Το φενιζόλ των γηπέδων και η λήξη των αγώνων

Ρε φίλε, τι σου είναι ο χρόνος; Ξέρεις ότι δεν έχει σχέση με ρολόγια, έτσι δεν είναι; Με συναισθήματα, με αγωνίες, με προσμονές, με ταξίδια έχει, αλλά όχι με ρολόγια.

Ακόμα και με φενιζόλ έχει. Ναι, με φενιζόλ. Αυτά που πουλούσαν 50 δραχμές οι φενιζολάδες στα γήπεδα, πριν μπουν πλαστικά καθίσματα στις κερκίδες: "Φενιζόοοολ, φενιζόοοοολ, είναι κρύο το τσιμέντο παιδιά" και έτσι ένα μικρό τετράγωνο φενιζόλ γλίτωνε τον κάθε ποδοσφαιρόφιλο κώλο από κρυοπαγήματα και μουσκέματα. Την άνοιξη το φενιζόλ χρησίμευε όχι για το κρύο, αλλά για την καλύτερη ανάπαυση και έτσι με 50 δραχμές καθόσουν μαλακά και μπορούσες να βρίσεις τις μανάδες των λάινσμαν, των διαιτητών των παιχτών ακόμα και των αιδοίων τους. Μεγαλείο το φενιζόλ!

Τώρα ορθώς θα μου πείτε, που κολλάει το φενιζόλ με το χρόνο. Λοιπόν, τα φενιζόλ πέντε λεπτά πριν τελειώσει ο αγώνας είχαν την τάση να πετάνε ψηλά, σε διάφορα σχήματα κώλων και ενίοτε να προσγειώνονται σε ανυποψίαστα κεφάλια θεατών. Οι ανυπόμονοι που ήθελαν να παρακολουθήσουν τα υπόλοιπα πέντε λεπτά του αγώνα όρθιοι, πετούσαν ψηλά τα φενιζόλ προκαλώντας και τους υπόλοιπους να το κάνουν και έτσι σε όλο το γήπεδο θα μπορούσε κανείς να δει ιπτάμενα λευκά φενιζόλ και όρθιους άντρες να φτιάχνουν το εσώρουχό τους ανάμεσα στα πόδια τους με ελαφρά τσιμπηματάκια πάνω από το παντελόνι.

Ε λοιπόν όταν η ομάδα ήταν ισοπαλία ή έχανε ή με το ζόρι κρατούσε μια νίκη, τα ιπτάμενα φενιζόλ μου προκαλούσαν άγχος. Ήξερα ότι σε λίγο ο αγώνας θα έχει τελειώσει. Όταν δε τα φενιζόλ είχαν σταματήσει να πετούν, τότε πια μετρούσα δευτερόλεπτα.

Μια φορά τα φενιζόλ έπηξαν τον ουρανό και σε χτύπημα φάουλ η ομάδα έβαλε γκολ κερδίζοντας το παιχνίδι. Στο δρόμο όμως τα φενιζόλ ακόμα πετούσαν. Τα πήγαινε και τα έφερνε ο αέρας και κάποια σέρνονταν κατάχαμα με ένα μακρόσυρτο σύρσιμο. Άλλα σπασμένα, άλλα ολόκληρα με ολόκληρο το αποτύπωμα του κώλου επάνω. Περίεργο, έλεγα, ο αγώνας έχει τελειώσει αλλά η καρδιά μου δεν έλεγε να σταματήσει να χτυπά δυνατά, λες ότι εκείνο το τελευταίο φάουλ ακόμα δεν είχε εκτελεστεί.

 Έφτασα σπίτι. Το δωμάτιο μου είχε γεμίσει φενίζολ, άνοιξα την πόρτα και την έκλεισα γιατί δεν υπήρχε άλλος χώρος για μένα. Κάθομαι στο σαλόνι και ο πατέρας μου ανακοινώνει πως η γιαγιά πέθανε. Ξάφνου όλα τα φενιζόλ εξαφανίστηκαν. Σηκώθηκα από το σαλόνι και μπήκα στο δωμάτιο μου που πλέον ήταν άδειο και προσπαθούσα να κλάψω, αλλά δεν ήξερα. Με ακολούθησε ο πατέρας, με έπιασε από τον ώμο και με ρώτησε εάν κερδίσαμε. Ναι, όταν τελείωσε ο χρόνος του απάντησα.