Η ξεκάθαρη νίκη του Ρωμανού και της δημοκρατίας

Η δικαίωση του προσωπικού αιτήματος του Νίκου Ρωμανού για χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας, αναπόφευκτα φέρνει στο φως κάποια ζητήματα, που αφορούν κυρίως την αλληλεγγύη του λεγόμενου αναρχικού χώρου, της αριστεράς και της δημοκρατίας γενικότερα, αλλά και για το ζήτημα της λεγόμενης «νίκης». Ζητήματα που τεχνηέντως δυστυχώς δεν ειπώθηκαν, αλλά θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθούν ώστε να μην συνεχίσουν οι παρανοήσεις.

Το αίτημα του Νίκου Ρωμανού αφορά ένα προσωπικό ζήτημα, που δεν έχει καμία σχέση με την αναρχία και δεν περιλαμβάνει κανένα απελευθερωτικό πρόταγμα. Η συσπείρωση τού λεγόμενου αναρχικού χώρου γύρω από το αίτημα του Νίκου Ρωμανού, καθώς και η παντελής απουσία μια διαφορετικής προσέγγισης και άποψης γύρω από το θέμα, είναι δείγματα συγκεντρωτισμού και «πολιτικής γραμμής», που ταιριάζουν με κομματικές λογικές παρά με την αναρχία.

Παρ’ όλα αυτά σε κείμενο του ο Νίκος Ρωμανός υποστηρίζει ότι από τον αγώνα του βγήκε κερδισμένη η αναρχία: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η νίκη ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής πίεσης που ασκήσαμε για αυτό και ο κόσμος του αγώνα και η Μαχητική Αναρχία είναι αδιαμφισβήτητα ηθικά, πολιτικά και πρακτικά οι μεγάλοι νικητές». Εάν η αναρχία έχει σχέση με καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού και με καλύτερη θεσμική μόρφωση τότε η αναρχία έχει μετουσιωθεί σε κάτι ευτελές και θα πρέπει να εγκαταλειφθεί άρον άρον.

Πού να πήγε άραγε το πρόταγμα: «γκρεμίστε όλες τις φυλακές» και το σύνθημα-πρόταγμα «το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος»; Μήπως τα δύο παραπάνω ήταν αρκετά «ακραία» για αριστερές και δημοκρατικές αντιλήψεις και αντικαταστάθηκε με τα αιτήματα για καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού και δικαίωμα όλων στην μόρφωση; Νίκη λοιπόν για τον Ρωμανό! Μια νίκη που φοράει βραχιολάκι σήμερα και αύριο τσιπάκι… αρκεί να παίρνουμε «ανάσες ελευθερίας». Ποιός θα περίμενε ότι το περιβόητο βραχιολάκι που ακουγόταν εδώ και χρόνια με πολλές αντιδράσεις, θα περνούσε τελικά και θα νομιμοποιόταν, μετά από αίτημα φυλακισμένου, ο οποίος εντάσσει εαυτόν στην αναρχία;

Πριν από λίγους μήνες ο Νίκος Ρωμανός παντρεύτηκε στους χώρους της φυλακής. Αναμφίβολα η πράξη αυτή είναι δικαίωμα του και σαφώς προσωπική επιλογή. Τί θα γινόταν εάν ο Νίκος Ρωμανός επιθυμούσε την τέλεση του γάμου του όχι σε χώρο της φυλακής, αλλά σε κάποιο δημαρχείο ή ακόμα και σε εκκλησία για να κερδίσει μια επί πλέον ανάσα ελευθερίας και του το απαγόρευαν οι δεσμοφύλακες; Θα ήταν άξιος της αλληλεγγύης μας; Το πρόταγμα και στις δυο περιπτώσεις είναι το ίδιο: η ανάσα ελευθερίας. Εκεί όπου υπάρχει διαφορά είναι στην αφορμή. Αλληλεγγύη στον Ρωμανό γιατί θέλει να παντρευτεί; Γιατί όχι! Επί πλέον θα είχε (και σ’ αυτήν την περίπτωση) την προφανή στήριξη της εκκλησίας και πιο συντηρητικών κομματιών της κοινωνίας. Αλλά προφανώς και το αίτημα του πάλι δεν θα είχε σχέση με καμία αναρχία.

Πουθενά δεν ακούστηκε ότι το αίτημα του Νίκου Ρωμανού είναι βαθιά δημοκρατικό και προέρχεται από νόμους και θεσμίσεις του κράτους. Όμως αυτός είναι ο λόγος που το θέμα της απεργίας πείνας αγκαλιάστηκε τόσο πολύ από την αριστερά και τον δημοκρατικό χώρο γενικότερα. Για τον ίδιο λόγο η βουλευτής του Σύριζα Ζωή Κωνσταντοπούλου αναφώνησε, πολύ σωστά, ότι η θετική έκβαση της υπόθεσης είναι «νίκη της δημοκρατίας».

Ελευθερόκοκκος

Πηγή: Anarchy Press