Οι νύχτες και τα φώτα του Λευτέρη

Ο Λευτέρης στην αρχή ήταν μπογιατζής. Την ημέρα γύριζε μ' ένα τρίκυκλο τις οικοδομές και τα απογεύματα πήγαινε τσάρκα με την πιο όμορφη κοπέλα της πόλης, την γυναίκα του. Κάποια χρόνια μετά ο Λευτέρης είχε δύο τροχαία ατυχήματα με αποτέλεσμα να μείνει ανάπηρος. Το ένα του χέρι κρεμόταν αναίσθητο και το μετακινούσε το άλλο του χέρι. Συνήθως ήταν μόνιμα μέσα στην τσέπη του παντελονιού του. Το ένα από τα δύο πόδια του Λευτέρη ήταν τεντωμένο και άκαμπτο.

Αργότερα ο Λευτέρης πήρε άδεια για προπατζίδικο. Στόλισε τους τοίχους του με κάδρα από τον Τζωρτζ Μπεστ, τον Μαραντόνα, τον Ντέταρι και άλλους πολλούς και πάνω από αυτούς είχε τον εγγονό του που έπαιζε μπουζούκι.

Είχε πάθη ό Λευτέρης, κάθε τόσο χωνόταν στο πατάρι σ' ένα καφενείο εκεί δίπλα από το προπατζίδικο και όλο έπαιζε ζάρια και όλο έβγαινε μεθυσμένος, τυλιγμένος με ένα σύννεφο καπνού από τσιγάρα. Έπινε και του έβγαινε το παράπονο και όλο σκεφτόταν προδοσίες, για την πιο όμορφη γυναίκα στην πόλη που τον πρόδωσε για τον φίλο του, για το σώμα του που τον πρόδωσε πολύ νωρίς, για τα ζάρια τα πειραγμένα.

Τελευταία φορά που τον είδα, είχε θεραπευτεί από την αναπηρία. Με πήγε βόλτα σε βουνά και ρεματιές που η ώρα ήταν πάντα δειλινό, ούτε φως, ούτε σκοτάδι. Με οδήγησε ψηλά σ' ένα ύψωμα, μου έδειξε τα φώτα μιας μακρινής πολιτείας χαμηλά και λέγοντάς μου, μέχρι εδώ εσύ, και ξεγλίστρησε για πάντα ελεύθερος ο Λευτέρης.

Πηγή εικόνας: https://www.anexitilo.net/2014/09/time-lapse.html