Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Αγαπημένη μου Πρωταγωνίστρια (Μέρος 3ο Χριστουγεννιάτικο )

                                                                                                   Αγαπημένη μου πρωταγωνίστρια.
Βράδυ Χριστουγέννων και η νεόκτιστη πολυκατοικία δεν μπορεί να σε κρατήσει μέσα.
 Η νιφάδα του μυαλού σου παρασύρεται έξω στην γιορτινή επαρχία, με τα ωραία βραδινά φορέματα και τους λαμπιονιοφόρους δρόμους. Το ξέρω ότι σου αρέσουν όλα αυτά, γιατί είσαι από αυτούς που μπορείς να κρύβεις την θλίψη κάτω από δυνατή μουσική, να την τσακίζεις λέγοντας της ''γεια'' τσουγκρίζοντας το ποτήρι σου και να της κόβεις τον αέρα στριμώχνοντας την σε πατώματα με χαρτοπετσέτες και λουλούδια. Σου αρέσουν όλα αυτά.
Έτσι λοιπόν μπαίνεις στο δωμάτιό σου και ανοίγεις την ντουλάπα. Ένας ολόκληρος κόσμος ξεδιπλώνεται μπροστά σου, τα ρούχα σου είναι όλα γι' απόψε και συγχρόνως τίποτα δεν είναι αρκετό. Στέκεις ζεστή μόνο με τα εσώρουχά σου και κοιτάζεις τον κόσμο που μόλις αποκάλυψες. Κάθε πτυχή του μια μικρή ιστορία. Καθώς ξύνεσαι  αφηρημένα στον δεξί σου γλουτό αναρωτιέσαι τι θα φορέσεις.
Το άσπρο φόρεμα με το μαύρο κολάν φαίνεται καλό επάνω σου αλλά κάτι αναρωτιέσαι ακόμα, κάτι δεν σου πάει καλά. Είναι το εσώρουχο που χαλάει την αρμονία. Μπορεί για τους άλλους τους άτυχους που δεν θα το δουν να μην έχει καμία σημασία, αλλά για σένα όλα πρέπει να είναι αρμονικά επάνω σου. Ακόμα και αυτά που δεν φαίνονται.
Βγάζεις το φόρεμα, αλλάζεις εσώρουχο και τότε διαπίστωσα τον συνεργό σου, την ήβη σου. Το μαγικό εκείνο τρίγωνο που μεταμορφώνεται σε σπείρα υπνωτίζοντας αφηρημένους, μόνους, δεσμευμένους και αδέσμευτους, σταματώντας τον χρόνο, την μουσική και κάνοντας την χαρτοπετσέτα θανάσιμο εχθρό της θεωρίας της βαρύτητας. Τα ξέρεις όλα αυτά αλλά προσποιείσαι ότι δεν σε νοιάζουν βάζοντας βιαστικά το μικροσκοπικό σου εσώρουχο κρύβοντας ένα μέρος του ανάμεσα στην ζεστή αγκαλιά των γλουτών σου, περιμένοντας εκεί καρτερικά να το αποκαλύψει εκείνο το χέρι που θα έχει την άδεια.
Οι μαύρες μπότες με το λεπτό τακούνι φαίνεται πως ολοκλήρωσαν την προετοιμασία μα κάτι δεν είχε ακόμα διευθετηθεί. Το πράσινο σουτιέν χάλαγε την εσωτερική αρμονία σου. Σκέφτηκες πως ένα λευκό θα ταίριαζε καλύτερα. Για μια ακόμα φορά βγάζεις το λευκό φόρεμα και ξεκουμπώνεις το πράσινο σουτιέν απελευθερώνοντας από το στήθος σου πεταλούδες, αλκυόνες και ιώδιο από την θάλασσα. Σαν κάποιος να άπλωσε το χέρι του και να ακούμπησε δύο θάμνους από κρίταμο ταράζοντας ότι είχε βρει απάγκιο στο εσωτερικό του. Για μια στιγμή στεκόσουν εκεί μόνο με το κολάν και τις μπότες με το τακούνι, γυμνόστηθη και γύρω σου αλκυόνες και πεταλούδες σαν μια σύγχρονη Πότνια Θηρών, για μία μόνο στιγμή, γιατί από εκεί και ύστερα ως το πρωί, μεταμορφώθηκες στην τάδε ή στην δείνα μυρίζοντας καπνό και βρώμικη μουσική, χιλιοπληγωμένη από τα λάγνα βλέμματα και την ηχώ των συζητήσεων που γίνονται στον πάτο ενός άδειου βαρελιού.
Αλλά μην ασχολείσαι εσύ με αυτά. Αυτά τα πράγματα τα αναλογίζονται άνθρωποι που πιστεύουν σε πράγματα που για σένα είναι ουτοπίες, πληρώνοντας έτσι το τίμημα πολλές φορές να είναι μόνοι σε διάφορες φυλακές.

Μέρος 2ο , Μέρος 1οThe other side

2 σχόλια:

  1. Παίζεις άγριο παιχνίδι. Αλλά εγώ δεν τον ξεκίνησα τον πόλεμο?
    Θα χεις και απ τη μεριά μου συνέχεια.
    Καλή χρονιά μας σύντροφε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μάλλον οι Πρωταγωνίστριες μας παίζουν άγριο παιχνίδι....!
    Καλή χρονιά γεμάτη με δικά μας άγρια παιχνίδια σύντροφε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή