ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ …ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Η άνοδος του Σύριζα στην εξουσία αδιαμφισβήτητα θα βγάλει στον αφρό, διάφορα θέματα που βρίσκονταν μπερδεμένα για χρόνια στην κινηματική αναγκαιότητα για το «κοινωνικό καλό». Θέματα που αφορούν το ποιος είναι ποιος, συμμαχίες και πρακτικές χρόνων σιγά σιγά θα αρχίζουν αναπόφευκτα να ξεδιαλύνονται. Κοινώς θα διαχωριστεί η ήρα από το στάρι. Ύστερα από περίπου εννέα χρόνια, το κίνημα που δειλά δειλά έκανε την εμφάνιση του στις φοιτητικές κινητοποιήσεις το 2006 και μετέπειτα ήταν εκεί σε όλες τις μεγάλες κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις μέχρι σήμερα, κίνημα των δρόμων, των λαϊκών συνελεύσεων γειτονιάς και της υπεράσπισης των δημοσίων χώρων τελικά πέτυχε το σκοπό του. Μετά από χρόνια παρουσίας και σκληρής δουλειάς, απέκτησε κυβερνητική υπόσταση υπό μορφή Σύριζα. Ίσως πλέον δεν υπάρχει λόγος για διαμαρτυρία. Τα παραπάνω μπορούν εύκολα, ακόμα και σημειολογικά, να εντοπιστούν στις πρόσφατες φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις. Ο χώρος, ίδιος με παλιότερα, ο κόσμος ίδιος, μόνο που απουσιάζουν συνθήματα, κάγκελα και αστυνομία. Οι ψηφοφόροι κάποτε ήταν στην πλατεία ως αγανακτισμένοι και πλέον επέστρεψαν απλώς ως ψηφοφόροι. Το κίνημα έγινε πλέον κυβέρνηση.

Σαν αφετηρία αυτής της διαδρομής, όπου κατέληξε στην κυβερνητική νίκη του κινήματος θα μπορούσαν να θεωρηθούν, όπως ειπώθηκε και παραπάνω, οι κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο πλαίσιο του 2006-2007. Οι συγκεκριμένες συγκρούσεις μπορούν να θεωρηθούν ως προπομπός μιας τακτικής σπέκουλας από την αριστερά, επειδή παρ’ όλο τον έντονο εξεγερσιακό τους χαρακτήρα τελικά ο πολιτικός λόγος άρχισε να κάνει την εμφάνιση του με πρόσχημα τα ανθρώπινα δικαιώματα που καταπατούσε η αστυνομία καθώς και για την διαφύλαξη του πανεπιστημιακού ασύλου. Από εκεί και ύστερα οι συγκεκριμένες κινητοποιήσεις απέκτησαν πολιτικό χρώμα αντιπολίτευσης στα σχέδια της κυβέρνησης για την παιδεία. Ήταν εκεί τον Δεκέμβρη του 2008 όπου με πολιτική μαεστρία στάθηκε σύμμαχος της εξέγερσης, έλαβε μέρος στις κατά τόπους συνελεύσεις γειτονιών και κατειλημμένων χώρων όπου στην πορεία εν τέλει, ανέλαβε ηγετικό ρόλο. Ήταν εκεί στις κινητοποιήσεις κατά του μνημονίου. Οργανώθηκε και μίλησε για άμεση δημοκρατία, βρυχήθηκε σαν λιοντάρι όταν έπρεπε και μεταμορφώθηκε σε βαλβίδα εξαέρωσης όταν τα πράγματα μπορεί να έβγαιναν εκτός ελέγχου. Ήταν εκεί για να κάνει πολιτική την εξέγερση, ήταν εκεί για να μετατρέψει την οργή από την ασφυξία της επιβίωσης σε κατασκηνωτική αγανάκτηση και συνελευσιακή ψυχοθεραπεία. Λούφαξε τα τελευταία χρόνια μεταξύ συγκεντρώσεων ευταξίας και εκλογολογίας, ώστε να διευκολυνθεί η άνοδος στην εξουσία του πολιτικού του πατέρα, άλλοτε κρυφού και άλλοτε φανερού.

Μέχρι που επιτέλους ήρθε η ώρα που η κάτω και η πάνω πλατεία βρήκε την θέση που διακαώς αναζητούσε, την εξουσία. Η κυβέρνηση Συριζανέλ είναι η προσωποποίηση των λεγόμενων δύο πλατειών. Η πάνω κάτω αγανάκτηση σε σάρκα μια. Τί και εάν οι κάτω ήταν οι αριστεροί και οι πάνω οι πατριώτες – ακροδεξιοί – νοικοκύρηδες; Έφτασε ο καιρός όπου τα πράγματα αρχίζουν επιτέλους να ξεδιαλύνονται και να φαίνονται έτσι όπως πραγματικά είναι. Όταν η εξουσία προστάζει δεν υπάρχει χώρος για διαχωρισμούς, με την κατάλληλη πολιτική τα αριστερά, τα δεξιά, οι ιδεολογίες, οι διαφωνίες κλπ όχι μόνο αμβλύνονται αλλά μπορούν εύκολα να σβηστούν. Με την ίδια μέθοδο της πολιτικής όταν θα είναι ο καιρός, μπορούν άνετα να επανέλθουν.

Η σημερινή ομπρέλα της εξουσίας έχει να κάνει με το καλό της πατρίδας. Κάτω από αυτή χωράνε άπαντες, όλοι σωτήρες του έθνους. Διάφοροι κινηματίες έχοντας ως μέγα ταμπού όρους που έχουν να κάνουν με έθνος και πατρίδα επειδή τους χαλάνε το αναρχίζων προφίλ, δεν μπορούν βέβαια εύκολα να χωνέψουν την πατριωτική σημαία που καλείται να σηκώσει ο Σύριζα καθώς και την συμμαχία με τους Ανελ. Επίσης ξεχνάνε ότι η διαχείριση της εξουσίας, άσχετα εάν αυτός που την διαχειρίζεται προσδιορίζεται ως αριστερός, κομμουνιστής, δεξιός κλπ και θέλει να μακροημερεύσει, περνάει αναγκαστικά από το πρίσμα του πατριωτισμού και του έθνους. Έτσι σπεύδουν άρον άρον να υπογραμμίσουν ότι η Χρυσή Αυγή αριστεροφέρνει πλέον στις απόψεις της για το χρέος, την διαπραγμάτευση, αλλά και σε πολλά εσωτερικά θέματα (βλέπε κείμενο Ψαρά: Η «αριστερή» στροφή της Χ.Α). Ο παραμορφωτικός καθρέφτης της πολιτικής έκανε πάλι το θαύμα του. Αρνούνται να δουν ότι η Χ.Α δεν άλλαξε τις απόψεις της αλλά ότι αντίθετα ο Σύριζα ανταγωνίζεται πλέον σε πατριωτισμό τους χρυσαυγίτες. Εάν δεν υπήρχε και το θέμα της ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στον ελλαδικό χώρο, εκεί τα πράγματα θα περιπλέκονταν ακόμα περισσότερο. Πατριωτισμό βέβαια μπορεί κάποιος να βαφτίσει και την φιγούρα της κωλοτούμπας στον τσάμικο χορό, είτε αυτός γίνεται εντός ελλαδικού χώρου είτε ευρωπαϊκού· είπαμε ότι η πολιτική βαφτίζει και ξε-βαφτίζει.

Επίσης αδιαμφισβήτητα η άνοδος του Σύριζα στην εξουσία θα ξεδιαλύνει τον λόγο και τις πράξεις του καθενός. Μέχρι πρότινος ήταν στην εξουσία «αυτοί», εννοώντας ΝΔ και Πασοκ, διαχωρίζοντας έτσι τα υπόλοιπα κόμματα. Ήταν εύκολο να τα έχεις με τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, ήταν σχεδόν προφανές. Τι γίνεται όμως τώρα; Τώρα η εξουσία έγινε τάχα πιο φιλική, πιο λαϊκή που δεν τις αρέσουν οι γραβάτες.

Πολλοί ήταν αυτοί που ψήφισαν πρώτη φορά μόνο και μόνο για να φύγουν «αυτοί». Ακόμα και μέσα στο ΚΚΕ υπάρχουν υφέρπουσες ελπίδες, του τύπου κοντά στον βασιλικό θα ποτιστεί και η γλάστρα (αρκεί να διαβάσει κανείς το, δύο μέρες μετά τις εκλογές, κείμενο του Μπογιόπουλου με τίτλο «Εκλογές: πρώτες σκέψεις…»). Σ’ αυτό το φτιαχτό κλίμα αισιοδοξίας, ποιοι θα μπορέσουν να βλέπουν ότι η ζωή που τους προσφέρεται είναι με το ζόρι επιβίωση;

Ποιοι θα μπορέσουν να υπερκεράσουν ενδεχόμενες και αμφίβολες παροχές, με ωραία περιτυλίγματα και να συνεχίσουν να μάχονται ενάντια στο κράτος και την κυριαρχία με σαφήνεια λόγου και πράξεων;

Πόσοι θα είναι αυτοί που πίσω από αυτή την «αλλαγή» θα συνεχίζουν να αισθάνονται ασφυκτικά γιατί προφανώς δεν υπάρχει καμία αλλαγή, αλλά ανασύνταξη του μηχανισμού καταπίεσης στον ελλαδικό χώρο;

Τέλος πόσοι είναι αυτοί που συμμετείχαν ενεργά στο κίνημα περιμένοντας ανταλλάγματα από τους νέους διαχειριστές του κράτους και πού θα τους βρούμε από εδώ και ύστερα; Θα στέκονται το ίδιο αλληλέγγυοι σε οποιαδήποτε κινητοποίηση όπως και πριν ή θα έχουμε ένα νέο είδος «αγανακτισμένων πολιτών», κινηματικών αυτή τη φορά, που θα αναλάβουν την διατήρηση της τάξης;

Και τελευταίο ερώτημα: Μήπως η αστυνομία θα αμβλύνει την στάση της σε ενδεχόμενες κινητοποιήσεις επειδή, πλέον, υπάρχει το κίνημα;

Ελευθερόκοκκος

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.147, Μάρτιος 2015

Πηγή: Anarchy Press