπαδών του Μουμπάρακ και των Αδελφών Μουσουλμάνων. Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι η εξουσία έχει συνδεθεί με το ποδόσφαιρο και το χρησιμοποιεί για τα δικά της συμφέροντα, καθώς και ότι ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου μπορεί να είναι μικρογραφία μιας υπάρχουσας κοινωνικής κατάστασης.



Οι πρόγονοι του σύγχρονου ποδοσφαίρου

Κατά την αρχαιότητα στην Κίνα, στην Ρώμη, στην Αθήνα αλλά και σε πολλές άλλες περιοχές υπήρχαν παιχνίδια με μπάλα που έμοιαζαν με αυτό που σήμερα αποκαλούμε ποδόσφαιρο. Βέβαια, είναι αρκετά επίφοβο να μπορούμε να έχουμε άμεση ιστορική συσχέτιση εκείνων των παιχνιδιών με την σημερινή μορφή του ποδοσφαίρου.

Στην Κίνα του 11ου Π.χ.1 αιώνα ήταν διαδεδομένο το Τσου-Κου το οποίο παίζονταν με μπάλα γεμισμένη από τρίχες. Την μπάλα την κλωτσούσαν προς ένα τέρμα από μπαμπού πίσω από το οποίο υπήρχε δίχτυ. Το Τσου-Κου τον 5ο αιώνα Π.χ. χρησιμοποιήθηκε για την εκπαίδευση των κινέζων στρατιωτών.

Στον αρχαίο ελλαδικό χώρο ένα παιχνίδι με μπάλα που παιζόταν με τα πόδια ήταν και ο Επίσκυρος. Το παιχνίδι είχε πάρει την ονομασία του από τις πέτρες που οριοθετούσαν την περιοχή του παιχνιδιού, τις λεγόμενες σκύρες. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες είχαν το Harpastum, που και αυτό επίσης παιζόταν με μπάλα και ήταν ιδιαίτερα σκληρό. Τέλος οι Αζτέκοι είχαν το Τλάχτλι. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα παιχνίδια με μπάλα ανά τον κόσμο είχε θρησκευτικό και πολιτικό χαρακτήρα. Για το λόγο αυτό το γήπεδο ονομάζονταν δικαστήριο και ήταν χτισμένο πάντοτε δίπλα σε ναό. Η μπάλα του Τλάχτλι ήταν από καουτσούκ και ζύγιζε περίπου εννέα κιλά. Οι παίχτες φορούσαν προστατευτικά για να αποφύγουν τους μώλωπες που θα τους έκανε η μπάλα χτυπώντας επάνω τους. Ο σκοπός του παιχνιδιού ήταν να περαστεί η μπάλα από ένα κατακόρυφο πέτρινο στεφάνι, που ήταν όχι πολύ ψηλά στον τοίχο, χρησιμοποιώντας όλα τα μέλη του σώματος εκτός από τα πέλματα και τις παλάμες.

Το παιχνίδι συμβόλιζε την μάχη του φωτός με την νύχτα και οι δύο ομάδες συμβόλιζαν αντίστοιχα το φως ή το σκοτάδι, η μπάλα συμβόλιζε τον ουρανό και το στεφάνι την ανατολή ή την δύση (ανάλογα με τον νικητή). Επίσης το παιχνίδι εχρησιμοποιείτο και ως μέσω για την επίλυση διαφορών μεταξύ χωριών και φυλών. Υπάρχουν πληροφορίες που θέλουν τους παίχτες ή τους αρχηγούς τής ηττημένης ομάδας να χάνουν το κεφάλι τους ως θυσία ή ως μέσω για την επίλυση της διαφοράς.

