Στοιχεία από ένα κόσμο που χάνεται
Οι Μπούλες και οι Γενίτσαροι στην Νάουσα, ο Καλόγερος (καλός γέρος) στην Αγ. Ελένη Σερρών και στην Θράκη, οι Γέροι στην Σκύρο, οι Φανοί στην Κοζάνη, οι χρωματιστές πλεκτές προσωπίδες του Σοχού της Θεσσαλονίκης, οι Τράγοι στην Νέδουσα Μεσσηνίας και οι φωτιές των
γειτονιών και των χωριών. Επίσης, οι πολλές παραλλαγές του θεατρικού έργου «Ερωφίλη» του Γεώργιου Χορτάτση γραμμένο το 1600. Το έργο προέρχεται από την Κρήτη αλλά παίζεται με την μορφή λαϊκού θεάτρου στις απόκριες, σε πολλές περιοχές του ελλαδικού χώρου. Όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα, λαμβάνουν χώραν την τελευταία Κυριακή των Απόκρεω και την Καθαρά Δευτέρα. Συνήθειες που χάνονται στον χρόνο και μαρτυρούν την ύπαρξη μαγείας και επικοινωνίας μεταξύ των μελών μιας κοινότητας αλλά και με την φύση, που σε αυτό το χρονικό σημείο αρχίζει να αλλάζει, να μεταμορφώνεται. Συνήθειες που φανερώνουν την διαφορετικότητα και την μοναδικότητα, κάθε κοινότητας και περιοχής.
Στο ξύπνημα, λοιπόν, της φύσης ο άνθρωπος ζητάει την εύνοια της, προσπαθεί να την καλωσορίσει ώστε όλα να πάνε καλά. Φτιάχνει τραγούδια βωμολοχικά και σκωπτικά. «Η αισχρολογία και απεικονίσεις των γεννητικών οργάνων είναι χαρακτηριστικά όλων των γιορτών που αποσκοπούν στη γέννηση των ανθρώπων και των καρπών».[1] Σε κάποιες πόλεις οι άνθρωποι ανάβουν φωτιές στις γειτονιές και ο καθένας φέρνει ό,τι μπορεί από το σπίτι ώστε να καλωσορίσουν το ξύπνημα της φύσης, άλλοι φτιάχνουν χάρτινα αερόστατα που φωτίζουν την
νύχτα και άλλοι αναζητούν στις καλαμιές τα κατάλληλα καλάμια ώστε να κατασκευάσουν έναν χαρταετό. Οι γειτονιές αυτές τις δύο μέρες βρίσκονται σε οργασμό. Φωνές, συζητήσεις για την καλύτερη οργάνωση του ανάματος της βραδινής φωτιάς και διαφωνίες για τον τρόπο κατασκευής του αερόστατου ή του χαρταετού. Διαφωνίες για την σωστή αναλογία νερού και αλευριού, ώστε να φτιαχτεί η κόλλα για τον χαρταετό και το αερόστατο.
Και ξάφνου ένα βραζιλιάνικο τραγούδι. Στριμωγμένος σ’ ένα διαμέρισμα κοιτάω μέσα από τον ακάλυπτο, τον ουρανό που μου αναλογεί. Τί καιρό να κάνει άραγε; Τί εποχή έχουμε; Από κάπου ήρθε αυτό το τραγούδι, το καρναβάλι ήρθε και εδώ. Μόνο που είναι ίδιο παντού, οι ίδιες μουσικές, ο ίδιος ρυθμός, οι ίδιες πλαστικές στολές και περούκες και η φύση από όλα αυτά απούσα. Χωρίς τελετή, χωρίς μαγεία, χωρίς νόημα. Το ίδιο και οι χαρταετοί, αγορασμένοι και πλαστικοί. Χωρίς καλάμια που μεγάλωσαν ριζωμένα στο χώμα, μέχρι που μια ημέρα έγιναν χαρταετοί. Έχουμε τα καρναβάλια που μας αξίζουν. Μην πάει ο νους σας σε κανέναν πολιτικό, για καρναβάλια μιλάω. Καρναβάλια προϊόντα. Για να ξεχαστεί ο κόσμος, να καταναλώσει και να κοιμηθεί ναρκωμένος.
Τράγος Ελευθέρας Περισυλλογής
[1] Nilsson, M.P., Ιστορία της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, Παπαδήμα, Αθήνα 1985 σελ. 245
Πηγή: Anarchy Press
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου