13 χρόνια απ'την καταστροφή, τον θάνατο και τον έρωτα

 

Πάνε 13 χρόνια από τότε που κοίταξες το βουνό και εκείνο είχε μεταμορφωθεί σε φουγάρο. Απίστευτη ποσότητά καπνού ανέβαινε στον ουρανό, μεταμορφώνοντας τον Ήλιο σ'ένα τεράστιο λευκό χάπι και βρέχοντας στάχτη τις καρδιές όλων που χτυπούσαν στον βουνό. Η θάλασσα κυμάτιζε κάρβουνο εκείνες τις ημέρες του Αυγούστου, μαύρο το κύμα στις ακτές γεμάτο θρηνητικό ήχο. 

Φεύγεις, πας να βοηθήσεις το βουνό, έχοντας την ψευδαίσθηση πως εσύ ένας τόσο δα άνθρωπος, θα μπορούσες να βοηθήσεις το πελώριο βουνό που δοκιμάζεται από μια φωτιά αντάξια του όγκου του, μα όταν πλησιάζεις αυτό είναι αδύνατον, σαν ένα τεράστιο αόρατο καυτό σιδερένιο φράγμα να σου χτυπάει το σώμα και να σε πετάει μακριά. Τα δέντρα τρίζουν καθώς πεθαίνουν, νιώθεις τον πόνο των ζώων που εγκλωβίστηκαν σ' αυτή την κόλαση και εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Πονάς βαθιά και λίγα λεπτά αφού περάσει η φωτιά, "ακούς" την απόλυτη σιωπή και σκέφτεσαι πως αυτός είναι ο μη ήχος του θανάτου.

Κάποιες μικρές φωτιές ακόμα καίνε αλλά εσύ προχωράς γιατί ανάμεσα στην κάπνα, στην μαυρίλα των κορμών που ακόμα σιγοκαίνε και στις διάσπαρτες φωτιές, στο βάθος του δρόμου, βλέπεις μια ανθρώπινη φιγούρα να περπατάει μόνη. Πλησιάζεις και είναι το βλέμμα κενό, μουτζουρωμένο  το πρόσωπο απ'τα δάκρυα, το παντελόνι σκισμένο χαμηλά και το πουκάμισο ανοιχτό. "Η φωτιά είναι θηρίο αγόρι μου" σου λέει, "όλα τα ζωντανά κάηκαν, στάχτη όλα, το βουνό, πάει, πάνε." 

Το βράδυ, ενώ γυρνούσες απ'το βουνό εναλλάσσονταν  η φλόγα του βουνού με αυτή του έρωτα. Το χάδι, το φιλί και ο οργασμός ένα κουβάρι, με εναλλαγές εικόνων, ήχων και μυρωδιών. Σε δύο μέρη ταυτόχρονα, από την μια στο σώμα της και από την άλλη το διψασμένο σώμα του βουνού. Σαν να έπρεπε να ισορροπήσεις την καταστροφή.

Το πρωί ακούς πως η φωτιά χόρτασε το δάσος και κατεβαίνει στο χωριό. Ένα πελώριο αεροπλάνο αδειάζει λίμνες νερού από πάνω αλλά αυτή εκεί, αγέρωχη συνεχίζει να κατακαίει. Αρκετοί είναι αυτοί που έχουν μαζευτεί σ'ένα σπίτι με πισίνα και κοιτούν την εξέλιξη της φωτιάς σπρώχνοντάς ο ένας τον άλλον στην πισίνα και άλλοι πίνοντας μπύρες, ενώ τα ελικόπτερα και τα αεροπλάνα κάλυπταν τα γέλια και τις φωνές τους. 

Φεύγεις από εκείνο το μέρος και στην πορεία σε ρωτάνε εάν το χωριό σώθηκε. "Δυστυχώς το δάσος κάηκε και δυστυχώς το χωριό σώθηκε." 13 χρόνια μετά, σκέφτεσαι πως αυτή την φράση δεν θα την άλλαζες και μετά θυμάσαι τον τραμπαλισμό καταστάσεων που είχες βιώσει εκείνες τις μέρες και το παίρνεις πίσω. Ίσως όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι του μυαλού, ώστε να αντέξει το παιχνίδι της καταστροφής και του θανάτου, ίσως όλα να είναι ένα.