Στο μεσαίωνα τα παιχνίδια με μπάλα εξέφραζαν το ανταγωνισμό μεταξύ φατριών, πόλεων και χωριών. Το ποδόσφαιρο ακόμα δεν είχε ενοποιημένους κανόνες με αποτέλεσμα κάθε περιοχή να είχε τους δικούς της. Κάθε παιχνίδι ποδοσφαίρου στο μεσαίωνα ήταν μια μικρή κοινωνική σύρραξη με αποτέλεσμα να καταλήγει σε οδομαχίες, αφήνοντας πίσω του πολλά κατάγματα, μώλωπες ακόμα και θανάτους. Για το λόγο αυτό οι κατά τόπους εξουσιαστές στην Ευρώπη δεν έβλεπαν το ποδόσφαιρο με καλό μάτι, φοβούμενοι την ανεξέλεγκτη διάσταση που θα μπορούσε να λάβει ένα τέτοιο άγριο παιχνίδι και προσπαθούσαν κατά καιρούς να το απαγορέψουν. Μια τέτοια διαταγή ήταν και αυτή του συμβουλίου των γερόντων της Πίζας το 1030 όπου απαγόρευσε το ποδόσφαιρο στην πλατεία της Μητρόπολης. Οι παραβάτες τιμωρούνταν με αυστηρότατες ποινές. Στην Βρετανία ο βασιλιάς Ερρίκος Β΄ (1154-1189)2 φοβούμενος ανεξέλεγκτες κοινωνικές αναταραχές με αφορμή το ποδόσφαιρο απαγόρευσε την διεξαγωγή αγώνων στην επικράτειά του. Προβλήματα φαίνεται πως δημιούργησε και στον βασιλιά Εδουάρδο Β΄ (1307-1327) όπου γύρω στο 1314 Μ.χ. καθώς έβλεπε τον στρατό που προσπαθούσε να δημιουργήσει για επιδρομή στην Σκωτία να σπαταλά την ενέργεια του στο ποδόσφαιρο, αλλά και φοβούμενος τις εξεγέρσεις που θα μπορούσε να πυροδοτήσει ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου, αποφασίζει να φυλακίζει όσους παίρνουν μέρος σε αγώνες ποδοσφαίρου. Οι διώξεις συνεχίστηκαν και επί της βασιλείας του Ερρίκου Δ΄ (1399-1413) και του Ερρίκου Η΄ (1509-1547), όπου μάλιστα ψηφίστηκαν ακόμα ποιο σκληροί νόμοι κατά του ποδοσφαίρου. Την πολεμική κατά του ποδοσφαίρου διατήρησε και η Ελισάβετ Α΄ (1558-1603) με εβδομαδιαίες φυλακίσεις στους ποδοσφαιριστές.


 Η ενοποίηση του ποδοσφαίρου

Οι Άγγλοι βασιλείς που για αιώνες εναντιώθηκαν στο ποδόσφαιρο δεν είχαν αντιληφθεί ότι ο ποιο
αποδοτικός τρόπος καταστολής είναι η υιοθέτηση, κάτι το οποίο η σημερινή κυριαρχία γνωρίζει καλά. Το ποδόσφαιρο μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα ακόμα και στην Βρετανία, διέφερε από περιοχή σε περιοχή πόσο μάλιστα από χώρα σε χώρα. Η ενοποίηση των κανόνων του ποδοσφαίρου ήρθε με την δημιουργία της Fédération Internationale de Football Association (Διεθνής Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου) το 1904. Από εκεί και ύστερα το ποδόσφαιρο ελέγχεται κεντρικά από αυτή την μεγάλη ομοσπονδία που κατακερματίζεται σε μικρότερες ανά ήπειρο και χώρα. Ο ρόλος βιτρίνα της FIFA είναι ότι ορίζει τους κανονισμούς για το ποδόσφαιρο και μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις που αφορούν το παιχνίδι, αλλά ο κυρίαρχος ρόλος είναι ότι μπορεί να διαχειρίζεται τεράστια οικονομικά ποσά από πολυεθνικές, να παίρνει μίζες για να αποφασίσει σε ποια χώρα θα πάει η επόμενη μεγάλη διοργάνωση, για το ποιος χορηγός θα αναλάβει, για το ποιος θα κατασκευάσει τα γήπεδα κλπ. Χαρακτηριστικά θα μπορούσε να αναφερθεί ο χρηματισμός στελεχών της FIFA από αξιωματούχο του Κατάρ με 5 εκατομμύρια δολάρια για να επιλεγεί το Κατάρ ως η διοργανώτρια χώρα του μουντιάλ του 2022, καθώς και η μίζα 40 εκατομμύριων δολαρίων από τον πρόεδρο της Βραζιλιάνικης ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας για εξασφάλιση δικαιωμάτων μάρκετινγκ. Εκτός από τις μίζες υπάρχουν και τα καθαρά έσοδα από το Μουντιάλ της Βραζιλίας που υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσουν τα 5 δις χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψιν τα έσοδα από τους χορηγούς που θα διπλασιάσουν το ποσό.

Από την άλλη, για την διοργάνωση του μουντιάλ 250.000 άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί βίαια από τις περιοχές όπου ζούσαν για να ανεγερθούν ποδοσφαιρικά γήπεδα και αυτοκινητόδρομοι, η αστυνομία έχει αναλάβει να καθαρίσει τις πόλεις από αστέγους, τοξικομανείς, πόρνες και ο,τιδήποτε άλλο θα μπορούσε να χαλάσει την βιτρίνα του μουντιάλ, ενώ τον τελευταίο χρόνο εκατοντάδες είναι οι άστεγοι που έχουν δολοφονηθεί. Γύρω από το μουντιάλ έχει στηθεί ένας τεράστιος οικονομικό-πολιτικός μηχανισμός που μόνο ποδόσφαιρο δεν θυμίζει και αποτελείται από τηλεοπτικά δικαιώματα, σπόνσορες και στοιχήματα. Επίσης υπάρχουν και τα διάφορα κυκλώματα πορνείας και ναρκωτικών που περιμένουν να κερδίσουν και αυτά με τον τρόπο τους από την διοργάνωση. Ευτυχώς διαψεύστηκαν όσοι πίστεψαν ότι το Μουντιάλ στην Βραζιλία θα μπορούσε να κρύψει και να επισκιάσει τα προβλήματα εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν σε άθλιες συνθήκες. Ο κόσμος στην Βραζιλία βγαίνει στους δρόμους παρά την τεράστια καταστολή και συγκρούεται καθημερινά με τους μπάτσους. Για το λόγο αυτό ο ρόλος της FIFA, όπως και αυτός των περιφερειακών ομοσπονδιών είναι συγκεκριμένος και εντάσσεται στα πλαίσια της υποδούλωσης με εργαλείο ένα δημοφιλές παιχνίδι.

Η ίδια λογική επικρατεί και στις περιφερειακές ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες ανά ήπειρο και χώρα όπου τα οικονομικά ποσά που διακινούνται και η διαπλοκή είναι τεράστια. Στον ελλαδικό χώρο τα πράγματα είναι πασιφανέστατα. Το προεδριλίκι σε μια δημοφιλή ομάδα μπορεί να αποφέρει στον πρόεδρο εκτός από πολλά χρήματα και ακόμη περισσότερη εξουσία. Ο πρόεδρος σε μια δημοφιλή ομάδα μπορεί να αποκτήσει έναν ιδιότυπο στρατό και να τον χρησιμοποιεί όταν το θεωρήσει αναγκαίο, όπως σε «θελήματα» που διευκολύνουν προσωπικές και επιχειρηματικές δραστηριότητες ή πολιτικές επιδιώξεις. Ο Μπέος στον Βόλο εκμεταλλευόμενος το προεδριλίκι του στην ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακό Βόλου εξελέγη δήμαρχος. Τι και αν για δεκαετίες έστηνε παιχνίδια και φούσκωνε η τσέπη του, τι και αν οδηγήθηκε στην φυλακή για το λόγο αυτό, τι και αν τραμπούκιζε και εκβίαζε όποιον έλεγε κάτι εναντίον του, βάζοντας μπροστά τους μπράβους του; Όλα τα παραπάνω δεν έχουν καμία σημασία, παρά μόνο ότι είναι πρόεδρος και σαν πρόεδρος έχει πιστούς υπηκόους. Η τεχνική της προβατοποίησης στις δόξες της.

Από την άλλη ο Πειραιάς έχει για δήμαρχο τον αντιπρόεδρο του Ολυμπιακού Γιάννη Μώραλη και το δημοτικό συμβούλιο θυμίζει διοικητική συνέλευση του Ολυμπιακού: Βαγγέλης Μαρινάκης (πρόεδρος του Ολυμπιακού), Πέτρος Κόκκαλης (πρώην πρόεδρος του Ολυμπιακού), Ειρήνη Νταϊφά (κόρη πρώην προέδρου του Ολυμπιακού), Αντώνης Νικοπολίδης (πρώην ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού), Γιώργος Σιγάλας (πρώην μπασκεμπωλίστας του Ολυμπιακού).

Τα δύο αυτά παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά για να πιστέψει κάποιος ότι η κυριαρχία μπορεί να ψυχανεμιστεί τις εκάστοτε τάσεις και ανάλογα να συνεχίσει το κυριαρχικό της έργο. Στην προκειμένη ο Μπέος, ο Μώραλης και ο Μαρινάκης στην συνείδηση του κόσμου εκφράζουν μια δήθεν απολιτική και ακομμάτιστη αλλαγή που χρειάζεται το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Οπότε τα συγκεκριμένα πρόσωπα λόγω της αναγνωρισιμότητας που είχαν εξ αιτίας της ποδοσφαιρικής τους εμπλοκής ήταν κατάλληλα για τις σημερινές εγχώριες εξουσιαστικές ανάγκες. Επίσης θα πρέπει να αναφερθεί, σε όσους συνεχώς πέφτουν από τα σύννεφα, ότι πρόσωπα τύπου Μπέου και Μαρινάκη δεν διαφέρουν από πρόσωπα που επαγγελματικά και οικογενειακά ασχολούνται με την πολιτική, απλά πλέον οι θύρες της πολιτικής έχουν ανοίξει και για μη επαγγελματίες πολιτικούς, που όμως θα κάνουν την ίδια και χειρότερη δουλειά.


Η εξουσία, λοιπόν, έχει τυλίξει το ποδόσφαιρο τόσο σφιχτά και πυκνά όπου μετά βίας αναγνωρίζεται ως παιχνίδι. Η μπάλα δεν είναι φουσκωμένη με αέρα αλλά με πανάκριβα συμβόλαια παιχτών, με στημένους αγώνες για την αποκομιδή χρημάτων, με μίζες, χορηγούς και ξέπλυμα χρήματος και όλα αυτά στηριζόμενα από ένα εξαπατημένο κοινό που κρατιέται για ασφάλεια αποχαυνωμένο στις κερκίδες και στις οθόνες.

Ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι που διεξάγεται στην αλάνα ή στο γηπεδάκι της γειτονιάς δεν χρειάζεται τίποτα από τα παραπάνω και έχει πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που το κάνουν να ερωτοτροπεί με την αναρχία. Οι κανόνες ποτέ δεν είναι ίδιοι, διαμορφώνονται ανάλογα με την περίπτωση και τις ανάγκες του παιχνιδιού, ακόμα και εν μέσω παιχνιδιού και δε τηρούνται ποτέ με ευλάβεια. Οι ομάδες ποτέ δεν είναι ίδιες και διαμορφώνονται κάθε φορά νέες ανάλογα με την προσέλευση. Ο διαιτητής είναι άγνωστη λέξη και οι διαφορές λύνονται στο επί τόπου, οι άλυτες διαφορές μπορεί να τερματίσουν το παιχνίδι. Ο κανονικός χρόνος λήξης του παιχνιδιού δεν υπάρχει. Σχεδόν πάντα ο λογαριασμός των γκολ είναι αμφισβητούμενος. Και το ευφυέστερο: Ακόμα και η έννοια του νικητή είναι διττή. Νικητής τις περισσότερες φορές χρίζεται αυτός που θα πετύχει το τελευταίο γκολ, άσχετα εάν σε όλο τον αγώνα δεν έχει πετύχει κανένα. Με αυτό τον τρόπο οποιαδήποτε ομάδα μπορεί να κερδίσει ένα αγώνα, αλλά αυτό δεν εμποδίζει την αντίπαλη ομάδα να θεωρείται η ίδια νικήτρια. Για τους παραπάνω λόγους θα είμαστε με το παιχνίδι της αλάνας, όπου μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε όπως τα μικρά παιδιά, ελεύθερα ανεξούσια και άναρχα.

Ελευθερόκοκκος

1. Όπου Π.χ. και Μ.χ. διάβασε παλαιότερη και μετέπειτα χρονολογία
2. Σε παρένθεση αναφέρονται οι περίοδοι που ήταν στην εξουσία.
Από την Αναρχική Εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.140, Ιούλιος-Αύγουστος 2014.

Πηγή:Αnarchypress

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Άπαντα προς πώληση σε τιμές ευκαιρίας

Αλλάζουν πλέον οι χάρτες ή τουλάχιστον θα έπρεπε να αλλάξουν. Δύο από αυτούς που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο τη φράση που ακούμε συχνά σε περιόδους εκπτώσεων: το αφεντικό τρελάθηκε! Οι τρεις αυτές λέξεις συμπυκνώνουν επαρκώς όχι μόνο τα ελλείμματα (οικονομικής φύσεως κυρίως), περί ων ο λόγος πολλάκις γίνεται, αλλά και για πλεονάσματα κρατικής θέλησης και διεθνούς συνεργασίας, προκειμένου να είναι αποτελεσματικότερη η κάθε είδους δυνατή εκμετάλλευση. Η ελλαδική επικράτεια, πράγματι, βρίσκεται σε περίοδο εκπτώσεων αυτό τον καιρό.



