ΚΑΤΑΛΟΝΙΑ: Η ανεξαρτησία των ψευδαισθήσεων

Φυσικά και είναι αναγκαίο
να αγωνιζόμαστε,
όχι όμως στις μάχες στις οποίες
οι εχθροί μας, μάς καλούν
να ενωθούμε μαζί τους… (Τόμας Ιμπάνιεζ, Βαρκελώνη 11/10/2017)

Γιατί θέλει να είναι ανεξάρτητη η Καταλονία;

Ο κυριότερος λόγος, που βρίσκεται πίσω από τους εθνικούς (γλώσσα, ταυτότητα, ιστορία) για τον οποίο θέλει η Καταλονία την ανεξαρτησία της, είναι οι οικονομικοί. Για τους ίδιους λόγους, το ισπανικό κράτος θέλει την Καταλονία υπό την κυριαρχία του και δεν πρόκειται να συναινέσει στην ανεξαρτησία της. Η οικονομία αυτής της σχετικά μικρής περιφέρειας είναι ισχυρότερη από πολλά κράτη της ευρωπαϊκής ένωσης. Της αντιστοιχεί παραπάνω από το 1/5 του ισπανικού ΑΕΠ, με προϋπολογισμό 215,6 δις ευρώ. Η Καταλονία, παρά την μικρή της έκταση, κατέχει το 1/4 όλων των εξαγωγών του ισπανικού κράτους με έσοδα 65,2 δις ευρώ τον χρόνο. Επίσης το 1/4 των ξένων επενδύσεων στο ισπανικό κράτος γίνονται στην περιφέρεια της Καταλονίας, με έσοδα 37 δις ευρώ. Επιπλέον, κατέχει τρία μεγάλα λιμάνια και επτά αεροδρόμια.



Η μονομερής ανακήρυξη ανεξαρτησίας της Καταλονίας φαίνεται πως, μέχρι στιγμής, είναι το απόγειο των πολιτικών κινήσεων της κυβέρνησης Πουτζντεμόν. Είναι όμως και ουσιαστική ή πρόκειται για μια κίνηση ώστε να διαφυλαχθεί το πολιτικό τομάρι του Πουτζντεμόν, που μετά το δημοψήφισμα εγκλωβίστηκε; Ας πάρουμε τα γεγονότα από την μέρα του δημοψηφίσματος:

Το δημοψήφισμα

Την 1 Οκτώβρη, πολλοί καταλανοί σύρθηκαν να ψηφίσουν παρά τις ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις της Μαδρίτης, με σαφή οδηγία της κυβέρνησης να δεχτούν παθητικά την βία των αστυνομικών δυνάμεων, ώστε να προκαλέσουν τον αποτροπιασμό της διεθνούς κοινής γνώμης και να γυρίσουν το κλίμα υπέρ τους. Εννοείται ότι αυτό ουδέποτε έγινε. Δεν υπήρξε ούτε ένα κράτος που να στήριξε πολιτικά, την επιλογή της καταλανικής κυβέρνησης για την διενέργεια δημοψηφίσματος. Μάλιστα, η ευρωπαϊκή ένωση αλλά και πολλά ευρωπαϊκά κράτη (Γερμανία, Γαλλία, Κύπρος) δήλωσαν πλήρη στήριξη στον ισπανό πρωθυπουργό Ραχόι. Ο σχεδιασμός της παθητικότητας είχε αποτέλεσμα 800 και πλέον άνθρωποι να τραυματιστούν από τις επιθέσεις της αστυνομίας, δίχως να πέσει ούτε μια πέτρα για την άμυνά τους. Οι καταλανοί πλήρωσαν με αυτό τον τρόπο την πίστη τους στην κυβέρνηση.

Η υπόθεση της ανεξαρτησίας, παρά τον ντόρο που κάνει, φαίνεται πως δεν έχει αγγίξει αρκετά τους καταλανούς, τουλάχιστον όχι όσο η κυβέρνηση θα ήθελε, και αυτό το μαρτυρά η συμμετοχή στο δημοψήφισμα που ανήλθε μόλις στο 43,03%, δηλαδή στους 2.286.217 εκατομμύρια από τους 5,3 συνολικά εγγεγραμμένους. Μπορεί το ισπανικό κράτος να έδειξε σιδηρά πυγμή ώστε να αποτρέψει την διεξαγωγή του και αυτό να αποτελεί μια δικαιολογία για την μικρή συμμετοχή, αλλά το σίγουρο είναι ότι όποιος ήθελε να ψηφίσει εκείνη την ημέρα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα έβρισκε κάπου ένα ελεύθερο διαθέσιμο εκλογικό κέντρο. Έτσι, λοιπόν, μπορεί το 90,18% του Ναι, να φαντάζει συντριπτικό ποσοστό, αλλά η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική, αφού αυτό το μεγάλο ποσοστό στην ουσία είναι ψεύτικο. Αυτό φαίνεται πως το γνωρίζει καλά η καταλανική κυβέρνηση Πουτζντεμόν.

Η διακήρυξη της Ανεξαρτησίας

Στις 27 Οκτώβρη, η καταλανική βουλή ανακήρυξε την ανεξαρτησία της Καταλονίας. Στο σύνολο 135 βουλευτών, 70 ψήφισαν υπέρ, 10 κατά και 2 λευκά, ενώ 53 βουλευτές του Σοσιαλιστικού, του Λαϊκού Κόμματος και του κόμματος των Πολιτών (Ciudadanos), που είναι αντίθετοι με την ανεξαρτησία, αποχώρησαν πριν την ψηφοφορία. Το γεγονός της αποχώρησης των κομμάτων, που αριθμητικά είναι σχεδόν οι μισοί βουλευτές, αντανακλά τον διχασμό για το ζήτημα της ανεξαρτησίας, που υπάρχει στην επαρχία της Καταλονίας. Ο διχασμός εκτός από το πλαίσιο της βουλής, φαίνεται και στην κοινωνία. Οι πολυπληθείς διαδηλώσεις για την ανεξαρτησία αλλά και αυτές που είναι ενάντια σε αυτή, είναι σχεδόν εβδομαδιαίο φαινόμενο. Στο περιθώριο των βραδινών πανηγυρισμών της 27ης Οκτωβρίου για την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, εξελίχθηκαν πορείες χιλιάδων ανθρώπων που αντιτίθονταν στην ανεξαρτησία. Μάλιστα, στην πορεία υπήρχαν μικροσυγκρούσεις με την καταλανική αστυνομία, αλλά και μεταξύ καταλανών, ενώ σπάστηκε η είσοδος του ραδιοφωνικού σταθμού της Καταλονίας.

Μπορεί οι πλατείες να πανηγύριζαν, αλλά οι διάδρομοι της βουλής των καταλανών, σύμφωνα με κάποιους δημοσιογράφους, βρίσκονταν σε αμηχανία. Πικρά τα χαμόγελα. Η ανεξαρτησία μπορεί να δηλώθηκε αλλά η ουσιαστική ανεξαρτησία προϋποθέτει την αναγνώριση από αρκετά κράτη ευρωπαϊκά αλλά και παγκοσμίως. Κάτι τέτοιο φαίνεται πως δεν είναι στις προθέσεις κανενός ευρωπαϊκού κράτους, που αμέσως μετά την διακήρυξη της ανεξαρτησίας έσπευσαν να καταδικάσουν το γεγονός και να δηλώσουν στήριξη στον ισπανό πρωθυπουργό Ραχόι. Όλοι οι ευρωπαίοι εξουσιαστές έχουν στα κράτη τους μικρές ή μεγάλες εστίες που θα μπορούσαν, κάποια στιγμή στο μέλλον, να ζητήσουν αυτονομία. Επίσης, δια στόματος Γιούνκερ, η Ε.Ε. διαμηνύει ότι δεν επιθυμεί να αποτελείται από 95 κράτη-μέλη και ότι δεν χρειάζεται άλλα ρήγματα. Ίσως οι αυτονομιστές να προέβλεπαν το πολύ αισιόδοξο σενάριο του Κοσσυφοπεδίου, όπου μετά την μονομερώς ανακήρυξη της αυτονομίας του από την Σερβία, υπήρξε αναγνώριση από πολλά κράτη διεθνώς. Αλλά τα μεγέθη και τα συμφέροντα είναι διαφορετικά, άλλο Ισπανία, με αρκετές αυτονομιστικές τάσεις στο εσωτερικό της, κράτος μέλος της Ε.Ε και ιστορικά με αυξημένο ρόλο στην παγκόσμια κυριαρχία και άλλο Σερβία.

Τα μέτρα επιβολής του ισπανικού κράτους

Έτσι, λοιπόν, λίγο μετά την ανακήρυξη της καταλανικής ανεξαρτησίας, το ισπανικό κράτος προχώρησε στην αναστολή της αυτονομίας της Καταλονίας και την διενέργεια εκλογών στις 21 Δεκεμβρίου. Επιπλέον, απολύθηκε ο αρχηγός της καταλονικής αστυνομίας. Ενώ, ο Πουτζντεμόν με πολλά μέλη της κυβέρνησής του αναμένεται να διωχθούν για «εξέγερση» από την εισαγγελία της Ισπανίας. Επίσης, το ισπανικό κράτος έθεσε σε εφαρμογή το άρθρο 155 που περιλαμβάνει:

Α) Την καθαίρεση της καταλανικής κυβέρνησης και την πλήρη επιτροπεία της Καταλονίας από το ισπανικό κράτος.
Β) Τον έλεγχο των 16.000 καταλανών αστυνομικών που υπακούουν μόνο στην καταλανική κυβέρνηση.
Γ) Τον έλεγχο όλων των χρηματοοικονομικών εργασιών, του προϋπολογισμού και της φορολογικής πολιτικής.
Δ) Τον πλήρη έλεγχο των τηλεπικοινωνιών και των ψηφιακών μέσων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το ισπανικό κράτος στοχεύει να αλλάξει την ροή των ειδήσεων που προπαγανδίζουν την ανεξαρτησία.

