Δραπετεύοντας

Είχαμε να μιλήσουμε σχεδόν δύο χρόνια, αλλά το ξέρω πως αυτό δεν λέει και πολλά τις περισσότερες φορές. Βλέπεις είναι κάποιοι άνθρωποι που εμφανίζονται στην ζωή σου και μετά ξεμακραίνουν από την φυσική παρουσία και γίνονται ορατοί μόνο μέσα από τα τοιχώματα της καρδιάς. Το ξέρω ότι εσύ αυτό δεν θα το θεωρούσες κοινότυπο.

Ξεμακραίνουν οι άνθρωποι όχι πάντα γιατί το θέλουν, αλλά γιατί η καθημερινότητα είναι αδυσώπητη και δεν χαρίζεται. Γιαυτό το λόγο οι καρδιές μας έχουν μεγάλο χώρο, για να μπορούν εκεί να κρύβουν και να κρατάνε ότι είναι σημαντικό και δεν μπορεί να αναγνωριστεί εκεί έξω.

Εξαιτίας της καρδιάς μας ανεβήκαμε στην Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 2003, γιατί η καρδιά μας ονειρεύεται άλλη ζωή, δεν χωράει σε αυτά που τις έφτιαξαν, δεν μπορεί την φυλακή και την εξουσία. Εσύ κόκκινα εγώ μαύρα άλλα ίδιο το πάθος για την καταστροφή του matrix που θέλουν να το λένε ζωή, αλλά δεν είναι. Συμφωνώ, δεν πρέπει να ζει έτσι ο άνθρωπος.

Ατέρμονες οι συζητήσεις μας, που είχαν την φιλοδοξία να κουβαλήσουν όλο το δίκιο του κόσμου παρά την 20αχρονη αφέλεια μας. Θυμάμαι κάποιο μεσημέρι που ξεχαστήκαμε σπίτι σου ψάχνοντας ακόμα μια φορά το λάθος και πως θα διορθωθεί...ώσπου καταλήξαμε μεθυσμένοι να τρέχουμε στη σχολή, ενώ θέλαμε λίγο ακόμα να βρούμε αυτό που θα έδινε λύση, αυτό που θα προκαλούσε την Επανάσταση. Τώρα αντιλαμβάνομαι γιατί μεθούσαμε, γιατί υπήρχαν φορές που νιώθαμε τον κόσμο άοσμο και δεν το αντέχαμε.

Μετά μεγαλώσαμε, αλλά η καθημερινότητα για λίγο καιρό ακόμα μας έδινε άδειες και βρισκόμασταν για να συνεχίσουμε αυτό που αφήσαμε στην Θεσσαλονίκη και να ξαναβρούμε αυτό που για λίγο βρήκαμε στην Άρτα.

Τελευταία φορά ήταν καλοκαίρι και θα μιλούσες σε ακροατήριο για την φύση. Όλοι περίμεναν βαρύγδουπες αναλύσεις για το πως εννοεί την φύση ο τάδε και ο δείνα φιλόσοφος, αλλά εσύ απλά τους είπες για την Επανάσταση, γιατί αυτή είναι η αλήθεια και γιατί τους είχες βαρεθεί όλους εκείνους τους indelectual τύπους.

Μέχρι εδώ έφτασες λοιπόν. Ήρθε η μέρα που μας είπες πως εσύ δεν συνεχίζεις άλλο. Ίσως γιατί πίστεψες ότι αυτό που είχαμε στο μυαλό μας τότε τελικά δεν γίνεται ή ότι ίσως γιατί δεν άντεχες να μην οσμίζει τίποτα σ'αυτό τον κόσμο. Έτσι λοιπόν πήρες την απόφαση να δραπετεύσεις, δίνοντας τέλος σ' αυτή την χλιαρότητα. Καλός λοιπόν.
Αντίο Θανάση.