Λεκέδες του Χρόνου

Λυγίζουν οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα

μέσα μας

και φτιάχνουν μωσαϊκά με τις

στάλες τους,

τα πατάμε, τα βρωμίζουν, τα καθαρίζουμε

χρόνια, μέρες, στιγμές,

εμείς, οι άλλοι, κανείς,

δεν σβήνουν, δεν φεύγουν,

μονάχα καμιά φορά κρύβονται

ανάμεσα στα έντονα φώτα και

 βλέμματα,

στους εσωτερικούς ήχους 

του βυθού των ποτηριών,

και τάχα, όλα καλά.

Καλύπτουμε με οργασμούς τον λυγισμένο χρόνο μας και μόλις αυτοί φύγουν,

μας τραβάνε απ'τα μαλλιά και μας σέρνουν στα πατώματα,

για να δούμε καθαρά τι αφήσαμε 

και προσπεράσαμε.

Και τάχα έτσι είν' η ζωή,

τάχα όλα καλά

και προσπερνάμε.