Ελληνάρας καλός ''καίγεται'' στην εικόνα του.

Απόψε είδα ένα όνειρο. 

Είδα λέει τον Σουλεϊμάν! Δεν ήταν στο σαράι αλλά στο σπίτι του γείτονα μου. Φορούσε λέει την μαύρη στολή του και το ψηλό του καπέλο. Στην αρχή ο γείτονας χάρηκε, το θεώρησε τιμή να είναι στο σπίτι του ο μεγάλος Σουλεϊμάν. Μόνο που αυτός είχε νεύρα, όλο κάτι έλεγε αλλά ο γείτονας δεν καταλάβαινε (δεν είχε υπότιτλους όσο και αν μάταια κοιτούσε στο πάτωμα). 

Ο Σουλεϊμάν έβγαλε όλες τις τηλεοράσεις απ' τα δωμάτια του σπιτιού και τις τοποθέτησε στο σαλόνι επάνω στον καναπέ.  Τον γείτονα λέει άρχισε να τον περιβάλει ένα ρίγος που ξεκινούσε από τον αυχένα και κατέληγε στα @@@ του. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο αγαπημένος του Σουλεϊμάν θα μπορούσε ποτέ να σταθεί απειλητικά μπροστά του. Εκείνη την στιγμή σκέφτηκε να πάρει τηλέφωνο την χρυσή αυγή για να έρθει να καθαρίσει αυτόν τον βρωμοτουρκο με το γιαταγάνι στο σπίτι του. Ήταν αργά όμως για οποιοδήποτε πράξη, ο Σουλεϊμάν είχε αρχίσει να καίει τις τηλεοράσεις μαζί με τον καναπέ, σε λίγο το σπίτι είχε αρχίσει να γεμίζει καπνό. Ο γείτονας στην αναμπουπούλα κρύβεται στην αποθήκη πίσω από μια παλιά τηλεόραση 47 ιντσών, ο Σουλεϊμάν δεν αργεί να τον βρει και εκνευρίζεται περισσότερο όταν αντικρίζει την μεγάλη παλιά τηλεόραση που έκρυβε ο γείτονας μου. Τον διατάζει να μεταφέρει την τηλεόραση στο φλεγόμενο σαλόνι, να την ανοίξει από πίσω και να βγάλει όλα τα εξαρτήματά της. Μέσα στους καπνούς και τις φλόγες ο Σουλεϊμάν δένει τον γείτονα και τον κλείνει μέσα στην τηλεόραση να παρακολουθεί το σαλόνι του που φλέγεται. 

Στο τέλος του ονείρου ο Σουλεϊμάν  βαδίζει μεγαλοπρεπής στο πεζοδρόμιο της γειτονιάς ανακουφισμένος και απελευθερωμένος από τα δεσμά της τηλεοπτικής εικόνας. 

υ.γ: Τυχόν ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική (αλλιώς φωνάξτε την χρυσή αυγή!)

Σε ελλάδα τουρκία αλβανία, ο εχθρός είναι τα κράτη και η εξουσία.