"Ήταν σάμπως ο τροχός του, να για να το πούμε έτσι, να είχε κολλήσει σ'ένα χαντάκι φωτός κι ένιωθε μια ακατανίκητη παρόρμηση να τον στρίψει προς την κατεύθυνση του σκότους. Αν η γη έχει ανάγκη από την νύχτα όσο κι από την μέρα, δεν είναι επόμενο να χρειάζεται κι η ψυχή τη σκοτεινιά για να εξισορροπήσει την διαφώτιση;"
Απόσπασμα απ'το Άρωμα του Ονείρου, του Τομ Ρόμπινς
Μου έχει λείψει μια βόλτα στο Ταίναρο.
Να ακουμπήσω την πλάτη μου στην σμιλεμένη του βράχου
την κοιλότητα,
να βάλω το αυτί μου στην πέτρα που μυρίζει καμένο
φασκόμηλο του μύθου
και να ακούσω τη λύρα του Ορφέα,
να χαράζει τα σκοτάδια με φως.
Να ερωτοτροπεί με τα αντίθετα, να παίζει στα δάχτυλα
του τις ηδονές.
Να νιώσω τον αέρα να αλλάζει
Και να μην μπορεί να αποφασίσει αν θέλει να είναι
πηχτός γεμάτος υγρασία
ή με εκείνο το νυχτολούλουδο το καλοκαίρι δίπλα στην
εξώπορτα, που το λένε Αστάρτη.
Σοφός και αθώος ο Ορφέας,
κυριευμένος από το πάθος του για την Ευρυδίκη,
σαγηνευτικός και ένοχος, καθώς λένε, για τον δεύτερο
χαμό της.
Γιατί τι και αν όλα τα έχεις σχεδιάσει,
τι και αν έχεις καταφέρει να εναρμονίσεις το φως και
το σκότος,
τι και αν όλα είναι μελετημένα και συμφωνημένα;
Η ηδονή δεν μετριέται.
Είσαι έτοιμος να ποντάρεις στη στιγμή, στα μάτια,
στην καρδιά
και φαινομενικά μόνο, να χάσεις μια ολάκερη ζωή με
την Ευρυδίκη,
αλλά να κερδίσεις μια αιώνια ηδονή ανατριχίλας στο
βλέμμα της.
Και εκεί μόνος, στο φως,
ακουμπισμένος στην κοιλότητα του αρχαίου σμιλεμένου
βράχου,
να έχεις αρπάξει έναν αιώνα ηδονής στα μάτια και
στην καρδιά
και ας λένε όλοι οι σοφοί και οι γραφιάδες, ότι
απέτυχες.
Μέσα σου κράτησες εκείνη την απαγορευμένη στιγμή,
εκείνη που την κοίταξες στα μάτια,
φως, λουσμένη με σκοτάδι, μια εναρμονισμένη
αντίθεση.
Πιο όμορφη από ποτέ.
Καύσιμη ύλη για γενεές, όσο η ηλικία του βράχου η
κοιλότητα.
!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή