Η μπουγάδα των κόσμων

Πιστεύω στο μάτι, στα χαρτιά και αποφεύγω να περνάω κάτω από σκάλες. Συμμετέχω σε παγανιστικά αγροτικά δρώμενα και κάθε χρόνο ψάχνω κάποιον να μου πει τα μερομήνια. 

Έχω αποχαιρετήσει τις νεράιδες του ποταμού όταν μπαζώθηκε. Ήπια, έκλαψα  και ένιωσα τις καλαμιές να λυγίζουν.  Έχω φίλους ξωτικά που μυρίζουν γη. Ανθρώπους δίχως ρολόγια, γεμάτους ήλιους και ατέλειωτες νύχτες.

Λατρεύω τις μάγισσες και ερωτοτροπώ μαζί τους. Περιτριγυρίζομαι από γάτες και σκουπίζω την αυλή με ψάθινη σκούπα.

Περπατώ στο μεταίχμιο, χορεύοντας πάνω στους αρμούς των κόσμων.

Με όσους αγάπησα και με αγάπησαν πολύ, ταξιδεύουμε τις νύχτες σε ψηλά βουνά και μου δείχνουν από εκεί τις φωτισμένες πολιτείες, λέγοντας μου, μέχρι εδώ εσύ.

Πιστεύω στη μαγεία αυτού του κόσμου και σε όλες εκείνες τις πρακτικές που αντιστέκονται στο μπάζωμα και στην ευθυγράμιση αυτού του κόσμου.