Δευτέρα 2 Απριλίου 2018

Αγαπημένη μου Πρωταγωνίστρια (μέρος 9)

Αγαπημένη μου Πρωταγωνίστρια.

Πάει καιρός που έχω να σου γράψω. Όλοι  μου λένε ότι τα πράγματα σοβάρεψαν, και ότι ο χρόνος πλέον απόκτησε μορφή. Μορφή που άλλοτε χωράω μέσα της και άλλοτε όχι. Μου λένε να κόψω αυτές τις αηδίες και να προσαρμοστώ στα καθημερινά δεδομένα.
Έτσι, περνάει ο καιρός τακτοποιώντας και προσαρμόζοντας τον εαυτό μου, ώστε να είναι μέσα στον χρόνο, τον ανθρώπινο· να ξαπλώνω στο κρεβάτι που άλλοτε είναι μικρό και άλλοτε μεγάλο, αφήνοντας τον Προκρούστη να αναλαμβάνει την διευθέτηση της δικιάς μου χωροταξίας σε σχέση με την καθημερινή και αληθινή χωροταξία. Έτσι δεν μπορώ να παρατηρώ εσένα ή μάλλον δεν σε παρατηρώ όσο θα ήθελα. Βλέπεις η παρατήρηση θεωρείται στον κόσμο αυτό χάσιμο χρόνου· και αυτό δεν είναι αποδεκτό.
Το μόνο που έμεινε, είναι να μπορώ να σου ρίχνω κλεφτές ματιές και να φαντάζομαι τι σκέφτεσαι, από που έρχεσαι και ποια θα είναι η συνέχεια. Να εκμεταλλεύομαι τον χρόνο τον πολύτιμο στον δρόμο, στα μποτιλιαρισμένα αμάξια, στις ανθρώπινες ουρές και στις ανθρώπινες δουλειές.
 Όπως χθες, που σε είδα στο μποντιλιάρισμα να κοιτάς από το καθρεφτάκι του αυτοκίνητου τα χείλια σου κάνοντας μικρούς μορφασμούς. Για μια στιγμή νομίζω πως κατάλαβες ότι σε παρατηρούσα, διασταυρώθηκαν τα βλέμματα μας και