Στο διπλανό χάρτη, έναν απ’ αυτούς που θα αντικαταστήσουν τους πιο παραδοσιακούς σχολικούς
άτλαντες, φαίνονται μερικές από τις νέες πωλήσεις. Το ΤΑΙΠΕΔ δέχεται προσφορές, προκειμένου να πουλήσει τα μέχρι πρότινος κρατικής ιδιοκτησίας κτήρια σε διεθνή διαγωνισμό, με σκοπό να γίνουν Boutique Hotels. Μόνο σοβαρές προτάσεις γίνονται δεκτές. Τα κτίρια αυτά είναι εκτός λειτουργίας παλιά ξενοδοχεία, βίλες ή σανατόρια. Βεβαίως, το ότι μέχρι πρό τινος ήταν κρατικά κτίρια δε μας εφησύχαζε ούτε μας έκανε να νιώθουμε περήφανοι για τον «εθνικό μας πλούτο». Ειρήσθω εν παρόδω, είναι αυτονόητο πως οι οποιεσδήποτε κινητοποιήσεις συμβαίνουν, για να μη γίνει ιδιωτική η κρατική ιδιοκτησία (και όταν τούτες επ’ ουδενί δεν «εκτρέπονται» σε ακηδεμόνευτη αντικρατική δράση), δεν αποτελούν στοιχείο κοινωνικού απελευθερωτικού αγώνα∙ ιδιαιτέρως δε όταν –κατά το συνηθέστερο– ο όποιος «αγώνας» είναι εξ αρχής πολιτικοποιημένος και χειραγωγούμενος.

Ωστόσο, ας μην προσπεράσουμε αυτή την τόσο sic φράση∙ Boutique Hotels. Ας σταθούμε σ’ αυτήν λίγο ακόμη. Όπως εύκολα μπορεί κανείς να αλιεύσει στο διαδίκτυο, σε ιστοσελίδες που εκθειάζουν αυτή την μορφή τουρισμού, πρόκειται για υπερπολυτελείς ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις. Είναι συνήθως μικρές μονάδες με λίγα δωμάτια, στα οποία οι ξενοδόχοι «εστιάζουν στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα». Σε αυτά κάθε δωμάτιο μπορεί να είναι ξεχωριστό, με στόχο την άμεση, προσωπική επαφή με τον (πάμπλουτο) πελάτη, που θα νιώσει «σαν στο σπίτι του». Ο χάρτης δείχνει εμφανώς ότι οι τουρίστες πολυτελείας θα μπορούν να νιώσουν σα στο σπίτι τους, τόσο στην Κομοτηνή, την Έδεσσα και την Κοζάνη, όσο και στην Ρόδο, την Άνδρο και την Δημητσάνα. Αλίμονο! Πόσο μάλλον, όταν θα έρχονται, για να κλείνουν τις δουλειές τους.

Μιλώντας μάλιστα για δουλειές, ας δούμε κι έναν άλλο νέο χάρτη της ίδιας ευρωπαϊκής περιφέρειας. Αυτόν που έσπευσε να παρουσιάσει ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Ι. Μανιάτης στο Λονδίνο, στο πρόγραμμα παραχωρήσεων για έρευνα υδρογονανθράκων στον θαλάσσιο χώρο της Δυτικής Ελλάδας και νότια της Κρήτης. Η εικόνα, αλλά και οι ίδιες οι λέξεις μιλούν από μόνες τους: «παραχωρήσεις» ονομάστηκαν τα θαλάσσια τεμάχια, τα υδατοτεμάχια θα μπορούσαμε να πούμε, που αναμένεται να πωληθούν. Καλούνται όσες εταιρείες επιθυμούν, να σπεύσουν να αγοράσουν ένα ή και περισσότερα από τα είκοσι υδάτινα «χωράφια», προς αναζήτησιν υδρογονανθράκων. Ήδη η προεργασία έχει δείξει ότι δεν πουλάνε άνθρακες, αλλά υδρογονάνθρακες!

