Το παρακάτω σχόλιο δεν είναι ανταπόκριση από την εξέγερση στην Τουρκία αλλά μια διαφορετική ερωτική ματιά στην εξέγερση. Ούτως άλλως η εξέγερση είναι Έρωτας.
Ολα έρωτας! Κι αυτά κι εκείνα. Και τούτο που ‘χουμε μες στην καρδιά. Ο,τι νιώθουμε, ό,τι αγαπάμε. Αυτά που μας ενώνουν, που μας χωρίζουν, που μας ενοχλούν. Ολα έρωτας!
Ενα κορίτσι διασχίζει τον δρόμο. Εχει μακριά μαλλιά, πιθανολογώ κι ένα τατουάζ. Το πρόσωπό του είναι παγωμένο, χωρίς μέλλον. Φοράει ένα σκούρο φόρεμα. Οι ελβιέλες του είναι λιγάκι σκισμένες. Κόκκινες. Οπως βαδίζει, ο ουρανός πέφτει πάνω τους και σχηματίζει μια μαυροκκόκινη σημαία. Δείχνει αυτό που πρόκειται να συμβεί. Μετά.
Τη βλέπεις με ανοικτά τα χέρια σαν τον Ιησού Χριστό. Για μένα είναι πιο ιερή από αυτόν. Ένα κορίτσι με λευκό δέρμα και ανοικτά χέρια. Το κορίτσι του έρωτα πετάει το σώμα του μπροστά στη ασχήμια, στη βία, τη βαρβαρότητα. Ο,τι θεωρείται αφύσικο και εμποδισμένο, είναι μεγαλειώδες. Θέλω να μακρύνω κι άλλο τα χέρια μου, για να μπορώ να την αγγίζω.
Είναι υγρή, κι ηλεκτρισμένη. Αν αφήσω τα χέρια μου να την ακουμπήσουν, κινδυνεύω με βραχυκύκλωμα.
Γύρω της, ο θάνατος γιορτάζει ακόμη. Οι τελευταίες του ενσαρκώσεις χάνονται σαν σκιές στα δρομάκια της Ινσταμπούλ.
Θυμήθηκα πως κάποτε μάθαινα στα κορίτσια να φτιάχνουν «κοκτέιλ» Ποτέ δεν βρίσκεις το σωστό «κοκτέιλ». Το κορίτσι με το υγρό φόρεμα βρήκε το πιο σωστό «κοκτέιλ.»
Ούτε η ίδια δεν πιστεύει ότι μπορεί να σταματήσει το αστυνομικό όχημα. Κι όμως το σταματά. Όπως σταμάτησε και την καρδιά μου.
Την ερωτεύτηκα. Δεν δίστασα ούτε λεπτό να το πω. Δεν άντεχα να μην το πω. Είναι κάποια πράγματα που τα κάνεις μόνο όταν δεν αντέχεις πια.
Βαθιά μέσα μου πίστευα πως κι αυτή θα ένοιωθε το ίδιο για μένα. Η επόμενη φωτογραφία με προσγείωσε. Δεν ζήλεψα. Απλά θύμωσα. Έτσι είμαι εγώ. Τσαντίλας.
Πηγή: http://www.e-cannibals.gr/blog/?p=5872
Ενα κορίτσι διασχίζει τον δρόμο. Εχει μακριά μαλλιά, πιθανολογώ κι ένα τατουάζ. Το πρόσωπό του είναι παγωμένο, χωρίς μέλλον. Φοράει ένα σκούρο φόρεμα. Οι ελβιέλες του είναι λιγάκι σκισμένες. Κόκκινες. Οπως βαδίζει, ο ουρανός πέφτει πάνω τους και σχηματίζει μια μαυροκκόκινη σημαία. Δείχνει αυτό που πρόκειται να συμβεί. Μετά.
Τη βλέπεις με ανοικτά τα χέρια σαν τον Ιησού Χριστό. Για μένα είναι πιο ιερή από αυτόν. Ένα κορίτσι με λευκό δέρμα και ανοικτά χέρια. Το κορίτσι του έρωτα πετάει το σώμα του μπροστά στη ασχήμια, στη βία, τη βαρβαρότητα. Ο,τι θεωρείται αφύσικο και εμποδισμένο, είναι μεγαλειώδες. Θέλω να μακρύνω κι άλλο τα χέρια μου, για να μπορώ να την αγγίζω.
Είναι υγρή, κι ηλεκτρισμένη. Αν αφήσω τα χέρια μου να την ακουμπήσουν, κινδυνεύω με βραχυκύκλωμα.
Γύρω της, ο θάνατος γιορτάζει ακόμη. Οι τελευταίες του ενσαρκώσεις χάνονται σαν σκιές στα δρομάκια της Ινσταμπούλ.
Θυμήθηκα πως κάποτε μάθαινα στα κορίτσια να φτιάχνουν «κοκτέιλ» Ποτέ δεν βρίσκεις το σωστό «κοκτέιλ». Το κορίτσι με το υγρό φόρεμα βρήκε το πιο σωστό «κοκτέιλ.»
Ούτε η ίδια δεν πιστεύει ότι μπορεί να σταματήσει το αστυνομικό όχημα. Κι όμως το σταματά. Όπως σταμάτησε και την καρδιά μου.
Την ερωτεύτηκα. Δεν δίστασα ούτε λεπτό να το πω. Δεν άντεχα να μην το πω. Είναι κάποια πράγματα που τα κάνεις μόνο όταν δεν αντέχεις πια.
Βαθιά μέσα μου πίστευα πως κι αυτή θα ένοιωθε το ίδιο για μένα. Η επόμενη φωτογραφία με προσγείωσε. Δεν ζήλεψα. Απλά θύμωσα. Έτσι είμαι εγώ. Τσαντίλας.
Πηγή: http://www.e-cannibals.gr/blog/?p=5872
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου