Φαρέτρα

στα χρώματα, στις μυρωδιές, στα όμορφα,

στις φωνές και στους σαματάδες,

εναπόθεσα τα δάκρυά που κανείς δεν είδε.

 

στιβαρό το προσωπείο για τις συναλλαγές,

όμορφο το κουφάρι.

Παγωμένο ατσάλι το δέρμα,

στα νέα που φτάνουν

για τους παλιούς φίλους που ξεμάκρυναν.

 

Μα όπως και να μεταμορφωθώ,

ο θυμός μου

διαλύει την μάσκα.

 

Καταφύγιο το δικό σου, το καθαρό βλέμμα,

το περιτριγυρισμένο απ’ τον άνεμο

σε καθημερινή διαδρομή.

 

Κρύβομαι στη φασαρία και στις σημαντικές συζητήσεις σας,

σ’ όλα αυτά τα «για να περάσει η ώρα».

Χαράζω με τα φαγωμένα νύχια μου και πλένω με δάκρυα

τις εξαίσιες χωάνες,

 της παράδοσης και του αφοπλισμού.

 

Συνεχίζω μόνος κι οπλισμένος,

περιτριγυρισμένος απ’ το βλέμμα σου,

τις επόμενες εξαίσιες διαδρομές.