Ο Μανιάτης, μάλιστα, γεμάτος ενθουσιασμό, επιβεβαίωσε τη σύμπνοια όλων των πολιτικών κομμάτων, θεωρώντας την οποιαδήποτε διαφωνία στην πώληση αντιπατριωτική. Μάλιστα, το λιμενικό ενέταξε πρόσφατα στο στόλο του ένα υπερσύγχρονο πλοίο, 28,8 εκατομμυρίων ευρώ, χρηματοδοτούμενο από το ευρωπαϊκό ταμείο εξωτερικών συνόρων, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, με σκοπό «την εν γένει διασφάλιση των εθνικών μας συμφερόντων». Βασικά μελήματα του λιμενικού είναι «η αντιμετώπιση του φαινομένου της παράνομης μετανάστευσης από τη θάλασσα» καθώς και «η αποτελεσματική φύλαξη των θαλασσίων συνόρων από πάσης φύσεως απειλές», όπως είπε ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης. Μα, είναι δυνατόν να «ψαρεύουν» ακόμη συνειδήσεις με τόσο μπαγιάτικα «δολώματα»; Και όμως! Δεν νοείται ειδάλλως η εμμονή σε πλήρως ξεπερασμένες ρητορείες, περί πατρίδος και λοιπόν συναφών ιδεολογημάτων, ανταγωνιστικών πλέον με το προχώρημα της ενοποίησης της κυριαρχίας. Ας τους ενημερώσει λοιπόν κάποιος επί του πολιτικού κουτόχορτου αρμόδιος.

Όλα είναι έτοιμα, λοιπόν∙ καλά εξοπλισμένα αστυνομοκρατούμενα κράτη που φυλάνε κάθε σταγόνα θάλασσας και κάθε κόκκο χώματος από την «απειλή των κακών φτωχών ξένων και ντόπιων», για να είναι διαθέσιμα για κάθε επίδοξο πλούσιο επενδυτή και τον «ευπρόσδεκτο ευκατάστατο τουρίστα». Αλλά σιωπή! Η πολυπράγμων αριστερά, με τα αντιρατσιστικά της φεστιβάλ και τα πολιτικά της κάμπινγκ, θα βάλει και πάλι τα πράγματα στη θέση τους, καθώς όλοι γνωρίζουμε πως η διασκέδαση (σκόρπισμα) και ο αλκοολούχος παρεϊσμός είναι η βέλτιστη απάντηση προς τους απανταχού εξουσιαστές. Αβουλία γαρ πολλά βλάπτονται οι βροτοί[1].

Σύσσωμες οι πολιτικές δυνάμεις σφίγγουν με τον ασφυκτικό τους κλοιό κάθε κύτταρο της φύσης που έχει απομείνει ζωντανό ακόμη, για χάρη της αδηφάγας ανάπτυξης. Οι εξουσιαστές οργανώνονται παντοιοτρόπως και οριοθετούν σε ζώνες κάθε σπιθαμή του κόσμου. Η ανάπτυξη προχωράει με ρυθμούς καρκινικών κυττάρων. Σε λίγο, πλάι στο λήμμα καλοκαίρι, θα φιγουράρει ανερυθρίαστα η ερμηνεία: ευκαιρία για περισσότερες επενδύσεις.

Δεν χρειαζόμαστε περισσότερη (τέτοιου είδους) οργάνωση, αλλά περισσότερο αυθορμητισμό∙ δεν έχουμε ανάγκη από αντιδομές, που κι αυτές δομές απ’ την ανάποδη είναι, αλλά γκρέμισμα κάθε διάθεσης για καλούπωμα. Πλέον, για τους διαχειριστές της εξουσίας το παιγνίδι πρέπει να είναι οργανωμένο και να έχει αυστηρούς κανόνες, για να μην ξεπερνιούνται τα όρια∙ γιατί, ακόμη και το παιγνίδι επιδιώκεται να είναι πολιτικό. Για πολλούς είναι δύσκολο, προφανώς, να θυμηθούν πώς είναι να παίζεις απλώς πλάι στη θάλασσα, αφήνοντας το κύμα να σβήσει τα κάστρα σου από άμμο. Μοιάζει αδιανόητο ν’ αφήνεις τα παιδιά να ξεκινούν μόνα τους ένα παιγνίδι και να τα πιάνει η νύχτα, σε μια ήσυχη γειτονιά, χωρίς να θυμούνται και τα ίδια από πού ξεκίνησαν, αφού δεν έχει καμιά σημασία. Το παιγνίδι είναι φυσικό∙ είναι αυτό που κάθε πλάσμα έχει αληθινά ανάγκη. Ας μην το λησμονούμε πως η ελευθερία και το παιγνίδι είναι ομόθυμοι κτύποι της ίδιας καρδιάς∙ κι αυτό δεν χρειάζεται περισπούδαστες εξηγήσεις.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

[1] Με την έλλειψη θέλησης πολλά ζημιώνονται οι θνητοί (Μένανδρος)

Πηγή: Αnarchypress