Ε) Η βουλή πλέον θα είναι υπό την πλήρη επιτροπεία του ισπανικού κράτους, το οποίο θα ελέγχει και θα αξιολογεί αν τα νομοσχέδια που θα ψηφίζονται αντιτείνονται στον έλεγχο της Καταλονίας από την Ισπανία.

Οι πανηγυρισμοί του κόσμου και τα αδιέξοδα των πολιτικών

Δεν θα πρέπει να περάσουν, επίσης, απαρατήρητοι οι πανηγυρισμοί της 1ης Οκτώβρη, ημέρα του δημοψηφίσματος και αυτοί της 27 Οκτώβρη ημέρα κήρυξης ανεξαρτησίας, που συντελέστηκαν στην επαρχία της Καταλονίας και ειδικότερα στην Βαρκελώνη. Αμφότεροι ήταν υποκινούμενοι, κούφιοι και δεν αντιπροσώπευαν την πραγματικότητα. Και στους δύο, ο κόσμος πανηγύριζε στις πλατείες αλλά οι κυβερνώντες ήξεραν ότι οδηγούνται σε αδιέξοδο. Στο δημοψήφισμα, η νίκη του Ναι παρουσιάστηκε σαν θρίαμβος του 90,18%, αλλά αποσιωπήθηκε ότι οι μισοί και πλέον καταλανοί δεν προσήλθαν στις κάλπες γιατί δεν επιθυμούσαν την ανεξαρτησία και δεν ήθελαν να νομιμοποιήσουν την διαδικασία. Πίσω από τα πανηγύρια, η κυβέρνηση Πουτζντεμόν ήξερε ότι η φαινομενικά μεγάλη πλειοψηφία στην ουσία ήταν οριακή και ότι δεν φτάνει για ένα τόσο σοβαρό θέμα. Ήξερε ότι αργά ή γρήγορα θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο.

Στους πανηγυρισμούς της 27 Οκτώβρη έχουμε την ίδια αντίθεση. Στο σημείο αυτό, δεν μπορούμε να μην μπούμε στον πειρασμό να θυμηθούμε το ελληνικό δημοψήφισμα, που είχε ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά και αντιθέσεις στις αντιδράσεις του κόσμου και των κυβερνώντων. Από την μία οι κούφιοι πανηγυρισμοί και από την άλλη ο σκεπτικισμός και ο σχεδιασμός για το επόμενο ψέμα. Η εξαπάτηση της πολιτικής, όσο ο κόσμος δεν θα σκέφτεται απελευθερωτικά, θα έχει ίδια μέθοδο, είτε στον ισπανικό είτε στον ελλαδικό χώρο!

Η δημιουργία ενός νέου εθνικού κράτους δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα το απελευθερωτικό, παρά μια στείρα μεταφορά των υπαρχουσών ανισοτήτων που, ούτως ή άλλως, υφίστανται στο Ισπανικό κράτος. Είναι κρίμα ο κόσμος να σέρνεται από τις κάλπες στις πλατείες, ακολουθώντας τις εκάστοτε πολιτικές επιδιώξεις, χωρίς καμία απελευθερωτική προοπτική. Η φτώχεια, η ανεργία, η καταπίεση και η εκμετάλλευση, είναι κάποια από τα πολλά ενωτικά στοιχεία μεταξύ των υπέρμαχων της ανεξαρτησίας και αυτών που είναι υπέρ της συνέχισης της ένωσης με το ισπανικό κράτος. Είναι κρίμα όλος αυτός ο κόσμος να δέχεται να παίζουν, με την δική του συναίνεση, πολιτικάντικα παιχνίδια στην πλάτη του. Να στοιχίζεται πίσω από τον εξουσιαστή Ραχόι ή πίσω από τον μαθητευόμενο μάγο Πουτζντεμόν. Να ξεχνάει τα μεγάλα καθημερινά του προβλήματα, την μεγάλη λιτότητα των τελευταίων χρόνων, τις περικοπές και την βίαιη εκκένωση χιλιάδων χρεοκοπημένων κατοικιών και την μετέπειτα πώλησή τους μέσω πλειστηριασμών και να συναινεί με αυτούς που τελικά είναι εχθρός τους. Έτσι, η δημιουργία νέων εθνικών κρατών, με θεσμούς δημοκρατικούς, σοσιαλιστικούς, φασιστικούς ή κομμουνιστικούς δεν λύνει τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα. Η αυτοδιάθεση και η ανεξαρτησία των λαών είναι πάντα καλοδεχούμενη, αρκεί να έρχονται μέσα από κοινωνικά απελευθερωτικά προτάγματα και να προωθούνται μέχρι τις εσχατιές τους. Να πάψει ο κόσμος να γίνεται έρμαιο πολιτικών επιδιώξεων, που το μόνο που εξυπηρετούν είναι να σφίξουν περισσότερο οι αλυσίδες στα σώματα των λαών.

Σαλβαδόρ

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 176, Νοέμβριος 2017

Πηγή: anarchypress