Το φάντασμα του Μαρξ πλανάται στην Αναρχία! Η αλλιώς ''άντε γαμήσου εργατιά!''

Τελευταία όλο και ποιο συχνά αντιλαμβάνομαι την ιδεολογική διείσδυση της αριστεράς στον λεγόμενο ‘’χώρο’’ της αναρχίας. Όλο και περισσότερες αναρχικές συλλογικότητες ή μεμονωμένα άτομα στην προσπάθεια τους να αναλύσουν κάποιο κοινωνικό ζήτημα χρησιμοποιούν στην φρασεολογία τους όρους που προέρχονται κυρίως από τον μαρξισμό και που τους χρησιμοποιεί κυρίως η αριστερά. Δεν θα καταφύγω σε ιδιαίτερα βαριές αναλύσεις και δεν θα αναφερθώ γενικά και αόριστα. Η παρατήρηση μου θα επικεντρωθεί στην έννοια της ταξικότητας και δη αυτή του ταξικού πολέμου.
Αντιλαμβάνομαι την ταξικότητα ως ένα πρωταρχικό πρόβλημα που οφείλει να λύσει η ανθρωπότητα εάν επιθυμεί την ολιστική της απελευθέρωση. Την αντιλαμβάνομαι ως ένα τεράστιο σκόπελο στην πορεία που πρέπει να διανύσουμε όλοι μας για την απελευθέρωση. Μέχρι εκεί καταλαβαίνω την χρήση του όρου από άτομα και συλλογικότητες που πρόσκονται στην αναρχία. Από εκεί και πέρα όμως το πράγμα αρχίζει να μου γίνεται ακατανόητο. Πως μπορείς να θεωρείσαι αναρχικός και να πιστεύεις σε πόλεμο τάξης εναντίων τάξης; Ο ‘’πόλεμος’’ και εν τέλει η επικράτηση της τάδε ή της δείνα τάξης πιστεύω ότι θα πρέπει να αφήνει ανεπηρέαστο ένα αναρχικό στο ιδεολογικό πεδίο και εχθρικό απέναντι σε οποιαδήποτε τάξη. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η επικράτηση π.χ της εργατικής τάξης ιστορικά έφερε τα ίδια δεινά στους ανθρώπους όπως η επικράτηση της αστικής. Γνωρίζουμε καλά πως ο εξουσιαστής δεν κατοικοεδρεύει σε μια από τις μαρξιστικές τάξεις και έτσι δεν έχει πατρίδα - σε παράφραση του γνωστού μας συνθήματος- απλά κινείται ελεύθερα κάνοντας αυτό που γνωρίζει καλά, να εξουσιάζει! Η αυτόματη ένταξη μου στην εργατική τάξη επειδή δουλεύω για κάποιο αφεντικό δεν με εκφράζει καθόλου. Το συγκεκριμένο τσουβάλιασμα ενοχλεί την συνείδησή μου και συγκρούεται με την άποψη μου για ολική απελευθέρωση και αταξική κοινωνία Αυτό που νιώθω είναι ότι στον τομέα της εργασίας τουλάχιστον είμαι εξουσιαζόμενος, χωρίς βέβαια δυστυχώς να είμαι σίγουρος που ανήκω σε άλλες πτυχές της ζωής μου κάνοντας έτσι τα πράγματα ακόμα πιο πολύπλοκα και πιο σύνθετα από την απλή θεώρηση και διαχωρισμού της κακής αστικής τάξης και της καλής εργατικής τάξης. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται δύο μισητές τάξεις του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου που παρατηρούνται σε αμέτρητες πτυχές της ζωής κάθε ανθρώπου και που χρειάζονται λύση κάθε στιγμή. Τάξεις ιδιαίτερα εύπλαστες, ευμετάβλητες και σαφώς πιο δύσκολες στην εξόντωσή τους. Έτσι λοιπόν δεν με αφορά εάν κάποιο εργοστάσιο διοικείται από εργάτες ή αστούς αλλά πως αυτό το εργοστάσιο θα γκρεμιστεί συθέμελα, δεν με ενδιαφέρει εάν αυτός που μολύνει την φύση είναι αστός ή εργάτης. Η διαχείριση της εξουσίας και της μόλυνσης της φύσης μου κάνει το ίδιο είτε είναι από εργάτες είτε από αστούς.  Η αγιοποίηση των εργατών ελλοχεύει κινδύνους που τελικά δεν βοηθάει στην απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα δεινά της απλά τους αλλάζει πρόσωπο. Ο στόχος οφείλει να είναι η ολική απελευθέρωση της φύσης και του ανθρώπου για να σταματήσουν να υπάρχουν εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι και όχι η επικράτηση μιας τάξης που βοηθάει την εξουσία να αλλάξει ρούχα. Η υιοθέτηση της μαρξιστικής ιδεολογίας σχετικά με τον ταξικό πόλεμο από άτομα ή συλλογικότητες του ‘’αναρχικού χώρου’’ μου είναι ακατανόητη. Λέτε το φάντασμα του Μαρξ να βάλθηκε να ξεμπερδέψει με του αναρχικούς γιατί του χαλάνε την σούπα;