Η Καρέκλα της Πατησίων

Θέλω να κάτσω. 

Να πάρω μια καρέκλα παλαιική και να την στήσω καταμεσής της Πατησίων.

Να θυμηθώ την Κατερίνα 

και τα άσκοπα λαχανητά μου, 

πάνω κάτω και να κάτσω.

Να πιστέψω για μια στιγμή ότι ανασαίνω αέρα καθαρό, 

και ας είναι η ατμόσφαιρα θολή γεμάτη δηλητήριο.

Να ακούσω από την άσφαλτο 

τα βήματα του Σιδερένιου Άλογου 

και να προετοιμαστώ, 

να μην δειλιάσω.

Το μυαλό να φεγγοβολήσει 

και να βάλει φωτιά, στην κίνηση, 

στην ροή 

και σε ότι μέχρι σήμερα νόμιζα δικό μου και το είχα ανάγκη.

Έτσι θα αναμετρηθούμε ίσος προς ίσο 

και θα δούμε ποιος θα ανησυχήσει, 

ποιος θα κλάψει πάνω στις στάχτες 

και ποιος θα ελευθερωθεί.

Θα δούμε 

σε ποιον τελικά ανήκουν αυτές οι στάχτες και σε ποιόν η φλόγα.