Υπάρχουν και εκείνες οι στιγμές που σε πιάνει το φευγιό. Δεν σε χωράει ο τόπος. Αλλά τέτοιες εποχές ίσως να μην μπορείς να πας και πολύ μακριά. Τότε εάν καταφέρεις και συγκεντρώσεις ελάχιστα τον εαυτό σου, να τον μαζέψεις, τότε μπορεί και να δεις γεγονότα γύρω σου που λαμβάνουν χώρα, εμπεριέχοντας σε και όμως εσύ δεν είσαι εκεί. Είτε είναι φυσικά είτε ανθρώπινα. Έτσι μια δύση παύει να είναι μια φυσική διαδικασία.
Τότε έχεις την ελπίδα να καταλάβεις τον ποιητή και να δεις ότι τα μέρη και οι τόποι, όσο μακρινά και εξωτικά είναι, όσες προσδοκίες και αν γεννούν, μπορεί να μην προσφέρουν τίποτα, γιατί το μεγαλύτερο ταξίδι λαμβάνει χώρα βαθιά μέσα μας:
Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.
Καβάφης: Η Πόλις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου