Συνεχίζω να είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η εκλογική διαδικασία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια νομιμοποίηση της υποδούλωσης και ότι καμία ψήφο σε κανένα κόμμα δεν θα μπορέσει να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά του.
Η πρωτιά του Μπέου στον Βόλο, του Μαρινάκη στον Πειραιά και η περαιτέρω ενδυνάμωση της Χρυσής Αυγής που πλέον, όπως όλα δείχνουν, παγιώνεται σε τρίτο κόμμα δεν μου προκαλούν εντύπωση, όπως προκάλεσαν σε πολλούς.
Τα πράγματα είναι φως φανάρι, για δεκαετίες οι εγχώριοι εξουσιαστές δεν έκαναν κάτι άλλο παρά να πλουτίζουν στην καμπούρα των υπηκόων τους, κλέβοντας και δολοφονώντας όσους για τον οποιοδήποτε λόγο είτε περίσσευαν είτε τους ενοχλούσαν. Η διαφορά ήταν στον τρόπο που γίνονταν όλα αυτά αλλά και στο κοινωνικό προφίλ του εκάστοτε εξουσιαστή.
Δεν νομίζω ότι ο Μπέος, με τον Μαρινάκη διαφέρουν από οποιωνδήποτε politically correct χαρτογιακά ή με ζιβάγκο πολιτικό. Όπως και δεν νομίζω ότι η Χρυσή Αυγή διαφέρει σε επίπεδο πολιτικαντισμού από οποιοδήποτε άλλο κόμμα του λεγόμενου ''συνταγματικού τόξου''. Οι χρυσαυγίτες μπορούν να διαμορφώνονται σε γλύφτες, χαρτογιακάδες, ''καλά παιδιά'' αλλά και ''κακά παιδιά'' όποτε τους συμφέρει, όπως μπορούν και όλοι οι υπόλοιποι πολιτικάντηδες.
Οφείλουμε να καταλάβουμε ότι η δημοκρατική στέγη χωράει να στεγάσει κάθε καρυδιάς καρύδι. Όποιος μένει έξω από αυτή θα μπορέσει να βλέπει τον ήλιο και να βρέχεται από τις ψιχάλες της Ελευθερίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου